Ποιητική συλλογή ώριμη και λυσιτελής, πλήρης τόσο που δεν ξέρεις εάν μια μεταγενέστερη ποιητική εξόρμηση στο Άγνωστο θα ήταν επιθυμητή ή ευκταία. Τα λέει όλα η καλή ποιήτρια με αναλυτικό, ώριμο λόγο, επιδαψιλευομένη όλων των ρητορικών μέσων της νοησιαρχουμένης Λογικής του εγγραμμάτου Δικαίου, εμπραγμάτου κι εφαρμοσμένου στις θολές ζωές μας.

Η αλλοτρίωση κυριαρχεί στο θεματολογικό τοπίο με την αναπόφευκτη μετεφηβική αγωνία συνάμα για τη μερική ή ολική ενσωμάτωση στην κοινωνία, της οποίας ο κώδικας μας πέφτει στενός και τα τερτίπια της από παλαιομοδίτικα έως απηρχαιωμένα.

Τελικά ο κάθε ποιητής είναι ένας κόσμος, όπου αυτή/αυτός είναι Η/Ο δημιουργός ΕΚΕΙ. Καινούργιοι νόμοι, νέα ήθη κι έθιμα. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα εμφιλοχωρεί στο τοπίο των καταιγιζόντων και καταιγιζομένων κεραυνών ιδιαζούσης πυκνότητος, εντάσεως και ισχύος.

Τίμια φωνή, δύο αφηγηματικές φωνές, που συνομιλούν με τον εαυτό τους και με τα είδωλά τους ομοίως. Πολύσημες ανακλάσεις σε απροσδιόριστους καθρέφτες, παραμορφωτικές επιφάνειες πομφολύγων ιριδιζόντων εις το αχανές.

Εικονοποιήματα καταλογογραφικής απλότητος, χωροθετημένα θεωρήματα χρήζοντα αποδείξεως. «Όπερ έδει δείξαι».

Το «διά ταύτα» είναι μόνιμη έγνοια και καμάρι της Νομικού που ασκεί τη μάχιμη δικηγορία ως δημηγορία υπέρ του αληθούς, που πάντα πασιφανές –δυστυχώς– δεν είναι.

Κινηματογραφική γραφή, προσωπική διαλεκτική, επιστημονικά ταξινομημένη.

Οι έννοιες έρχονται και παρέρχονται μέσα από πολυσήμαντες παρηχήσεις δεδουλευμένων δαυλών, δουλειών Ηρακλέους στο σκότος του Ευρυσθέα, του απαιτητικού.

Αφόρητη η κοινωνική και πολιτική ορθότητα, λειτουργεί όμως ως πανοπλία που ντύνει τις πιο μυστικές ώρες και ορέξεις μας.

Η φροντίδα για το διηνεκές καλύπτει εκείνη την αγωνία του κενού που μοιραζόμαστε όλοι οι τελειοθήρες (ανεξαρτήτως ζωδίου).

Η Πολύμνια Μπανά είναι μούσα της πανακρίβου επιτευχθείσης κοινωνικής συμβατότητας με τους άλλους.

Ένα ερωτηματικό εντός παρενθέσεως είναι ικανό κι αρκετό να δυναμιτίσει τη σύμβαση της αμοιβαίας επικοινωνίας στο ποίημα της σελίδας 32.

Η ομιλούσα έχει γνώσιν και επίγνωσιν του αναποφεύκτου μονολογικού χαρακτήρος της αυτοαναλυτικής αναδημιουργίας του προσωπείου μέσω του οποίου επικοινωνεί με τον κόσμο. Κι είναι τραγικός ο τρόπος που το εκθέτει κι εκτίθεται μπροστά στα εσωτερικά μάτια του επαρκούς ανα-γνώστου.

Γεωμετρημένο ποιητικό ευθυμογράφημα το ποίημα με τον ειρωνικό τίτλο «Αποστολή εξετελέσθη» (σελ. 33).

Στα «Σφιγμένα δόντια» η ποιητική φωνή επιχειρεί να μετρήσει ποιητικώς το μη μετρήσιμον με τα ίδια σταθμά (σελ. 35): «… προσπαθώ, κακήν κακώς, να ορθώσω / ανάστημα / πλην όμως / το τελευταίο πάντα υπολείπεται, / κατά είκοσι πόντους τουλάχιστον, / του (εκάστοτε) ύψους των περιστάσεων».

Ο αυτοσαρκασμός σε συνδυασμό με την εγκαταβιωμένη επιστημονικότητα προσθέτει επίπεδα στην εγγενή δραματικότητα αυτού του κειμένου, που μπορεί να είναι και «εκ φύσεως» (αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε), «εκ θέσεως» όμως είναι, εξ επιλογής αυτοκλήτου.

Έχουν μια αυτάρκεια αυτά τα ποιήματα που σπάνια συναντάς στη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Αποστάγματα σοφίας εκ του συστάδην, καταλήγουν σχεδόν «zen», αλλά από την πλευρά της ωριμότητας που δεν κουράζεται να αναπαράγεται ευθαρσώς.

Ποιητική χρήση της γλώσσας, αναδόμηση των νοημάτων κατά το δοκούν. Παράδοσις στην αναγνωστική γοητεία αυτού του εμπραγμάτου κειμένου σχεδόν αμαχητί.