Ο Σπύρος Αραβανής, που γεννήθηκε το 1979 στον Πειραιά, συνεκδότης τού ηλεκτρονικού περιοδικού www.poiein.gr, μετά από μια πρώτη ποιητική απόπειρα, επιτυχημένη απολύτως, έρχεται τώρα ώριμος πλέον, «σαν έτοιμος από καιρό» (και σίγουρα θαρραλέος – στους δύσκολους καιρούς που διάγουμε), να απογειωθεί στο ποιητικό στερέωμα, όπου πολλοί τολμούν, οι περισσότεροι πέφτουν πριν καν αγγίξουν τα κέρινα φτερά τους το άρμα του Ήλιου, το ποθητό κι ελάχιστοι παραμένουν επιμένοντας να πετούν σαν ουράνιες μέδουσες (ηλεκτροφόρες ή μη τοξικές).

Μελέτησα με ιδιαίτερη προσοχή και τις δύο ποιητικές του συλλογές (η πρώτη με τον τίτλο «Η ανοσία της αγάπης» από τις εκδόσεις Οδός Πανός) κι ενθουσιάστηκα, γιατί δεν υπήρχε τίποτα το τετριμμένο και το κοινότοπο στην ποιητική του έκφραση. Ακόμα κι η ειρωνική χρήση της παραδοσιακής ομοιοκαταληξίας σε αυτό του το δεύτερο πόνημα είχε το χαρακτήρα του αυθεντικού και τη ρώμη του ενεργητικού καλλιεργητή του Λόγου, μακριά από παθητικότητες, ρομαντισμούς και καταθλίψεις παντός είδους.

Αν σε κάτι χρησιμεύει η ποίηση σήμερα είναι να σε βοηθά να περνάς καλύτερα τη μέρα σου, να σου φωτίζει ανεξιχνίαστες διαστάσεις του Αόρατου, με τον τολμηρό προβολέα της ποιητικής συνείδησης, να σε αποτρέπει από τον αναπότρεπτο Θάνατο, και την ανώφελη μεμψιμοιρία. Απεχθάνομαι τις αυτοψυχαναλύσεις που οδηγούν σε διαπιστώσεις ανεπούλωτων τραυμάτων για κάτι που (υποτίθεται ότι) έγινε πολλές δεκαετίες πριν. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου μια ανεπαρκής δικαιολογία για την παθητικότητα, την αδράνεια και την αποτυχία μιας ολόκληρης ζωής. Πολλοί «καταραμένοι» ποιητές βουλιάζουν στη μέθη, με αλκοόλ ή ναρκωτικές ουσίες, και πεθαίνουν χωρίς ίχνος γενναιότητας συμπαρασύροντας όλες τις ασθενείς ψυχοσυνθέσεις που έλκονται από το νοσηρό. Στην περίπτωση του Σπύρου Αραβανή πρόκειται, αντιθέτως, για έναν στιβαρό, «πολεμικό» λόγο, όπου η διαπίστωση της σήψης ή του αδιεξόδου δεν είναι επαρκής αιτία για τελεσίδικη παραίτηση από το δικαίωμα στην ευτυχία, στη ζωή χωρίς όρους, στην ελευθερία.

Υπαρξιακή αγωνία, υγιής θεατρική ρητορεία, αναστεναγμός σώματος πάσχοντος που επιθυμεί το πραγματικό άγγιγμα, πέρα από την ψευδαίσθηση της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Καββαδίας, Καρυωτάκης και Ρώμος Φιλύρας αντηχούν δυναμικά στα ποιητικά κάτοπτρα του Σπύρου Αραβανή. Ομοιοκαταληξία κι αλλού ελεύθερος στίχος ξεγυμνωμένος από στολίδια. Σεφέρης και χαμένη ελληνικότητα. Ο μη τόπος που διαφέρει από τον ου-τόπο. Ευφρόσυνη αυτοσαρκαστική ζοφερότητα.

Ανήλιαγη σπηλαιότητα. Καθημερινός σουρεαλισμός. Ανέφικτη επικοινωνία. Παραισθητική πραγματικότητα. Ανήσυχη επαγρύπνηση για το μέλλον του κόσμου. Συμπόνια, ως ενεργός συμπαράσταση,

Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Οι τέσσερις πρώτες καταλήγουν στο leit-motiv «και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς». Η πέμπτη διαφέρει. Ο επίλογος δίνει τον τόνο, το στίγμα και τη θεατρική ρητορικότητα του όλου πονήματος.

Σημαντικό προχώρημα από την προηγούμενη συλλογή. Η θητεία του Σπύρου Αραβανή στην καθημερινή «θεραπεία» της Ποίησης μέσα από τις σελίδες τού www.poiein.gr τού δίνει άλλα φτερά και τα εχέγγυα μιας σίγουρης, ασφαλούς απογείωσης. Και μόνο ότι αποδίδει τιμή στους νεκρούς ποιητές, αφιερώνοντάς τους ποιήματα και μνημονεύοντάς τους, δείχνει το ποιόν, το υψηλό ήθος και την ανιδιοτέλεια του ποιητή, που δεν επιθυμεί να δοξάσει το «εγώ» του, αλλά να υπηρετήσει μια σημαντική πανανθρώπινη υπόθεση. Ας πληθαίνουν οι αυθεντικές φωνές γύρω μας. Πήξαμε στα ιμιτασιόν, στους αντιγραφείς και στους εμπορικούς αντιπροσώπους ξένων κινήσεων και σκοτεινών ρευμάτων. Αρκετά! Ας ακούσουμε το αυθεντικά ελληνικό, ας το προσέξουμε, ας το τιμήσουμε, ας το προβάλλουμε. Όποιος θέλει να εκπροσωπήσει (με το αζημίωτο) τη λογοτεχνία άλλων χωρών, γιατί δεν πάει (αν έχει τα κότσια) να γράψει στη γλώσσα της δεύτερης ή τρίτης πατρίδας του;

Ο Σπύρος Αραβανής εμφανίστηκε με σεμνότητα και άκρα ταπεινότητα στα ελληνικά Γράμματα. Μακριά από εταιρείες, σωματεία, βραχείες και «μακριές» λίστες παρα-λογοτεχνικών βραβείων. Του εύχομαι να μακροημερεύσει, για το καλό όλων μας. Στην υπηρεσία της Ποιήσεως.