Μια παρτίδα σκάκι χιλίων ετών

Η Κάθριν Νέβιλ γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Ασχολήθηκε πολλά χρόνια με τον προγραμματισμό, κάτι που της έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει και να ζήσει σε πολλές χώρες. Επίσης, εργάστηκε ως σύμβουλος διεθνών σχέσεων στην αλγερινή κυβέρνηση, ενώ ασχολήθηκε επαγγελματικά και με τη φωτογραφία. Το βιβλίο της «Οχτώ» μεταφράστηκε σε πάνω από 30 γλώσσες και την έκανε παγκοσμίως γνωστή. Ζει στη Βιρτζίνια και την Ουάσιγκτον και ασχολείται με τη συγγραφή.

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί τη συνέχεια των μυθιστορημάτων της Νέβιλ (Οχτώ, Το στοίχημα), όπου λαμβάνει χώρα η αναζήτηση των κομματιών του σκακιού του Μονγκλάν. Μόνο που αυτή τη φορά πρωταγωνίστρια είναι η κόρη της Κατ Βέλις (η ηρωίδα στα προηγούμενα βιβλία), Αλεξάνδρα. Η νεαρή κοπέλα καταφτάνει στο απομονωμένο εξοχικό της μητέρας της για να γιορτάσουν τα γενέθλιά της. Αφού καταφέρνει να μπει στο σπίτι, λύνοντας μια σειρά γρίφους, διαπιστώνει ότι δεν βρίσκεται κανείς εκεί. Σύντομα φτάνουν διάφοροι συγγενείς και φίλοι. Με τη βοήθειά τους η Αλεξάνδρα λύνει τους γρίφους που η μητέρα της έχει αφήσει μέσα στο εξοχικό. Και όλοι μαζί αντιλαμβάνονται ότι το Παιχνίδι, που είχαν παίξει οι ίδιοι κάποτε και έχει διαδραματιστεί σε όλο το φάσμα του χώρου και του χρόνου, έχει ξεκινήσει πάλι.

Το μυθιστόρημα της Νέβιλ είναι γεμάτο από στοιχεία ιστορικά, ίντριγκες και μια αναζήτηση που διεγείρει τη δίψα του αναγνώστη. Στις σελίδες του διαφαίνεται η πολύπλευρη γνώση, αλλά και έρευνα της συγγραφέως, αφού η υπόθεση δεν εξελίσσεται μόνο στο παρόν, αλλά και στο παρελθόν, περίπου δυο αιώνες νωρίτερα. Η Νέβιλ εμπλέκει στην ιστορία της έντεχνα γνωστά ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Καρλομάγνος, ο Αλή Πασάς, ο λόρδος Μπάιρον κ.ά.. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ το αφηγηματικό ύφος συνεπαίρνει τον αναγνώστη. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων –ως είθισται σε παρόμοιου είδους βιβλία–, δεν γίνεται μέσω των πράξεών τους, αλλά με εκτενείς αναφορές στο παρελθόν τους. Οι διάλογοι, όπως είναι φυσικό, προωθούν την πλοκή, ενώ η Νέβιλ παραθέτει στο κοινό και τις κρυφές σκέψεις της ηρωίδας της. Οφείλουμε ωστόσο να ομολογήσουμε ότι για ακόμα μια φορά το τέλος δεν «απογειώνει» την εντύπωση που αφήνει το βιβλίο, αλλά κλείνει με αρκετά ήπιο τρόπο για ένα τέτοιου είδους έργο.

«Η φωτιά» είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται πολύ εύκολα, αναφέρει πολλά ιστορικά δρώμενα και διαθέτει μια πλοκή που ερεθίζει το κοινό, ώστε να διαβάσει απνευστί τις σελίδες του.