«Παραφυλάει πάντα ο ένας απ’ τους δύο εραστές στα μέρη όπου δοξάστηκε»

(σελ. 32)

Ο Ανδρέας Μήτσου γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1950. Σπούδασε αγγλική φιλολογία και ελληνική φιλολογία – φιλοσοφία – κοινωνιολογία (εκπόνηση διδακτορικής διατριβής με θέμα: Καθημερινότητα και λογοτεχνία). Έχουν εκδοθεί οκτώ βιβλία του (έξι συλλογές διηγημάτων και δύο μυθιστορήματα). Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής και υπεύθυνος ύλης του εκπαιδευτικού περιοδικού “Νεοελληνική Παιδεία”, που εκδιδόταν υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας, και μέλος της επιτροπής κρατικών βραβείων του υπουργείου Πολιτισμού. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά και ολλανδικά, καθώς και το μυθιστόρημά του “Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου” στα αγγλικά, το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο μυθιστορήματος το 1996. Η νουβέλα του «Ο κύριος Επισκοπάκης» τιμήθηκε το 2007 με το Βραβείο Αναγνωστών.

Το καινούργιο βιβλίο του Ανδρέα Μήτσου είναι συλλογή διηγημάτων, που δημοσιεύονται για πρώτη φορά ή έχουν δημοσιευτεί στο παρελθόν σε διάφορα περιοδικά. Κεντρικό θέμα είναι οι γυναίκες: ως πρόσωπα, ως μνήμες, για την καταλυτική επίδρασή τους στην καθημερινότητα. Σε ορισμένα διηγήματα οι γυναίκες εμφανίζονται ως χαρακτήρες, στα περισσότερα όμως βρίσκονται στο επίκεντρο εν τη απουσία τους, ως αλυσίδα και λύτρωση συγχρόνως. Η απόσταση που χωρίζει τους ήρωες κάθε φορά με τη μορφή του χωρισμού, του θανάτου, του χρόνου, κλέβει κομμάτι της ψυχής του πρωταγωνιστή και γκρεμίζει τρόπον τινά την υπόστασή του. Και γι’ αυτό, άλλωστε, μέσα στα κείμενα ο ρόλος των γυναικών λειτουργεί περισσότερο ως βαρίδι παρά ως απελευθέρωση.

Η συλλογή είναι γραμμένη σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ενώ το ύφος του συγγραφέα άπτεται, για ακόμα μια φορά επιτυχώς, στις παρυφές του μαγικού ρεαλισμού – σε άλλα έργα είναι πιο έντονο. Η μικρή φόρμα και η μινιμαλιστική γραφή ενδυναμώνουν τη συμπαγή δομή των ιστοριών και τις κρατούν δεμένες κατά μόνας ή εν συνόλω, ώστε η συλλογή να ενέχει στοιχεία ενός σπονδυλωτού μυθιστορήματος. Οι χαρακτήρες, απλοί και καθημερινοί, κινούνται στα συναισθηματικά όρια –και πολλές φορές έξω απ’ αυτά– και αποτυπώνονται ρεαλιστικά από την πένα του συγγραφέα, τόσο αληθινά που τα πρόσωπα γίνονται οικεία.

Η αλήθεια, η πραγματικότητα είναι εκείνη που αντιλαμβάνονται και μεταπλάθουν οι χαρακτήρες στο μυαλό τους, ώστε το, κατά σημεία, αλλόκοτο να γίνεται ρεαλιστικό, με τον συγγραφέα να δημιουργεί αριστοτεχνικά γέφυρες από τα ενδότερα προς τα έξω. Χαρακτηριστικό δε είναι ότι σε αρκετά διηγήματα το τέλος επιφυλάσσει απροσδόκητες εξελίξεις, διαφορετικές όχι μόνο από εκείνες που ενδεχομένως έχουμε συνηθίσει στη λογοτεχνία, αλλά και από αυτές που πιθανόν έχουμε στο νου μας και στην πραγματική ζωή.

Προσωπικά, θεωρώ τον Ανδρέα Μήτσου έναν εκ των κορυφαίων πεζογράφων των τελευταίων δεκαετιών, που επιτυγχάνει να δίνει όγκο στη μικρή φόρμα, είτε πρόκειται για νουβέλα, είτε για διήγημα. Σαν να βλέπεις τον κόσμο έξω από τον κόσμο.