Ο Γιάννης Σολδάτος είναι κινηματογραφιστής, γεννημένος με μια κάμερα, σκηνοθέτης από κούνια. Στα πλαίσια αυτού του υπερχειλίζοντος ταλέντου του είναι και λογοτέχνης. Μόνον όμως όσον αφορά στην αφήγηση ιστοριών. Δεν είναι τυχαίο που έχει θεραπεύσει όλα τα είδη του γραπτού λόγου εκτός από την ποίηση και τη στιχουργία. Είναι κινηματογραφιστής και στα θεατρικά του έργα και στις νουβέλες και στα μυθιστορήματα, ακόμα και στις μελέτες του, ακόμα και στο μνημειώδες έργο του «Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου».
Ποιητική προσωπικότητα ο ίδιος, με την αθωότητα των οραματιστών που μετατρέπονται συχνά εκόντες-άκοντες σε μάρτυρες του Καιρού τους στο μέγα Δικαστήριο του Χρόνου, από το φρικτό βήμα του ρήτορος έρχεται να ασπαστεί σήμερα με το έβδομο αυτό πόνημά του την Παγκόσμια Θρησκεία της Αγάπης που ανατέλλει πάνω από τη χιλιοβασανισμένη Ανθρωπότητα. Κάπου μεταξύ σκαρίμπειου αναρχισμού και λευκαδίτικου χιούμορ, μεσογειακού διονυσιασμού και βακχικής ερωτικής μέθης, ο λόγος του Γιάννη Σολδάτου ρέει σαν καθημερινός αλλά μην σας ξεγελάει. Είναι σουρεαλιστικά νεορεαλιστικός κι απομυθοποιητικά ρομαντικός. Ακόμα κι ο κλασικισμός υποφώσκει στο λογοτεχνικό έργο αυτού του πληθωρικού νεανία που ξέρει να αυτοσαρκάζεται ακυρώνοντας τον Χρόνο και το φυλλοβόλημα των ημερολογίων.
Η σωματικότητα της ερωτικής έλξης του ακαταμάχητου γυναικείου σώματος δεν φτάνει ποτέ στα όρια του πρόστυχου, αλλά μένει σε ένα ιδιότυπο αμάλγαμα ποιητικού θεάτρου και μαγικού ρεαλισμού. Τελικά, τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν γράφει ΚΑΙ ποίηση ο Γιάννης Σολδάτος, αφού είναι ο ίδιος βουτηγμένος τόσο βαθιά στα ποιητικά οράματά του που πρέπει να αποδρά αναζητώντας εναγωνίως την πεζή πραγματικότητα, ενίοτε στην πιο «λαϊκή» της μορφή. Η ποιότητα όμως του οραματισμού του συντείνει στη δημιουργία υψηλής αισθητικής μακράν πολύ από κάθε μεταμοντέρνα φτήνια και μοντερνίστικη ασάφεια.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα που διάλεξε ο ίδιος (;) ή μαζί με τον εκδότη ως οπισθόφυλλο [είναι κι αυτό μια Τέχνη και μάλιστα κραταιά: να βρίσκεις το μέρος που αντικατοπτρίζει πανοραμικώς το Όλον]: «Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκε εκείνη. Γύρισε προς τον οδηγό και του ένευσε να μην κινηθεί από τη θέση του. Κινήθηκε η ίδια στη δέσμη των φωτεινών δέκα μέτρων, αφαιρώντας στη διαδρομή τα ρούχα της. Στο όριο ανάμεσα στο λιγοστό φως και στο έρεβος η Βασιλεία δεν φορούσε τίποτε και μπήκε στην περιοχή του ερέβους. Ο Γραβάνης είχε βγάλει το μπουφάν του και περίμενε να την τυλίξει, όταν εκείνη θα γύριζε, στο αναμμένο κλιματιστικό του αυτοκινήτου. Πέρασαν μερικά λεπτά και η Βασιλεία δεν γύρισε.
»[…] Στη στροφή και στην άκρη από τη δέσμη των φωτεινών δέκα μέτρων, είδε ένα χέρι απλωμένο σε στάση οτοστόπ. Ξεδιάκρινε μετά ένα ολόγυμνο σώμα, σαν άγαλμα, οξειδωμένο από τον χρόνο, που το χτυπά η καταιγίδα κι εκείνο δεν νοιάζεται για τίποτε, ψυχρό σαν μάρμαρο.»
Βλέπετε εδώ σαφέστατο το νεοκλασικιστικό όραμα του κινηματογραφιστή λογοτέχνη σε όλη την ελληνοκεντρική παγανιστική ανθρωπιά του. Όσο για τον υφέρποντα Συμβολισμό μαζί με τον Υπερ-ρεαλισμό, είναι συστατικά στοιχεία της αφομοιωμένης τεχνικής του Γιάννη Σολδάτου, ενός αυθεντικού και πρωτότυπου δημιουργού που δεν μιμείται και δεν θυμίζει κανέναν άλλον, έχοντας πολλά ακόμα να δώσει στο Θέατρο, στην Τηλεόραση, στον Κινηματογράφο, στο Βιβλίο, στη Λογοτεχνία εν τέλει την ίδια, που είναι ενιαία κι αδιαίρετη, όποια πτυχή της διαλέξει κανείς να τη λατρέψει, να την υπηρετήσει, να τη θεραπεύσει…
Γιάννης Σολδάτος, ένα μετέωρο δίχως σκιά, ποιητικό και ρεαλιστικό, απογειωμένο και χθόνιο συνάμα. Η πολλαπλή εμβρίθειά του αρέσκεται να κρύβεται κάτω από φαινομενική απλότητα που σοφία υποκρύπτει…
Ο Γιάννης Σολδάτος γεννήθηκε στη Λευκάδα. Είναι ο συγγραφέας της Iστορίας του Ελληνικού Kινηματογράφου και διευθυντής του εκδοτικού οίκου Αιγόκερως. Έχει γράψει μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα, θεατρικά έργα και μελέτες για τον κινηματογράφο. Έχουν ανέβει έργα του στο θέατρο, ενώ έχει κάνει σκηνοθεσίες και παραγωγές για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο. Η Ευδοξία, ο Μίμης και τα Κοράκια είναι το έβδομο μυθιστόρημά του.
ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ (ενδεικτικά)
Πολεμικές ιστορίες (διηγήματα, εκδ. Αιγόκερως 1983)
Τρομαχτικές ιστορίες (διηγήματα, εκδ. Αιγόκερως 1992)
Tο αίνιγμα (μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτη 1996)
Eύα, η αγαπημένη των βρικολάκων (νουβέλα, εκδ. Αιγόκερως 1999)
Η πλάνη (νουβέλα, εκδ. Αιγόκερως 2000)
Υποβρύχιος έρωτας (μυθιστόρημα, εκδ. Κέδρος 2003)
Ελένη: Λιοσίων 5Α (διηγήματα, εκδ. Αιγόκερως 2004)
Διόνυσος, ο βασιλεύς των ορέων (μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτης 2006)
Στον αστερισμό του Κριού (μυθιστόρημα, εκδ. Αιγόκερως 2008)
Το ερωτευμένο τρένο (μυθιστόρημα, εκδ. Αιγόκερως 2012)
Η επέλαση των Απάτσι (νουβέλα, εκδ. Αιγόκερως 2012)
Οιδίπους επί πορνείω (διηγήματα, εκδ. Αιγόκερως 2013)
Πέτρου και Παύλου (μυθιστόρημα, εκδ. Αιγόκερως 2014)
