Ένα αίνιγμα για τον Φρόιντ
Ο Τζεντ Ρούμπενφελντ φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, στη Θεατρική Σχολή Τζούλιαρντ και στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ. Τα τελευταία χρόνια, καθηγητής στη Νομική Σχολή του Γέηλ, ο Ρούμπενφελντ είναι ο συγγραφέας του πρόσφατα δημοσιευμένου έργου «Revolution Βy Judiciary : The Structure Of American Constitutional Law» (2005) και του πολύ επιτυχημένου «Freedom In Time : A Theory Of Constitutional Self-Government» (2001).
«Η ερμηνευτική του φόνου» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία της ψυχιατρικής ανάλυσης. Το 1909 ο Ζίγκμουντ Φρόιντ αποβιβάζεται στη Νέα Υόρκη για να δώσει μια σειρά διαλέξεων σε πανεπιστήμια. Μαζί τους βρίσκονται οι μαθητές του μεταξύ των οποίων ο Γιουνγκ, ο Φερέντσι κ.α. Εκεί τους υποδέχεται ο νεαρός γιατρός και ένθερμος υποστηρικτής του Φρόιντ, Στράτχαμ Γιάνγκερ. Καθώς η νεοφερμένη ομάδα των γιατρών ξεκινά την περιήγησή της στη Νέα Υόρκη, παράλληλα συμβαίνει ένας φόνος ιδιόμορφου χαρακτήρα. Μια κοπέλα βρίσκεται νεκρή, δεμένη από το ταβάνι με τα χέρια ψηλά, μια μεταξένια γραβάτα στο λαιμό της. Τα στοιχεία είναι πασιφανή. Πρόκειται για δολοφονία. Ενώ ο Φρόιντ και οι μαθητές ξεκινούν την ανάλυση των νέων ψυχιατρικών θεωριών, γίνεται απόπειρα και σε μια δεύτερη κοπέλα, η οποία όμως βγαίνει ζωντανή, αφού προλαβαίνει να βάλει τις φωνές. Το νέο θύμα χάνει τη μιλιά του και παθαίνει μια μορφή αμνησίας. Τότε καλείται ο Στράτχαμ Γιάνγκερ να κουράρει τη νεαρή κοπέλα, ώστε να αποκαλυφθούν στοιχεία για τον δολοφόνο. Ο Γιάνγκερ, με την βοήθεια του Φρόιντ, θα επιχειρήσουν να εισέρθουν στα βαθύτερα στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς, με άξονα το θύμα που γλίτωσε, ώστε να επιτύχουν την αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου.
Ο Τζεντ Ρούμπενφελντ σκηνοθετεί ένα μυθιστόρημα, βασισμένο εν πολλοίς σε αληθινά ιστορικά γεγονότα, που άλλα αναφέρονται στον πραγματικό τους χρόνο και άλλα έχουν μεταφερθεί χρονικά. Γράφοντας σε τρίτο και σε πρώτο πρόσωπο, υποδυόμενος το συνδετικό κρίκο των δύο ιστοριών, τον γιατρό Στράτχαμ Γιάνγκερ, ο συγγραφέας, ενώ δίνει μια αμεσότητα στο κείμενο, ωστόσο μπερδεύει κατά σημεία τον αναγνώστη. Οι διάλογοι του βιβλίου είναι αρκετά καλοί, εμπλουτισμένοι με επιστημονικά στοιχεία, δίχως να κουράζουν. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Ρούμπενφελντ είναι προσιτή στον καθένα, που δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις στο αντικείμενο. Επίσης, θετικό σημείο του έργου είναι η απεικόνιση της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα, που προσδίδει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα στο κείμενο. Οι χαρακτήρες του βιβλίου στοιχειοθετούνται σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Γεγονός είναι πως οι δύο ιστορίες, που εκτυλίσσονται παράλληλα, δεν ενώνονται μεταξύ τους παρά μόνο σε μερικά σημεία, με αποτέλεσμα να μην δένει ο υπότιτλος του βιβλίου «Ένα αίνιγμα για τον Φρόιντ», αφού δημιουργεί στον αναγνώστη την πεποίθηση, ότι πρόκειται για ένα βιβλίο με κύριο ήρωα τον Φρόιντ, ενώ κύριο μέλημα του συγγραφέα είναι να παρουσιάσει ουσιαστικά τον πόλεμο που δέχτηκε ο διακεκριμένος γιατρός, από τους Αμερικανούς συναδέλφους του.
«Η ερμηνευτική του φόνου – ένα αίνιγμα για τον Φρόιντ» είναι ένα βιβλίο, που θα μπορούσε να χωριστεί στα δύο, από τη μία ένα καλό μυθιστόρημα και από την άλλη ένα δοκίμιο περί ψυχιατρικής. Τέλος η μετάφραση της Χριστιάννας Σακελλαροπούλου είναι αρκετά καλή.
