Μια μικρή, ερωτική ιστορία

Η Ναταλία συναντά πρώτη φορά τον Φρανσουά στο δρόμο. Τη φλερτάρει, πάνε για καφέ. Γνωρίζονται, ερωτεύονται. Παντρεύονται. Η Ναταλία τελειώνει τις σπουδές στα οικονομικά και προσλαμβάνεται σε μια εταιρία με Σουηδούς μετόχους. Μια Κυριακή, ο Φρανσουά πάει για τρέξιμο, τον χτυπά ένα αυτοκίνητο και σκοτώνεται. Η Ναταλία χάνεται. Συγγενείς και φίλοι της συμπαραστέκονται. Ο προϊστάμενός της, που είναι ερωτευμένος μαζί της, την επισκέπτεται συχνά. Επιστρέφει στη δουλειά. Διοχετεύει όλη την ενεργητικότητά της εκεί, ο έρωτας γι΄αυτήν έχει πεθάνει. Κι όμως, είναι μια νέα και όμορφη γυναίκα. Περνούν τρία χρόνια. Γίνεται υπεύθυνη μιας ομάδας έξι ατόμων. Τότε, σε μια ξαφνική παρόρμηση, φιλάει έναν Σουηδό υφιστάμενό της. Κι ο έρωτας ξυπνά από τη χειμερία νάρκη του.

Μια μικρή ερωτική ιστορία διηγείται ο Νταβίντ Φενκινός (γεν. 1974)  στο τρίτο βιβλίο του που μεταφράστηκε στα ελληνικά με τίτλο «Η έκπληξη» (“La Delicatesse”). Θα μπορούσε να είναι (και ίσως να είναι) ένα από τα ευπώλητα βιβλία του καλοκαιριού ή/και της χρονιάς που διανύουμε, αν (ας μας συγχωρήσει ο αναγνώστης) δεν ήταν τόσο πρωτότυπο, τρυφερό και διασκεδαστικό. Ο συγγραφέας παρεμβαίνει και σχολιάζει τους ήρωές του: τη στιβαρή, γλυκιά Ναταλία και τον εύθραυστο, μη επαγγελματικό, εαυτό της και τον ήρεμο, αδέξιο, εξαιρετικά διακριτικό και μάλλον ασχημούλη Μάρκους, που μέσα του βράζει από έρωτα και πόθο. Εξιστορεί τη γέννηση της σχέσης τους σαν έμπειρη μαία που ξέρει πως το μωρό θα έρθει στην ώρα του. Παρουσιάζει τη ζήλεια του επαγγελματικού περίγυρου και ιδιαίτερα του διευθυντή της εταιρίας, ενός απογοητευμένου από τη ζωή και το γάμο του μεσήλικα. Παρεμβάλλει κείμενα από την πραγματικότητα, με τόσο εύστοχο και καίριο τρόπο, που «ελαφρύνει», όταν χρειάζεται, τη σοβαρότητα της υπόθεσης. Κι έτσι όπως αρχίζει, τελειώνει: με μία έκπληξη.

Ο τρόπος γραφής θυμίζει κινηματογραφική ταινία. Είναι συχνές οι αναφορές σε ταινίες, του Φρανσουά Τριφό για παράδειγμα, το τραγούδι από την ταινία του οποίου «Η αγάπη το βάζει στα πόδια» είναι το αγαπημένο της Ναταλίας (και ο νοών νοείται). Το καυστικό χιούμορ του και ιδίως ο σχολιασμός των κοινωνικών σχέσεων, θυμίζουν, ίσως, τον Αλαίν ντε Μπουτόν. Ένα πολύ καλό βιβλίο, κάτι ανάμεσα σε νουβέλα και πραγματεία για τον έρωτα, με την ανάλαφρη διάθεση ενός συγγραφέα της γενιάς του.