Ημίφως…

Διάβασα αυτή τη συλλογή 22 ιστοριών τρόμου από γυναίκες συγγραφείς (ανάμεσά τους η Ίντιθ Γουόρτον, η Άντζελα Κάρτερ και η Ρουθ Ρέντελ), στις καλοκαιρινές μου διακοπές αλλά επέλεξα να τις παρουσιάσω τώρα, αρχές Νοεμβρίου, όχι μόνο γιατί οι περισσότερες διαδραματίζονται αυτόν τον μήνα αλλά και γιατί ταιριάζει το φως του Νοεμβρίου, που λιγοστεύει σταδιακά, με την ατμόσφαιρα του βιβλίου: ψυχές νεκρών που δεν βρίσκουν ανάπαυση, οντότητες από άλλους κόσμους παγιδευμένες στη δική μας διάσταση, μαγικά αντικείμενα – όργανα καταχθόνιων δυνάμεων…

Επιλεγμένες από τον ερευνητή λογοτεχνίας και βιβλιογράφο Ρίτσαρντ Ντάλμπι, που έχει επιμεληθεί αρκετές ανθολογίες τρόμου, οι ιστορίες του παρόντος τόμου αποδεικνύουν πόσο δυνατή μπορεί να είναι η γυναικεία πένα σε αυτό το είδος, αλλά και πόσο ικανή να αποδίδει συναισθηματικές αποχρώσεις και ψυχολογικές φωτοσκιάσεις: οι σκοτεινές τους ιστορίες φωτίζουν ταυτόχρονα τόσο την ψυχοσύνθεση των ηρώων τους όσο και τις κοινωνικές συνθήκες -ασκώντας έμμεσα και κριτική-, αλλά και τις αιτίες του ”στοιχειώματος”, προσφέροντας έτσι μια πιο ολοκληρωμένη οπτική στην αφήγηση αλλά και συγκίνηση στον αναγνώστη.

Ανάμεσα στα αφηγήματα, ξεχώρισα το σατανικό ”Βιβλίο” της Μάργκαρετ Έργουιν, μια πραγματικά τρομακτική ιστορία, τη γοτθική ατμόσφαιρα στη ”Δεσποινίδα ντε Μάνερινγκ του Άσαμ” της Φ. Μ. Μέιορ, το ”Μην το πεις στη Σίσι” της Σίλια Φρέμλιν για το μαύρο χιούμορ του και το εξαιρετικής λογοτεχνικής και συναισθηματικής ευαισθησίας ”Περιττό”, της Ντόροθι Κ. Χέινς. Από όλα, όμως, αγάπησα (και ξαναδιάβασα 2-3 φορές), τον ”Πύργο που βογκά” της Στέλλα Γκίμπονς. Μπορεί ως γραφή να είναι πιο αδύναμο από τα υπόλοιπα, αλλά έχει συναισθηματικό βάθος και ένα δυνατό μήνυμα: δεν υπάρχει κακό, μόνο ψυχές που έπεσαν στο σκοτάδι – κι αυτό δεν είναι οριστικό.

Εν κατακλείδι, σας προτείνω να διαβάσετε τη ”Δασκάλα με τα μαύρα” τα μουντά απογεύματα του Νοεμβρίου, την ώρα που συναντιέται το φως με το σκοτάδι – και μπορούμε, έστω και φευγαλέα, να διακρίνουμε όσα υπάρχουν και στις δύο πλευρές…