Εικονογράφηση: Ελίζα Βαβούρη
Η ηρωίδα του παραμυθιού είναι μια χειροβομβίδα. Ναι, και οι χειροβομβίδες έχουν ψυχή. Όλες τους βέβαια είναι πολεμοχαρείς. Σκοπός της ζωής τους είναι να σκορπάνε τον θάνατο. Από μια περόνη εξαρτάται η εκπλήρωση του σκοπού τους, που σημαίνει ταυτόχρονα και τον δικό τους θάνατο. Αλλά είναι γραμμένο στο DNA τους, αυτή είναι η ζωή τους. Να όμως που η μικρή Βόμβη βγήκε κουζουλή. Βγήκε αλλιώτικη. Ίσως μια τυχαία μετάλλαξη γονιδίων, ίσως μια επιπλοκή στη γέννα, ποιος ξέρει τι έγινε και η μικρή βγήκε ευαίσθητη, γεμάτη αγάπη για τον κόσμο! Τι χειρότερο από το να είσαι χειροβομβίδα και πασιφίστρια ταυτόχρονα; Η Βόμβη τα βάζει με τους δικούς της, τους απαρνιέται. Δε συμμορφώνεται με τις υποδείξεις τους. Δε θέλει να σκορπά το θάνατο. Τελεία και παύλα. Μακάρι να ήταν άλλη. Μακάρι να ένωνε τα πράγματα, όπως κάνει η βίδα, παρά να τα χωρίζει. Φεύγει λοιπόν στην πλάτη ενός αηδονιού. Του φίλου της του Δόνη.
Γνωρίζοντας τον κόσμο η Βόμβη θα γνωρίσει τον εαυτό της. Μια ζακέτα, μια βιολέτα, τρία κουφέτα, ένα κομμάτι φέτα, μία τρομπέτα και μια μαριονέτα θα τη βοηθήσουν να καταλάβει ποια είναι και πώς μπορεί να συμβιβάσει την εκρηκτική φύση της με την προσήλωσή της στην ειρήνη και την αγάπη. Και πώς μπορεί να χειριστεί, ως γνήσια χειροβομβίδα, την περόνη της.
Η ιστορία αυτής της ενδιαφέρουσας εναλλακτικής χειροβομβίδας λειτουργεί σε δυο επίπεδα. Στο κοινωνικό και στο προσωπικό. Ειρήνη στον κόσμο αλλά και εσωτερική ειρήνη και γνώση διαχείρισης των συναισθημάτων. Οι εν δυνάμει εκρήξεις της Βόμβης αναφέρονται και στον κρυμμένο θυμό που έχουμε μέσα μας. Όλοι μας είμαστε κινητές χειροβομβίδες. Καλό είναι να μάθουμε να ελέγχουμε τις περόνες μας. Και όταν νιώθουμε ότι μπορούμε να γίνουμε επικίνδυνοι για τις σχέσεις μας, να προειδοποιούμε τους άλλους: «Περνάω δύσκολα, θα εκραγώ, μην πλησιάζεις ή, καλύτερα, βοήθησέ με».
Ένα παραμύθι που διαβάζεται άνετα στα παιδιά της προσχολικής ηλικίας αλλά και από τα παιδιά της πρώτης σχολικής ηλικίας. Θα ήταν ωραία αφορμή για συζήτηση: «Πότε νιώθεις χειροβομβίδα;» «Τι κάνεις τότε;» «Έκανε καλά η Βόμβη που απαρνήθηκε την οικογένειά της;» «Χρειάστηκε τελικά να αποδεχτεί τη φύση της;» «Τι θα γινόταν στον κόσμο αν όλες οι χειροβομβίδες και τα όπλα κολλούσαν ξαφνικά την “αρρώστια” της Βόμβης και αρνούνταν να πολεμήσουν;».
Πολύ όμορφες οι ζωγραφιές της έμπειρης Ελίζας Βαβούρη. Ειδικά το πρώτο σαλόνι, όπου ξεδιπλώνεται μια χώρα με ουρανοξύστες και ερπύστριες να ξεφυτρώνουν επιθετικές ανάμεσά τους, και μια σημαία που παραπέμπει στην αστερόεσσα, είναι μια δυναμική συμπλήρωση και ερμηνεία του κειμένου. Η πολεμοχαρής αυτή χώρα, η Φοβερινική, είναι οικεία. Η εικονογράφος παίρνει θέση.
Η Γιώτα Αλεξάνδρου είναι παιδαγωγός με ειδίκευση στο θέατρο στην εκπαίδευση. Εργάστηκε για χρόνια ως ηθοποιός και ως υπεύθυνη θεατρικής αγωγής σε δημοτικά σχολεία. Από το 2005 εργάζεται ως νηπιαγωγός στη δημόσια εκπαίδευση. Έχει εκδώσει θεατρικά έργα για παιδιά και τους «Νταήδες του βυθού», μια ιστορία για τον εκφοβισμό στο σχολείο.
Η Ελίζα Βαβούρη έχει σπουδάσει στη Σχολή Βακαλό ζωγραφική, διαφήμιση και οπτική επικοινωνία. Έχει εικονογραφήσει πολλά παιδικά βιβλία και έχει συμμετάσχει σε πολλές διεθνείς εκθέσεις εικονογράφων.
