Το θαύμα της ίασης

Ένα 19χρονο παιδί, ο Βασίλης, πεθαίνει από καρκίνο στο τελευταίο στάδιο, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Τη στιγμή που η νοσοκόμα αφαιρεί τον τελευταίο ορό απ΄το χέρι του, μια «ασημένια σταγόνα» μπαίνει στον οργανισμό του κι αντί να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία προς το θάνατο, οι ζωτικές του λειτουργίες αρχίζουν να επανέρχονται μέχρι που γιατρεύεται εντελώς. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, ο Βασίλης αποφασίζει να ζήσει μια νέα ζωή. Αλλά θα πρέπει να δοθεί και μια επιστημονική εξήγηση στο θαύμα της ίασής του.

Ο Βασίλης είναι γιος του Μάκη που πλούτισε γρήγορα από διάφορες «δουλειές» και ζει σε μια βίλα στη Φιλοθέη με τη δεύτερη γυναίκα του. Η Άννα, η αποκλειστική νοσοκόμα του Βασίλη τους μήνες της αρρώστιας του, συναντά στο δρόμο ένα πρωί τον Ηλία τον «σαλό», έναν πρώην δάσκαλο του Βασίλη που εμφανίζεται ξαφνικά για να τον βοηθήσει στον προορισμό του. Η γλυκιά γιαγιά Ειρήνη, από την πλευρά της μητέρας του που την έχασε όταν ήταν μικρός, είναι πάντα έτοιμη να τον συνδράμει. Και ο Στέφανος, ο νεαρός γιατρός στο νοσοκομείο Μεμόριαλ της Νέας Υόρκης, θα ασχοληθεί επιστημονικά με την «περίπτωσή του» και θα γίνει επιστήθιος φίλος του. Αυτά τα πρόσωπα είναι εξίσου σημαντικά με τον ήρωα σε αυτό το βιβλίο, στο οποίο ο συγγραφέας θέλησε να διηγηθεί μια ιστορία που την έχει ζήσει και παράλληλα μας γνωρίζει την κοσμοθεωρία του. Ο Βασίλης έχει δεχθεί τις εντολές του «άνω τερματικού», που άλλοι το λένε Θεό, για να δώσει αγάπη. Η εξέλιξη του κόσμου, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, και ιδίως η επανάσταση στον τομέα της πληροφορικής και των επικοινωνιών, έχουν απελευθερώσει τον άνθρωπο που οδηγείται προς την ευτυχία. Σε αυτό το συμπαντικό σχέδιο, ο Βασίλης έχει επιλεγεί ως καταλύτης.  Είναι απλώς θέμα χρόνου η επίτευξη της παγκόσμιας ευτυχίας. Μακάρι.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια τον Ιούλιο του 1953, ο Άρης Δαβαράκης είναι περισσότερο γνωστός ως στιχουργός μερικών από τα ωραιότερα τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκι, αλλά και άλλων συνθετών. Στο βιβλίο αυτό χρησιμοποιεί ωραία γλώσσα που κάνει το κείμενο να ρέει. Ωστόσο, κρίνοντάς το από λογοτεχνική, έστω με τη συμβατική έννοια, άποψη, το κείμενο παρουσιάζει αρκετές αδυναμίες, με κυριότερη, κατά την άποψη της υπογράφουσας, την απουσία δραματικής κορύφωσης, που σε συνδυασμό με τη χαλαρότητα της πλοκής κάνει το αποτέλεσμα να φαίνεται άνισο. Άλλες αδυναμίες είναι κάποιες επαναλήψεις, αχρείαστες λεπτομέρειες βιογραφικών στοιχείων, αλλά και κάποια «μονόπλευρη» παρουσίαση του περίγυρου του Βασίλη: είναι όλοι ευκατάστατοι οικονομικά, εξόχως «καλωδιωμένοι» (ακόμα και η γιαγιά Ειρήνη) ή, αντίθετα, επαρχιώτες μικροαστοί που ονειρεύονται για τα κορίτσια τους έναν πλούσιο γάμο.

Από την άλλη, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του μυθιστορήματος είναι το μήνυμά του: ένας καλύτερος κόσμος έρχεται, απαλλαγμένος από τα δεινά του παρελθόντος, τα βάσανα, τις κακίες, τα βάρη. Ως ένας άνθρωπος με ευαίσθητες κεραίες, ο Δαβαράκης, όπως και άλλοι, ίσως να πιάνουν πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε. Διαβάστε το «μανιφέστο» του στο κεφάλαιο Υ (σελ. 337-358). Μπορεί να μην σας πείσει, σίγουρα όμως κάτι θα κινήσει μέσα σας.