Τα πράγματα κυοφορούν τις λέξεις ή οι λέξεις τα πράγματα;

Η Λίλα Κονομάρα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σύγχρονη λογοτεχνία στο Παρίσι και εργάστηκε ως καθηγήτρια στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Ως λογοτέχνης πρωτοεμφανίστηκε το 2002 με το βιβλίο «Μακάο», για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω» το 2003. Ακολούθησαν το μυθιστόρημα «Τέσσερις εποχές – Λεπτομέρεια» (2004) και το παιδικό μυθιστόρημα «Στις έντεκα και έντεκα ακριβώς! (2005). «Η αναπαράσταση» εκδόθηκε το 2009.

Ένας ακαδημαϊκός γράφει μία βιογραφία του Αντρέα Παράσχου, ενός δόκιμου λογοτέχνη από την Ξάνθη, ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν από ένα χρόνο. Συναντάει πρόσωπα του στενού οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντός του, ανθρώπους που τον γνώρισαν ή συνεργάστηκαν μαζί του. Μέσα από συνομιλίες, μαρτυρίες, αποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιο, από κείμενα και από την  αλληλογραφία του Παράσχου με την ομότεχνή του Έλλη Στεργίου, προσπαθεί να αναπαραστήσει τη ζωή του βιογραφούμενου.

Η υπόθεση του μυθιστορήματος εξελίσσεται γραμμικά στο χρόνο: τα παιδικά χρόνια και η εφηβεία σε μια εύπορη οικογένεια στην Ξάνθη, τα φοιτητικά και τα νεανικά χρόνια στην Αθήνα και στο Παρίσι, η σύγκρουση με τον πατέρα και η αλλαγή πορείας.  Η επιστροφή στην Ελλάδα,  τα ταξίδια, η γνωριμία με την Έλλη. Οι τελευταίες μέρες πριν από την εξαφάνισή του. Το αστυνομικό στοιχείο ενυπάρχει στην πλοκή, αλλά δεν είναι κυρίαρχο. Στο ρόλο του αφηγητή εναλλάσσονται οι διαφορετικές «φωνές» του μυθιστορήματος. Η αφήγηση μεταπίπτει από  συνομιλία σε μαρτυρία και από ερωτική αλληλογραφία σε λογοτεχνικό κείμενο, φτιάχνοντας έναν συνολικό πίνακα του Αντρέα Παράσχου.

Η αναπαράσταση πρέπει να είναι αληθοφανής, αλλά είναι επίσης φανερό ότι εμπεριέχει και «πλαστά» στοιχεία. Κι από την άλλη, «η ζωή δεν συμπυκνώνεται μόνο στα γεγονότα» (σελ.134). Αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα δεν είναι μια συμπαγής βιογραφία, αλλά ψηφίδες που ενώθηκαν η μία με την άλλη, για να δώσουν μία εικόνα αμφιβολίας μάλλον παρά βεβαιότητας όσον αφορά τη ζωή και την ύπαρξη του βιογραφούμενου.

Χρησιμοποιώντας το υλικό που προσφέρει η πραγματικότητα, η συγγραφέας αφήνει να αναδυθεί η εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο και τον εαυτό του μέσα από τις λέξεις. Εμβόλιμα κείμενα όπως «Το πουλί» (σελ. 126-133) αναδεικνύουν τη δύναμη της γραφής της, ενώ το κεφάλαιο για τους γιαπωνέζικους κήπους θα μπορούσε να είναι το «κλειδί» του μυθιστορήματος (αλλά όχι και της λύσης του αστυνομικού μυστηρίου). Χωρίς να είναι αριστούργημα, «Η αναπαράσταση» προσφέρει μια διαφορετική θέαση της πραγματικότητας και από την άποψη αυτή είναι, κατά την άποψη της υπογράφουσας, μια παραπάνω από ικανοποιητική προσπάθεια της γλώσσας να «σημάνει» τον κόσμο.