Στο κατώφλι του κόσμου των μεγάλων

Πόσο διαφέρει ο κόσμος των μεγάλων από αυτόν των παιδιών; Τι σηματοδοτεί τη μετάβαση από τη μία πλευρά στην άλλη και πόσο δύσκολη είναι αυτή; Τα παιδιά συνήθως ανυπομονούν να μεγαλώσουν. Κι όταν συμβαίνει αυτό και αρχίζουν να τρέχουν όπως οι μεγάλοι, νοσταλγούν την αθωότητα και την ανεμελιά των παιδικών χρόνων, που πλέον έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Και τώρα, τι γίνεται;

Το μπλογκο-βιβλίο, όπως το αποκαλεί η ίδια η Βίκυ Μωραγιάννη, με τίτλο «Η Αλίκη στη χώρα των μεγάλων» προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω. Ένα κορίτσι, μια γυναίκα και τελικά μια μαμά, που επιθυμεί να βάλει τα πράγματα σε χρωματιστά κουτάκια με τις αντίστοιχες ταμπελίτσες απέξω για να τακτοποιήσει την τρικυμία που μαίνεται μέσα της –αμ, δε!–, γράφει και κοινοποιεί δημοσίως ένα ημερολόγιο μεγαλώματος. Συνειδητοποίησης. Αυτογνωσίας. Ένα ημερολόγιο που περιέχει σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, αποφάσεις, εξομολογήσεις, συμβουλές, αναμνήσεις. Μιλάει για πράγματα αυτονόητα, δεδομένα, περιγράφει την καθημερινότητά της και αφηγείται προσωπικές περιπέτειες. Προκαλώντας γέλιο, αλλά δίνοντας ταυτόχρονα και τροφή για σκέψη.

Σε πρώτο πρόσωπο κυρίως, αλλά και σε δεύτερο κάποιες φορές, σαν να απευθύνεται στον ανήλικο εαυτό της ή στον γιο της. Με αυθόρμητη γραφή, γεμάτη ενθουσιασμό καταθέτει την ψυχή της και παραδίδει μια σειρά από κείμενα δροσερά, τσαχπίνικα, ειλικρινή, χαρούμενα, γεμάτα χιούμορ αλλά και αυτοσαρκασμό.

Και όλα αυτά σε μια προσεγμένη έκδοση με υπέροχο εξώφυλλο, γκρι φύλλα στο κυρίως σώμα και έξοχα σκίτσα σε κάθε –σχεδόν– τέλος κεφαλαίου. Που πότε παραπέμπουν στις παιδικές μας ζωγραφιές, πότε έχουν θεματολογία παρμένη από το κεφάλαιο, που μόλις τελείωσε, πότε είναι anti-stress σχέδια ιδανικά για χρωμάτισμα.

Και έρχεται η στιγμή που η ηρωίδα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι απλά στη χώρα των μεγάλων, αλλά μεγάλωσε πραγματικά. Και τώρα;