Μικρά πεζά, διηγήματα και βινιέτες χαρακτηρίζει ο πανεπιστημιακός Νικόλας Αλ. Σεβαστάκης, που γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάμου το 1964, τα κείμενα αυτά. Σύντομα τα περισσότερα, στοχαστικά, συχνά με απρόβλεπτη τροπή. Αυτό που κάνει ενδεχομένως διακριτά τα διηγήματα είναι η τριτοπρόσωπη αφήγηση, ενώ στα μικρά πεζά εμφιλοχωρεί πιο έντονα το προσωπικό στοιχείο με την ανάμνηση στιγμών από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια στο νησί. Βινιέτες ίσως είναι, τέλος, τα πιο σύντομα από τα 32 κείμενα.

Η συγκατοίκηση με έναν παλιό φίλο προετοιμάζει τη «Μουσική της αναχώρησης», ένα κείμενο που έχει ήδη ξεχωρίσει η κριτική. Μία κοπέλα που τραβάει τα βλέμματα (και την κριτική) λόγω της σχέσης της, αρχικά με ένα «πρόσωπο» (ας θυμηθούμε τι σήμαινε η λέξη αυτή κάποτε) που εξαφανίστηκε και στη συνέχεια με έναν αρκετά μεγαλύτερό της γιατρό-ποιητή στη «Γυναίκα με ποδήλατο (Δώρα)». Η συνέντευξη της «Πρόσληψης», ένα από τα λίγα κείμενα με εμφανώς αισιόδοξο τέλος, ο «Άνθρωπος στο σπίτι» όπου ουσιαστικά δεν συμβαίνει τίποτα και όλα αποτελούν συγγραφική επινόηση. Οι μικροί και οι μεγάλοι, τα αγόρια που κοιτούν τον ουρανό ξαπλωμένα ανάσκελα στο χώμα και η θλίψη των μεγάλων που περπατούν σκυφτοί («Fuga Diurna»). Δισέλιδα ή τετρασέλιδα κομψοτεχνήματα («Σάρκινα ειδώλια», «Ο ποδηλάτης και τα κήτη»). Μια ιστορία της Θεσσαλονίκης («Γκριγκόρ, ένα φάντασμα) και σκηνές μιας ιστορίας από τη Λυών («Ναϊλά»), αυτά και άλλα πολλά συνθέτουν αυτό το βιβλίο, ιστορίες τραχιές, όπου η νοσταλγία (αν υπάρχει) δεν αποτελεί άλλοθι, αποδελτίωση μιας ζωής που έχει φτάσει στη μέση ηλικία και παίχτηκε στις χαμηλές κλίμακες.

«Στο όρυγμα δεν είχαμε επιτελείο. Μόλις μας άδειασε τη γωνιά το αλλόκοτο στράτευμα και όλος ο τόπος έγινε η αποκλειστική μας ζώνη, υπογράψαμε τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του. Τα περίπολα στο δάσος και οι καταδρομικές επιχειρήσεις στα οπωροφόρα της πεδιάδας δεν χρειάζονταν μόνιμους αξιωματικούς. Οι μέρες περνούσαν κι εμείς αφοσιωθήκαμε στην επιμελητεία των απογευματινών ήλιων και στο αστρικό μας παρατηρητήριο. Κάποιοι βαρέθηκαν, αλλά απομείναμε ένας μικρός κύκλος μέτριων μαθητών με σταθερή ροπή στην ονειροπόληση. Η μαγιά των μελλοντικών αποτυχημένων» («1974/Παρόν).