Με αέρα νοσταλγίας

Τι χρώμα έχουν οι αναμνήσεις; Πονάνε; Τι αίσθηση δημιουργούν σε αυτούς που τις αφηγούνται, αλλά και σε όσους τις ακούν; Και με τι μηχανισμό ξεπηδούν από τον νου;

Επεισόδια παρμένα από την παιδική ηλικία, περιστατικά από τον στρατό, οικογενειακές και συγγενικές ιστορίες και άλλες ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Πότε αστείες, πότε σοβαρές, αλλά σχεδόν πάντα συναισθηματικά φορτισμένες.

Ένα λεύκωμα αναμνήσεων που συνοδεύεται από φωτογραφίες ασπρόμαυρες – κάτι που ενισχύει το ταξίδι στο παρελθόν. Αφηγήσεις έκτασης από μισή σελίδα έως δύο με τρεις σελίδες το πολύ, αυτοτελείς, που ξεπηδούν από τη μνήμη απρόσκλητες, αλλά πάντα ευπρόσδεκτες.

Με ρεαλιστική, στέρεα γραφή, συμπαγή λόγο, χωρίς λυρισμό ή φιοριτούρες και οτιδήποτε περιττό, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος στο νέο του βιβλίο «Γραφικός χαρακτήρας» εξομολογείται, καταθέτοντας αληθινά κομμάτια από τη ζωή του –χωρίς να έχει σημασία το πόσο πιστά αποτυπώνουν την πραγματικότητα– και ξεναγεί τους αναγνώστες στο ελληνικό τοπίο περασμένων εποχών, αρχής γενομένης από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και φτάνοντας σχεδόν μέχρι το σήμερα.

Χαρακτηριστικό δε είναι ότι οι ιστορίες αυτές μπορούν να διαβαστούν άνετα ακόμα και ανάμεσα σε δύο σταθμούς του αθηναϊκού μετρό.