Η Λένα Τερκεσίδου, γνωστή και μη εξαιρετέα διαιτολόγος-διατροφολόγος και σύμβουλος ψυχικής υγιεινής, αποφάσισε σε αυτή την πρώτη λογοτεχνική της εξόρμηση να διδάξει από σελίδας (κι όχι από καθέδρας). Προσεκτική γραφή, αφομοιωμένες θεωρίες, μεταπλασμένη επαγγελματική εμπειρία κι εμπειρία ζωής. Επιτυγχάνει την απόλυτη αληθοφάνεια των αναλυόμενων προσώπων και την ευλογοφάνεια των περιγραφόμενων καταστάσεων. Το ζητούμενο είναι η κατανόηση. Δεν επιχειρεί λογοτεχνικούς ακροβατισμούς. Η συγγραφέας κρατιέται μακριά κι από το μοντέρνο κι από το μεταμοντέρνο κι από το ασαφές μετά-το-μεταμοντέρνο. Ακόμα και τα flashback είναι σπάνια και προσεκτικά ενταγμένα στη ρέουσα αφήγηση. Τριτοπρόσωπος αφηγητής με πρόσβαση στον εσωτερικό κόσμο κυρίως του πρωταγωνιστή Μπίλλυ, από την οπτική γωνία του οποίου φιλτράρονται πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις. Οι κοινωνιολογικές και ιστορικές παρατηρήσεις είναι ιδιαίτερα καίριες κι αποδεικνύουν μια ιδιαίτερα οξεία και υγιή ικανότητα παρατήρησης. Η μεταπολίτευση απομυθοποιείται, αφού καταδεικνύεται η αβυσσαλέα ανάγκη των μικροαστών και των μικροϊδιοκτητών αγροτικής γης να μεταπηδήσουν στη μεσοαστική τάξη (τουλάχιστον). Ο υπερκαταναλωτισμός, ο ευδαιμονισμός και το μακιαβελικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» αποσαρθρώνουν τα όποια θεμέλια των διαπροσωπικών σχέσεων καθιστώντας τες αυτόχρημα παθογόνες και παθογενείς. Η παθολογία της σύγχρονης νεοελληνικής κοινωνίας είναι τόσο πολύπλοκη και πολύχρωμη που θα χρειαστούν δεκαετίες ερευνητικής επιστημονικής εργασίας για να αποσαφηνιστούν οι όροι και οι δομές της. Μυθιστορήματα σαν αυτό, παρ’ όλο που δεν είναι (φαντάζομαι) αυτοβιογραφικό και πουθενά δεν δηλώνεται ότι βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και ιστορίες, δίνουν όμως μια ψηφίδα αυτού του πολυποίκιλου ψηφιδωτού της χαοτικά ετερόκλητης πραγματικότητάς μας. Η επιτυχία της Λένας Τερκεσίδου είναι ότι έστησε αυτί στη ζωή και μίλησε εξ ονόματός της. Με τον πλέον εύληπτο τρόπο. Εχέγγυο εμπορικότητας. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε πολλές τέτοιες μανάδες σαν τη Σιάνα-Σούλα, που ευνουχίζουν τον κανακάρη τους και επιχειρούν να υποκαταστήσουν για πάντα την ερωτική του σύντροφο χωρίς να νοιάζονται ούτε για την ψυχική υγεία ούτε για την ισορροπία του παιδιού τους. Όμως τα θύματα του άκρατου εγωισμού τους είναι συνήθως οι ίδιες, αφού κάθε πύργος με τραπουλόχαρτα είναι προορισμένος να καταρρεύσει. Το αντίστοιχο συμβαίνει με τους ξερόλες αυταρχικούς, υπερπροστατευτικούς μπαμπάδες που οδηγούν τα παιδιά τους σε χρόνια απραξία, τεμπελιά και ωχαδερφισμό. Όμως αυτό το κοινωνικό φαινόμενο δεν εμπεριέχεται στις στοχεύσεις αυτού του βιβλίου που διαβάζεται εύκολα κι αφήνει μια γεύση βαλτωμένης, ασφυκτικής, ομιχλώδους πραγματικότητας, με μόνο υγιές στοιχείο: την αδήριτη τάση των νέων για ζωή, άνευ όρων και άνευ ορίων.