Ένας άνθρωπος ανεβαίνει μια ανηφόρα, μόνος, μέσα στη νύχτα. Βρίσκεται σε ένα κελί που είναι μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Προσπαθεί να δραπετεύσει γράφοντας σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Κι όταν το αγαπημένο αυτό πρόσωπο του απαντήσει, θα αποκτήσει την ελευθερία του.

Αυτή η περιγραφή της υπόθεσης του βιβλίου της Ελεάνας Βραχάλη «Φυλακή υψίστης ασφαλείας» είναι πιθανότατα αδύναμη και ελλιπής. Ο αναγνώστης, ανάλογα με την ευαισθησία και την οξυδέρκειά του, μπορεί κάλλιστα να δώσει μια άλλη περιγραφή και να καταλήξει σε ένα άλλο συμπέρασμα.

Με σπουδές Μουσικολογίας και Ψυχολογίας στο Αμερικανικό Κολέγιο Deree, η στιχουργός Ελεάνα Βραχάλη (γεν.1978) υφαίνει πάνω στον ιστό της ιστορίας της σκέψεις και σπαράγματα, ποιήματα, αναφορές σε κείμενα μεγάλων ξένων συγγραφέων, ακόμη και επιστημονικές έρευνες και ορολογία. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ένα κείμενο, όπως γράφει στο επίμετρό της η Φωτεινή Τσαλίκογλου,  ακατάτακτο, δοκίμιο, ποίηση, μυθιστόρημα, μονόλογος. Ένα έργο που απευθύνεται στον άλλο μέσα από μια καθαρτήρια διαδρομή από το σκοτάδι στο φως.