29 μικροδιηγήματα
Μετά από το μυθιστόρημα «JOHNNIE SOCIETY», ο Γιάννης Φαρσάρης επιστρέφει στη μικρή φόρμα με 29 μικρές (έως πολύ μικρές κάποιες από αυτές) αφηγήσεις με έναν τίτλο-δήλωση (ή και σύνθημα ίσως) που με κέρδισε από την αρχή: «Φόβος κανένας».
Διαβάζοντας τις ιστορίες του βρισκόμαστε σε έναν κυρίως «αντρικό» ψυχολογικό κόσμο, όπου τα μεγάλα και τα δύσκολα αλλά και τα μικρά και αστεία γεγονότα της καθημερινότητας δίνουν το έναυσμα για μια σειρά από σουρεαλιστικές στην προσέγγισή τους ιστορίες που καθώς τις παρακολουθείς, μένεις την εντύπωση ότι αφορούν όλους μας λίγο-πολύ. Η γλώσσα, η έκφραση, το χιούμορ, οι καταστάσεις, όλα μας είναι οικεία κι αν δεν συμβαίνουν σε μας, σίγουρα συμβαίνουν δίπλα μας. Ο συγγραφέας τις αποτυπώνει αυτές τις ιστορίες σαν φωτογραφίες και στη συνέχεια τις επεξεργάζεται αναδεικνύοντας με τη γραφή του και την οπτική του το γλυκόπικρο, το σατιρικό, το ανατρεπτικό, το συγκινητικό, αλλά και το πένθιμο ή το ακραίο σε ορισμένες από αυτές.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από αυτά τα αφηγήματα, θα διάλεγα το γνήσιο ανθρώπινο συναίσθημα στο πρώτο από αυτά, το «Δεν βιάζομαι», το σκοτεινό ψυχολογικά «Κίτρινο και μαύρο» (προσωπικά το θεωρώ από τα καλύτερα κείμενα της συλλογής), το «Μαύρο μανταρίνι» καθώς και το σατιρικό «Το ντιμπέιτ». Στο σύνολό τους όμως εκτιμώ ότι αποτελούν μια ενιαία ψυχολογική και κοινωνική τοιχογραφία, με ιστορίες-ψηφίδες που κινούνται ανάμεσα στο «λοξό» και το θλιμμένο, μιας πραγματικότητας στην οποία όλοι συμμετέχουμε και παρακολουθούμε χωρίς να έχουμε δικαίωμα επιλογής.