Κατάδυση στο βυθό της ψυχής

Ομολογώ ότι μέχρι να πέσει στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Θοδωρή Γεωργακόπουλου στην τυπωμένη του μορφή δεν είχα ακούσει τίποτα για την πρωτότυπη διαδικασία γραφής του. Ο συγγραφέας κάθε μέρα του Φεβρουαρίου του 2012 ανέβαζε το κεφάλαιο που ολοκλήρωνε στην ιστοσελίδα www.februarios.com και οι αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να το διαβάσουν και να το σχολιάσουν.

Τον Φεβρουάριο του 2011, ένας νεαρός δημοσιογράφος χάνει τη γυναίκα του σε ένα τροχαίο δυστύχημα. Έναν χρόνο αργότερα παίρνει την απόφαση να γράψει ένα βιβλίο στο οποίο προσπαθεί να αποτυπώσει όχι μόνο τα συναισθήματά του για το χαμό της γυναίκας του, αλλά και όσα συμβαίνουν στον ίδιο και τους γύρω του: την απώλεια της δουλειάς του, την αδυναμία του να ορθοποδήσει, την κατάρρευση της χώρας που στερεί από τους πολίτες το αίσθημα της ασφάλειας. Παράλληλα, για τους δικούς του –και μέχρι το τέλος αδιευκρίνιστους-, λόγους διεξάγει μια έρευνα για έναν άνδρα μπλεγμένο σε πολιτικά σκάνδαλα.

Το μυθιστόρημα είναι χωρισμένο σε 29 κεφάλαια, όσες και οι μέρες του Φεβρουαρίου του 2012. Σε κάθε κεφάλαιο, ο πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας δίνει στοιχεία όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το παρελθόν του: την οικογένειά του, τις φιλίες του, τις σχέσεις του με τις γυναίκες γενικά και με τη σύζυγό του, τη Ζωή, ειδικότερα. Μέσα από αυτά στην αφήγησή του αναπόφευκτα περνάει και η σημερινή πραγματικότητα. Η ανεργία, η διάψευση των προσδοκιών της νεολαίας, η ανασφάλεια των πολιτών εμφανίζονται σε αυτά τα κεφάλαια, όχι επειδή ο συγγραφέας θέλει απλά να κάνει έναν κοινωνικό σχολιασμό, αλλά επειδή έχει δημιουργήσει έναν χαρακτήρα που ζει στον πραγματικό κόσμο, παρά την προσπάθεια συναισθηματικής απομόνωσής του από αυτόν. Ο πρωταγωνιστής βιώνει αυτή την πραγματικότητα, αναγκάζεται από τους γύρω του να τη σχολιάσει, αλλά για αυτόν δεν είναι το κομβικό σημείο της ζωής του. Στο κέντρο του βρίσκεται ο θάνατος της γυναίκας του και η προσπάθειά του να χειριστεί την απουσία της.

Το θέμα που επέλεξε ο συγγραφέας είναι αρκετά μελαγχολικό. Το μυθιστόρημά του καθόλου. Γιατί; Επειδή ο συγγραφέας δημιουργεί έναν πρωταγωνιστή ευφυή –ακόμα κι αν ο ίδιος μάλλον το αμφισβητεί-, με αίσθηση του χιούμορ, ειρωνική αλλά και αυτοσαρκαστική διάθεση, που δεν επιτρέπει στον αναγνώστη να αισθανθεί οίκτο για αυτόν, ακόμα και στα κομμάτια του βιβλίου που είναι αφιερωμένα στη νεκρή Ζωή. Υπάρχουν μάλιστα σημεία στο μυθιστόρημα που δεν μπορείς να μην χαμογελάσεις. Ο Γεωργακόπουλος, λοιπόν, χτίζει έναν δυνατό και αποφασιστικό χαρακτήρα, αυτοκαταστροφικό από επιλογή και όχι από ψυχική αδυναμία και οδηγεί την ιστορία σε ένα ανατρεπτικό τέλος που αφήνει άφωνο τον αναγνώστη. Τα στοιχεία που οδηγούν στο τέλος υπάρχουν διάσπαρτα σε όλο το κείμενο, αλλά ο αναγνώστης δεν εστιάζει σε αυτά γιατί είναι απορροφημένος από τη δυναμική αφήγηση και την εξέλιξη της ιστορίας. Ο «Φεβρουάριος» είναι ένα βιβλίο που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί.