Έξι ποιητές ανθολογούνται

Μια εξαιρετική ανθολογία έξι Ευρωπαίων ποιητών, γνωστών και αγαπημένων, αλλά και λιγότερο γνωστών που όμως όσοι αγαπούν την ποίηση θα τους ανακαλύψουν σαν χαμένους θησαυρούς: ποιήματα των Γκέοργκ Τρακλ, Αρσένι Ταρκόφσκι, Ρ. Μ. Ρίλκε, Τόμας Μπέρνχαρντ, Ιβάν Γκολ και Γκότφριντ Μπεν, συνθέτουν μια πολύ προσεγμένη από τον εκδότη συλλογή σε μετάφραση του καταξιωμένου συγγραφέα, ποιητή και μεταφραστή Αλέξανδρου Ίσαρη.

Η ανθολογία ξεκινά με τον σκοτεινό εξπρεσιονισμό του Τρακλ, περνά στον εσωτερικό στοχασμό του Αρσένι Ταρκόφσκι (πατέρα του διάσημου σκηνοθέτη και πολλά χρόνια απαγορευμένου στη Σοβιετική Ένωση), και έπειτα μας παραδίδει στον μεγάλο Ρίλκε όπου δημοσιεύονται για πρώτη φορά στα ελληνικά και τα «φαλλικά» ποιήματά του: η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο ποιητής, αν και συμβολική, είναι αρκετά τολμηρή (ή τουλάχιστον ήταν για τα ήθη της εποχής που τα έγραψε), ώστε επί σαράντα χρόνια τα ποιήματα αυτά έμειναν στην αφάνεια, γιατί κανείς δεν τολμούσε να τα εκδώσει. Ακολουθούν οι Τόμας Μπέρνχαρντ, Ιβάν Γκολ και Γκότφριντ Μπεν, και οι τρεις ιδιαίτερες ποιητικές φωνές που αν δεν τους έχετε διαβάσει αξίζει να τους ανακαλύψετε με αφορμή αυτή την έκδοση.

Φυσικά ο Τρακλ και ο Ρίλκε είναι τα «αστέρια» της έκδοσης, αγαπημένοι και πολυδιαβασμένοι, αλλά προσωπικά ξεχώρισα τον Αρσένι Ταρκόφσκι, ίσως διότι αγαπώ ιδιαίτερα τη «ρωσική ψυχή». Στάθηκα επίσης στην κοινωνική αιχμηρότητα των στίχων του Τόμας Μπέρνχαρντ ενώ τα περίφημα φαλλικά ποιήματα του Ρίλκε που για πρώτη φορά διάβασα, θα τα χαρακτήριζα περισσότερο έναν ύμνο στο αρχέγονο ένστικτο του έρωτα παρά τολμηρά, αλλά πιθανόν αυτό έχει να κάνει και με την εποχή που ζούμε σήμερα, όπου έχουμε δει και διαβάσει σχεδόν τα πάντα και ο όρος τολμηρός έχει μάλλον ξεπεραστεί.

Στο σύνολό της μια υψηλής ποιότητας από κάθε άποψη ανθολογία, με έναν διαφωτιστικό πρόλογο από τον μεταφραστή για τους ανθολογούμενους ποιητές, τη ζωή και το έργο τους, που αξίζει να διαβαστεί ξανά και ξανά από όσους γράφουν ποίηση ή τη διαβάζουν γιατί μιλάει στην καρδιά τους.

Κλείνοντας, ένα απόσπασμα από το ποίημα «Ζωή, Ζωή» του Αρσένι Ταρκόφσκι:

Τη μοίρα μου την κάθισα στη σέλα.

Σαν έφηβος θα τρέχω συνεχώς και τώρα και στο μέλλον

Όρθιος πάνω στους αναβολείς.

Διαθέτω αθανασία αρκετή

Για να κυλά το αίμα μου ανάμεσα στις εποχές

Πρόθυμα τη ζωή μου θα ’δινα

Για μια ζεστή και σίγουρη γωνιά,

Αν μια ιπτάμενη βελόνα δεν με γυρνούσε

Μέσα στον κόσμο σαν κλωστή.