Η Οκτάβια Μπάτλερ (1947-2006) είναι μια από τις σημαντικότερες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας και η πρώτη Αφροαμερικανή που έλαβε σημαντικές διακρίσεις, όπως τα βραβεία Hugo και Nebula. Αποφασισμένη από πολύ νωρίς να γίνει συγγραφέας, παρά τις οικογενειακές και οικονομικές δυσκολίες, ξεκίνησε να γράφει τις πρώτες της ιστορίες σε ηλικία δέκα ετών. Το μυθιστόρημα Εξ αίματος (“Kindred”, 1979) είναι το μοναδικό της που δεν ανήκει στην επιστημονική φαντασία, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιεί το ταξίδι στον χρόνο ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας.
Το 1976, η Αφροαμερικανή Ντέινα, η πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια της ιστορίας, έχει μόλις μετακομίσει στο νέο της σπίτι στο Λος Άντζελες με τον λευκό σύζυγό της, τον Κέβιν. Ξαφνικά, ενώ τακτοποιούν τα βιβλία τους, η Ντέινα χάνει τις αισθήσεις της και όταν συνέρχεται βρίσκεται στην άκρη ενός πυκνού δάσους, δίπλα σε ένα ποτάμι. Αμέσως συνειδητοποιεί ότι το παιδί που βρίσκεται μέσα στο ποτάμι κινδυνεύει να πνιγεί. Αμέσως βουτάει στο ποτάμι και σώζει το παιδί, αλλά όταν βγαίνει έξω αντιλαμβάνεται ότι δεν βρίσκεται πια στη δική της εποχή, άλλα έχει ταξιδέψει στο παρελθόν. Λίγο αργότερα ένας άντρας τη σημαδεύει με το όπλο του και τη στιγμή που νομίζει ότι η ζωή της θα τελειώσει εκεί, χάνει πάλι τις αισθήσεις της και βρίσκεται πίσω στο διαμέρισμά της. Ο Κέβιν την πληροφορεί ότι εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια του και ότι έλειψε λίγα λεπτά μόνο. Η ίδια αισθάνεται ότι έχει βιώσει την τρομακτικότερη εμπειρία στη ζωή της, αλλά δεν γνωρίζει ότι αυτή είναι μόνο η αρχή της περιπέτειάς της, αφού στο διάστημα των επόμενων ημερών η Ντέινα θα ταξιδέψει κι άλλες φορές στο παρελθόν και θα επιστρέφει στο παρόν κάθε φορά που η ζωή της απειλείται. Αν και για αυτήν πρόκειται μόνο για λίγες μέρες, ο χρόνος στο παρελθόν κυλά αλλιώς. Το παιδί που έσωσε στο ποτάμι, ο νεαρός αφέντης μιας φυτείας του Μέριλαντ, ο Ρούφους, φαίνεται να την καλεί δίπλα του κάθε φορά που η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Η Ντέινα δεν αργεί να καταλάβει ότι ο Ρούφους είναι ένας από τους προγόνους της και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον σώσει βάζοντας συχνά τον εαυτό της σε κίνδυνο.
Το ταξίδι στον χρόνο είναι ουσιαστικά το μόνο στοιχείο φαντασίας που χρησιμοποιεί η συγγραφέας, είναι το όχημά της για να μπορέσει να οδηγήσει την Ντέινα πίσω στο παρελθόν, στις ρίζες της και να την αναγκάσει να βιώσει τα όσα ψυχρά έχουν καταγραφεί στα βιβλία Ιστορίας τη στιγμή που συμβαίνουν. Όταν καταλαβαίνει πού βρίσκεται και ποια είναι η σύνδεσή της με αυτό το λευκό παιδί που θα το δει να μεγαλώνει, συνειδητοποιεί ταυτόχρονα ότι τίποτα στη ζωή της δεν την έχει προετοιμάσει για τη ζωή στη φυτεία. Δεν είναι όμως η σκληρή δουλειά και οι απάνθρωπες συνθήκες που την εκπλήσσουν, αυτά άλλωστε τα περιμένει. Αυτό που τη συγκλονίζει είναι η απόλυτη εξουσία του αφέντη πάνω στον σκλάβο του: μπορεί να τον πουλήσει οποιαδήποτε στιγμή χωρίζοντάς τον από την οικογένειά του, μπορεί να πουλήσει οποιαδήποτε στιγμή τα παιδιά του, μπορεί να τον οδηγήσει στον θάνατο χωρίς καμία συνέπεια. Η ελπίδα της να καταφέρει να επηρεάσει τον Ρούφους, να του ενσταλάξει λίγη ανθρωπιά και συμπόνια είναι αυτή που την κάνει να παίρνει αποφάσεις και να συνεχίζει να προσπαθεί να τον σώσει κάθε φορά που την καλεί πίσω.
Η συγγραφέας, ωστόσο, δεν εξετάζει μόνο ζητήματα φυλής και τις σχέσεις ανάμεσα σε σκλάβους και αφέντες, αλλά εστιάζει και στα ζητήματα φύλου. Στο τρίτο ταξίδι της στο παρελθόν η Ντέινα κατά λάθος παίρνει μαζί της και τον Κέβιν. Και οι δυο τους θα αναγκαστούν να συμμορφωθούν με την εποχή που τους φιλοξενεί: ο Κέβιν είναι ο “αφέντης” και αυτή η “σκλάβα” του, αυτή που μπορεί να παίρνει στο κρεβάτι του χωρίς να ενοχλεί τους οικοδεσπότες τους. Η ίδια η Ντέινα καταλαβαίνει ότι έτσι πρέπει να γίνει, αφού κάθε άλλη εξήγηση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Αυτό που θα την τρομάξει είναι η ευκολία με την οποία θα εγκλιματιστούν: “… σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να δυσκολευτούμε περισσότερο να προσαρμοστούμε σε αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, να προσαρμοστούμε στη θέση του καθενός μέσα στο σπίτι ενός ιδιοκτήτη σκλάβων” (σελ. 131).
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Οκτάβια Μπάτλερ το 2022 ο αναγνώστης καλείται να κάνει δύο άλματα στο παρελθόν, ένα στο 1976 όπου ζει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, σε μια Αμερική που έχει θεωρητικά προοδεύσει και είναι έτοιμη να δεχτεί τους μικτούς γάμους (πράγμα που δεν ισχύει, όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι αντιδράσεις των οικογενειών του ζευγαριού) και ένα δεύτερο άλμα στο 1816, στις φυτείες του Νότου, στη ρίζα του κακού. Και αφού ολοκληρωθεί το ταξίδι στο παρελθόν, να επιστρέψει στο τώρα και να εξετάσει πόσα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση έχουν γίνει και πόσες είναι οι φορές που η πραγματικότητα έρχεται να μας υπενθυμίσει με σκληρό τρόπο ότι οι διακρίσεις δεν ανήκουν στο παρελθόν, όπως θέλουμε να πιστεύουμε.