Ο Έρωτας στην τέχνη; Η τέχνη είναι έρωτας;
Ή μήπως το δαιμόνιο εμπνέει τον έρωτα, την τέχνη και τη ζωή γενικώς;
Ο Δημοσθένης Δαββέτας γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Νομικά στη Θεσσαλονίκη, κινηματογράφο στο Παρίσι και πήρε διδακτορικό στη Φιλοσοφία της Τέχνης από το πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Από το 1983 έως το 1990 εργάστηκε, ως βασικός συνεργάτης, στην εφημερίδα “Liberation”. Υπήρξε αρθρογράφος εφημερίδων όπως οι “Art Forum”, “Art Studio”, “Parkett”, “Risk”, κ.ά. Διδάσκει και δίνει διαλέξεις σε Σχολές Καλών Τεχνών και σε πανεπιστήμια σ` όλον τον κόσμο.
Στο βιβλίο του αυτό με τον τίτλο «Έρωτας Δαίμονας», που διαδραματίζεται στο Παρίσι, ο πενηντάχρονος Άγγελος, καθηγητής πανεπιστημίου, δέχεται στο κινητό του ένα μήνυμα. Είναι από την εικοσιπεντάχρονη σύντροφό του, πως δεν θέλει πια να ξανασυναντηθούν. Δεν διεκδικεί την επανασύνδεση μαζί της, αποστασιοποιείται ενώ αντιφατικά διλήμματα για το πώς να αντιδράσει στο χωρισμό τον ωθούν σε μια εσωτερική ματιά του εαυτού του. Ταυτόχρονα στο μυαλό του έρχονται πολλοί άλλοι έρωτες που είχε ζήσει μέχρι τότε, χωρίς κανείς από αυτούς να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο των συναισθημάτων. Και ξαφνικά ένα ερωτηματικό βασανίζει το μυαλό του. Άραγε, αγάπησε ποτέ αληθινά; Με αυτή την σκέψη επιστρέφει στην ιδιαίτερή του πατρίδα και πιάνει το νήμα από την αρχή. Aπό τότε που έφηβος ένοιωσε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.
Ο συγγραφέας στο βιβλίο αυτό απαριθμεί τους έρωτες του Άγγελου σαν να είναι πινελιές στο πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, αφού στην πλειονότητά τους όλοι αποτυπώθηκαν στον ψυχισμό του χωρίς τη φθορά που δίνει ο χρόνος. Γεγονός το οποίο παράλληλα τον ωθούσε σε συνεχείς νέες σχέσεις, κάνοντας τον έρωτα να προβάλλει σαν έργο μοντέρνας τέχνης όπου όλα μπορούν να είναι είτε αλληγορικά είτε συμβολικά, αλλά πάντα χωρίς συγκεκριμένη μορφή και ημιτελής στην αιωνιότητα. Τι φοβάται ο Άγγελος και αφήνει τους έρωτες να τελειώνουν, όταν είναι πλήρεις συναισθημάτων; Φοβάται τη φθορά; Μήπως το γήρας; Ή το Θάνατο; Και τι παίρνει από τους αλλεπάλληλους νέους έρωτες, τη φρεσκάδα τού και «πάλι από την αρχή» ή την ψευδαίσθηση της νιότης;
Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο συγγραφέας στο βιβλίο του, εντοπίζοντας παράλληλα πως ο εκάστοτε χωρισμός γίνεται αιτία για να δούμε πιο μέσα τον εαυτό μας και να κατακτήσουμε την αυτογνωσία μέσω της φλόγας /καύσης/ κάθαρσης την οποία επιφέρει ο έρωτας λειτουργώντας και θεραπευτικά.
Τι ψάχνουμε στη ζωή; Το άλλο μας μισό; Και το βρίσκουμε; Ο μοναδικός μας έρωτας είναι ο αντίθετος προς το φύλο μας γονιός; Τις απομιμήσεις του ερωτευόμαστε; Και ποιο είναι το πιο δημιουργικό κομμάτι της ζωής μας. Είναι η νιότη; Ή όταν απλά είμαστε ερωτευμένοι, προσθέτει ο Δημοσθένης Δαββέτας, γοητεύοντας τον αναγνώστη με τις τοποθετήσεις του, χωρίς να είναι σίγουρο αν και ο ίδιος έχει καταλήξει.
Ωστόσο, οι διάλογοι των ηρώων περί τέχνης, φιλοσοφίας, έρωτα και εξουσίας παραπέμπουν σε κλασσικούς συμποσιακούς διαλόγους, του Αριστοφάνη, του Αριστοτέλη και του Σωκράτη, δίνοντας στο κείμενο μια επιπλέον αξία και βαρύτητα. Στις αφηγήσεις ο χρόνος λειώνει και γίνεται ρευστός κάτω από τη θερμότητα των συναισθημάτων που αναμειγνύουν το «τότε» με το «τώρα», παραπέμποντας στους πίνακες του Salvador Dali. Η χρήση γλώσσας καταγράφεται με απλότητα, ενώ πλούτος λέξεων χωρίς υπερβολή, αλλά με εξαιρετικά εύστοχα επιλεγμένες λέξεις, απογειώνουν το κείμενο.
Το «Έρωτας Δαίμονας» είναι ένα βιβλίο όπου η τέχνη, η φιλοσοφία και η ανθρώπινη ψυχή χρωματίζουν τις σελίδες του, καίτοι ο έρωτας άλλοτε σαν Δαίμονας κολάζει το συγγραφέα και άλλοτε πάλι, σαν Δαιμόνιο, τον εμπνέει.
Δαίμονας ή Δαιμόνιο είναι ο έρωτας; Ούτε κι ο αναγνώστης μπορεί να πει.