Η νέα συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Πετσετίδη (Σπάρτη, 1940) αποτελείται από είκοσι πέντε διηγήματα που κατανέμονται σε τέσσερα (άτιτλα) μέρη: στο πρώτο, παρουσιάζονται οκτώ ιστορίες που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τον Εμφύλιο, κυρίως στην ευρύτερη περιοχή της γενέτειρας του συγγραφέα. Στο δεύτερο, έξι ιστορίες πραγματεύονται αναμνήσεις του εκάστοτε αφηγητή και σε κάποιες εμφιλοχωρεί η νοσταλγία. Στο τρίτο, οι ιστορίες είναι κατά βάση ερωτικές. Και στο τέταρτο και τελευταίο μέρος, τα έξι διηγήματα, χωρίς να εγκαταλείπουν χαρακτηριστικά των προηγούμενων κατηγοριών που σχηματικά περιγράψαμε, μοιάζουν να ανοίγονται περισσότερο στη φαντασία (όπως με τον «Σεληνομαραθώνιο»).
Κοινό στοιχείο σε όλα τα διηγήματα είναι η στέρεα αφηγηματική θέση του συγγραφέα. Το αν εξιστορούν πραγματικά γεγονότα που άκουσε ή έζησε, περνά σε δεύτερη μοίρα. Ιδίως στα διηγήματα που αναφέρονται στον Εμφύλιο, εντύπωση προκαλεί η αναφορά συγκεκριμένων ονομάτων και περιστατικών, που ενδεχομένως δείχνει ότι ο Πετσετίδης δεν φοβήθηκε και δεν φοβάται να θέσει τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων. Κι αυτό το κάνει πάντα σε ένα πλαίσιο λογοτεχνικό, σε κείμενα με αρχή, μέση και τέλος. Εδώ αναδεικνύονται, επίσης, η ντοπιολαλιά, η γνώση της περιοχής και της ιστορίας της.
Έξοχο δείγμα αφηγηματικής δομής του έμπειρου διηγηματογράφου είναι οι «Αναζητήσεις», το εκτενέστερο της συλλογής, που παραπέμπει στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. (Τα υπόλοιπα διηγήματα φθάνουν το πολύ τις επτά σελίδες και αρκετά εκτείνονται μόλις σε τρεις ή τέσσερις). Στην «Παλιά γειτονιά» εντοπίζεται, ίσως, το μοναδικό υπαινικτικό στοιχείο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, στην ιστορία του Στρατή (σελ.81). Συχνά, επίσης, ένα διήγημα προοικονομεί ένα άλλο: έτσι το «Χωρίς αγγελτήριο» ακολουθεί το διήγημα «Μια κηδεία» στη δεύτερη ενότητα, το «Ένα ερωτευμένο κορίτσι» προαναγγέλλει, κατά κάποιο τρόπο, το «Ερωτικόν» στην τρίτη (ενότητα) – κι αυτά δεν είναι, μάλλον, τα μοναδικά παραδείγματα. Εξόχως παραληρηματική η «Τούλα», στην τέταρτη ενότητα, που έχει χαρακτηριστεί ένα από τα καλύτερα της συλλογής.
Η δωρικότητα και ο σκωπτικός τόνος (Βλ. και το διήγημα «Για μισή μονάδα») είναι άλλα δύο στοιχεία της γραφής του Δημήτρη Πετσετίδη που αποτυπώνονται και στο παρόν βιβλίο, το οποίο κοσμείται από σχέδια του συγγραφέα.