Από το λυκόφως στο λυκαυγές

Την Έφη Τσιρώνη τη γνωρίζω ως μια εξαιρετική μεταφράστρια: όταν έλαβα το πρώτο δικό της μυθιστόρημα, έσπευσα να το ξεφυλλίσω ρίχνοντάς του μια πρώτη μάτια, με σκοπό να το διαβάσω αργότερα αφού ήδη διάβαζα δύο άλλα βιβλία. Από τη στιγμή όμως που το άνοιξα, στάθηκε αδύνατον να το αφήσω από τα χέρια μου. Όταν βγήκα για κάποια ραντεβού, το έβαλα στην τσάντα μου για να συνεχίσω να το διαβάζω στο μεσοδιάστημα των συναντήσεων και το τελείωσα την επομένη με τον πρώτο καφέ της ημέρας. Και για να προλάβω τους κακόπιστους, όχι, δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο-passa tempo, από αυτά που απλά οι λέξεις φεύγουν από τα μάτια σου και όταν το κλείσεις δεν το ξανασκέφτεσαι ποτέ: είναι ένα καλογραμμένο, σύγχρονο μυθιστόρημα, γεμάτο συναίσθημα και πάθος ανθρώπινο.

Η ιστορία που η ηρωίδα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και σε δύο χρόνους -ως βιωμένο παρόν και ως εκ των υστέρων εξιστόρηση των γεγονότων που συνέβησαν-, είναι εκείνη ενός ερωτικού πάθους και ταυτόχρονα μια εσωτερική πορεία από το λυκόφως της στάσιμης ζωής της στο ανελέητο φως ενός έρωτα, που θα την οδηγήσει όχι στο σκοτάδι, αλλά στο λυκαυγές μιας νέας ζωής.

Όταν η νεαρή και φέρελπις δημοσιογράφος συναντήσει τη διάσημη χορεύτρια κλασικού χορού Ηλέκτρα Θεοφάνους για μια συνέντευξη, το σύμπαν της θα ανατραπεί από την εκρηκτική και οπωσδήποτε σαδιστική προσωπικότητα αυτής της τόσο ξεχωριστής γυναίκας: θα γίνει ερωμένη της, μαθήτριά της, σύντροφός της, υπήκοός της. Θα τη λατρέψει και θα την υπακούσει τυφλά, βρίσκοντας στο πρόσωπό της όχι ένα υποκατάστατο του πατέρα, όπως συνήθως συμβαίνει στις γυναίκες, αλλά μια μητέρα στην οποία θα αφοσιωθεί απολύτως – αφού η πραγματική της μητέρα (επίσης χορεύτρια) έχει από καιρό χαθεί στα σκοτεινά λαγούμια της ψυχικής ασθένειας. Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η σχέση είναι προφανές εξαρχής και το γνωρίζει τόσο η ηρωίδα όσο και όποιος έζησε ένα τέτοιο πάθος. Παρ΄όλα αυτά, ο φωτεινός χειμώνας που θα ζήσουν μαζί θα καθορίσει την ύπαρξή της και την υπόλοιπη ζωή της.

Όπως είπα εξαρχής το μυθιστόρημα με γοήτευσε: παρά τις αδυναμίες που κάθε πρώτο βιβλίο έχει – στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα μάλλον βιαστικό τέλος, ένα κλείσιμο της αυλαίας κάπως πρόωρο και ατελές, είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, με γραφή φορτισμένη συναισθηματικά που σ’ αρπάζει εξαρχής και δεν σ’ αφήνει να τ’ αφήσεις. Η δε προσωπικότητα της Ηλέκτρας σε μαγνητίζει: το αρχέτυπο της δυνατής και επικίνδυνης ‘’μάγισσας’’ που επιβάλλει τη θέλησή της με τη γοητεία της αλλά και ως γνώστρια των τεχνικών ψυχολογικής χειραγώγησης. Αλλά και τα υπόλοιπα πρόσωπα του βιβλίου είναι εξαιρετικά ζωντανά και πειστικά ως χαρακτήρες, συνθέτοντας πορτρέτα ανθρώπων που έχουμε συναντήσει και συναναστραφεί. Η τέχνη του χορού δε, η ομορφιά της αλλά και οι σχεδόν απάνθρωπες θυσίες που απαιτεί απ’ όσους την υπηρετούν σοβαρά, αποδίδεται ρεαλιστικά χωρίς όμως να χάνει τίποτα από τη μαγεία της.

Στο σύνολό του, ένα καλό σύγχρονο μυθιστόρημα που σας το προτείνω θερμά για το φως του και το σκοτάδι του, για την αλήθειά του αλλά και για το μύθο του.