Εικονογράφηση: Ζωή Λούρα

Οι συγγραφείς, βραβευμένοι από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για τη Λέσχη Ανάγνωσης που έχουν δημιουργήσει στην Κω,  γράφουν ένα παραμύθι για τι άλλο; Το βιβλίο. Στην εποχή του ηλεκτρονικού βιβλίου και της on line γνώσης, μας προσφέρουν ένα βιβλίο που αναδεικνύει τις χάρες και τις χαρές του κλασικού βιβλίου και της βιβλιοθήκης. Μας μεταφέρει τη μαγική αυτή αίσθηση που αναδίδουν οι βιβλιοθήκες. Λίγο σκοτεινές, λίγο σκονισμένες, ήσυχες, και έρημες τις περισσότερες ώρες. Πολλοί αγαπήσαμε αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της βιβλιοθήκης και την περιπλάνηση ανάμεσα στους διαδρόμους με τα ράφια, με το κεφάλι γερμένο ελαφρώς για να διαβάζουμε τους τίτλους στις ράχες των βιβλίων. Πώς όμως νιώθουν τα ίδια τα βιβλία; Αυτό σίγουρα θα ήθελε να το μάθει ένα παιδί.

Το παραμύθι το αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ένα βιβλίο ξεχασμένο για καιρό στο ράφι. Κανείς δεν το παίρνει να το διαβάσει. Έχει μια ιστορία αλλά δεν έχει σε ποιον να την πει. Υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μη θέλει να σε ακούσει κανείς; Ακυρώνεται η ίδια σου η ύπαρξη. Σιωπηλό κάθεται λοιπόν αυτό το βιβλίο εκεί και περιμένει να γίνει το θαύμα. Φανταστείτε όμως: πόσες πιθανότητες έχει να το διαλέξει ένα παιδί ανάμεσα σε τόσα άλλα; Άμα ήταν και τοποθετημένο σε κανένα ψηλό ράφι, δυσπρόσιτο, δύσκολα θα έβρισκε τον μικρό αναγνώστη του. Αλλά να που το θαύμα γίνεται. Μια μέρα μπαίνει στη βιβλιοθήκη ένα αγοράκι με τη μητέρα  του. Εκείνο πηγαίνει κατευθείαν στον ήρωά μας. Επιτέλους. Το βιβλίο έχει φίλο. Έχει σκοπό. Κάθε Σάββατο το αγόρι έρχεται και το διαβάζει. Ένα Σάββατο όμως ο μικρός δεν εμφανίζεται. Ούτε το επόμενο. Ούτε το μεθεπόμενο. Η ιστορία έχει μείνει στη μέση. Το βιβλίο ανησυχεί. Απελπίζεται πια πως έχασε το μοναδικό του αναγνώστη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πώς θα συνεχιστεί αυτή η σχέση όταν το αγόρι αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα όρασης;

Ένα παραμύθι με πρωταγωνιστή την εικόνα που αναδεικνύει την υφή του βιβλίου, το εξώφυλλο, το χαρτί, μέχρι που «μυρίζεις» κιόλας τα δερματόδετα βιβλία και «αγγίζεις» τα χρυσά σκαλιστά γράμματα στη ράχη τους. Όσοι συνδέονται με τα βιβλία, τα αγαπούν, τα φυλάνε στη βιβλιοθήκη τους και δυσκολεύονται να τα δανείσουν γιατί νιώθουν ότι αποχωρίζονται ένα φίλο, θα αγαπήσουν την ιστορία. Κι αν ακούγεται νοσταλγικό και παλιομοδίτικο το να απολαμβάνεις τα βιβλία με όλες τις αισθήσεις, ας γράψουν οι συγγραφείς και ένα δεύτερο μέρος της ιστορίας: έναν διάλογο ανάμεσα στο βιβλίο στο ράφι και στην ηλεκτρονική εκδοχή του για να δούμε όχι ποιος θα νικήσει αλλά πώς θα ωφεληθούν και οι δύο δίδυμοι αδερφοί!

Όμορφη έκδοση, σκληρό εξώφυλλο (δε θα μπορούσε να φανταστεί κανείς αυτό το βιβλίο μικρού σχήματος, με μαλακό εξώφυλλο και «καρφίτσα»), και σαλόνια με ολοσέλιδες ζωγραφιές δίνουν τον τόνο αυτής της προσεγμένης δουλειάς. Ακριβώς επειδή η εικονογράφος έπαιξε ουσιαστικό ρόλο, η απουσία του βιογραφικού της στο τέλος, στη σελίδα με τα βιογραφικά, ξενίζει. Μια παράλειψη που μπορεί να διορθωθεί στη δεύτερη έκδοση!

Ο Βασίλης Κουτσιαρής και ο Γιάννης Διακομανώλης είναι δάσκαλοι και συντονιστές της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης της Κω. Είναι μέλη του SCBWI-Greece (Society of Children’s Book Writers and Illustrators) και γράφουν μαζί βιβλία για παιδιά. Το βιβλίο τους «Ένα αστέρι για μένα» τιμήθηκε με έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

H Ζωή Λούρα ειδικεύτηκε στην εικονογράφηση στο 2^ο Δημόσιο ΙΕΚ Πειραιά. Παρακολουθεί ελεύθερα σεμινάρια σχεδίου και χρώματος. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους από όλη την Ελλάδα.