Με ελάχιστες γλωσσικές ακροβασίες (μόνον δύο σε ένα ολόκληρο βιβλίο, όπως εκείνο το «επίχυση βωμολοχιών» στη σελ. 168 και την «προτεραία κατάσταση» στη σελ. 12) η πρωτοεμφανιζόμενη Νούλη Τσαγκαράκη, με σπουδές Κοινωνιολογίας κι έμπρακτο πρωταθλητισμό στην ενσυναίσθηση σκιαγραφεί τον ψυχισμό των μεσοαστών όταν καλούνται να λειτουργήσουν υποβαθμισμένοι σε μικροαστούς ακόμα και σε «λούμπεν προλεταριάτο» διαχειριζόμενοι όπως μπορούν, επιλέγουν και δύνανται τις προκλήσεις μιας εποχής που προοιωνίζει μια καινούργια Αναγέννηση για τον παρηκμασμένο υλιστικό «πολιτισμό μας». Η ανεργία, η μετανάστευση, η τρομοκρατία, η ανάγκη για Ισότητα-Ελευθερία-Δικαιοσύνη, το υποδόριο αίτημα για Αγάπη, η απαίτηση της ευτυχίας, το επιτακτικό δικαίωμα στον έρωτα, όχι μόνο στον πνευματικό, αλλά στο φιλί και στο χάδι το επιούσιον… αυτοί είναι οι θεματικοί άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφει η καλή συγγραφέας το ανατομικό νυστέρι της. Απέχοντας δραματικά και προγραμματικά ίσως από κάθε κλαυθμηρισμό-μινυρισμό, απωθώντας κάθε ιδέα αυτοψυχανάλυσης κι επαναλήψεως των τετριμμένων.

Τον Αντώνη Σαμαράκη στα καλύτερά του, τα διηγήματα του Τσέχoφ, τυχαία ριγμένα σαν επιφυλλίδες στα έντυπα της εποχής του, τις ασκήσεις ύφους του Σταντάλ ή του Γκόρκι, θυμίζουν αυτά τα σύντομα πεζά, που πρωτόλεια δεν θα τα έλεγες, για τον απλούστατο λόγο πως έχουν πολύ βάθος, άπειρες εργατοώρες και γενναιοδωρία ψυχής… Οι ήρωες κι αντιήρωες αυτού του βιβλίου είναι ίσοι στα μάτια της συγγραφέως που τους γεννά, τους πλάθει και τους αφήνει να ζήσουν χωρίς να «τρώει τα παιδιά της», χωρίς να καθρεφτίζεται στη λίμνη του Νάρκισσου, χωρίς να κατακρατεί τα συναισθηματικά ρευστά της. Τα δάκρυα τρέχουν αβίαστα από τα μάτια του αναγνώστη, η ψυχή του πονάει, χωρίς ποτέ να εκτρέπεται η γραφή προς τον άσκοπο μελοδραματισμό και τον άκοπο λαϊκισμό. Δεν είναι δα μικρό επίτευγμα αυτό για έναν που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα στη γκιόστρα των εκδοθέντων…

Η Νούλη Τσαγκαράκη υπόσχεται πολλά με αυτό το καλογραμμένο βιβλίο. Απειλεί να σπάσει τα στεγανά και να καταργήσει τα συνήθη φληναφήματα των συνήθων μεσοαστών που εμφανίστηκαν μέσα στην Κρίση κρύβοντας ή ξεπουλώντας την όποια αλήθεια τους όσο όσο. Αντίθετα, η καλή μας συγγραφέας Νούλη Τσαγκαράκη είναι σεμνή και μετρημένη, θορυβημένη από αυτά που γίνονται γύρω της, συμπάσχει, δεν επιθυμεί να ωραιοποιήσει καταστάσεις και να χρυσώσει το χάπι για χάρη κανενός… Είναι εδώ, συνειδητή, εχέφρων, πολιτισμένη κι ενεργή, ως πολίτης, συγγραφέας και άνθρωπος. Ξέρετε πολλούς πνευματικούς ανθρώπους σήμερα που να συγκεντρώνουν όλ’ αυτά τα αγαθά; Εγώ όχι!!!

Νούλη Τσαγκαράκη, σε περιμένουμε στη γωνία για να μας εκπλήξεις και με το επόμενο βιβλίο σου, πολυσέλιδο μυθιστόρημα αυτή τη φορά.