Πολιτικά παιχνίδια και δολοφονίες

Ο Νίκολας Ρέμιν γεννήθηκε το 1948 στο Βερολίνο της Γερμανίας. Σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία, Φιλοσοφία και Ιστορία της Τέχνης. Το «Έγκλημα στη Βενετία» είναι το πρώτο βιβλίο της αστυνομικής σειράς με ήρωα τον κομισάριο Τρον.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Ρέμιν μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, στις αρχές του 1860, όταν η Βενετία βρισκόταν υπό αυστριακή κατοχή. Στο λιμάνι της πόλης καταφθάνει το πλοίο «Αρχιδούκας Ζίγκμουντ». Οι επιβάτες κατεβαίνουν. Μετά από λίγες ώρες, η καθαρίστρια βρίσκει σε μια καμπίνα δύο πτώματα. Το ένα ανήκει στον αυτοκρατορικό σύμβουλο και το άλλο σε μια ιερόδουλη. Μετά από μια αναστάτωση στο προσωπικό του πλοίου, καταφθάνει η αστυνομία. Οι πρώτες έρευνες δεν φέρνουν στο φως ιδιαίτερα στοιχεία για το δολοφόνο. Ο κομισάριος Τρον παρίσταται στην ανεύρεση των στοιχείων και συζητά με μέλη του πληρώματος. Η ικανότητα και η κοινωνική θέση του κομισάριου, αφού διατηρεί και τον τίτλο του κόμη, τον φέρνουν αντιμέτωπο με τη διοίκηση των στρατιωτικών αρχών. Γρήγορα τίθεται εκτός υπόθεσης. Η τυχαία ανακάλυψη μιας φωτογραφίας και οι συζητήσεις με διάφορους επιβάτες του πλοίου, τον ωθούν να ερευνήσει ατομικά και να καταρτίσει κατάλογο υπόπτων. Οι κύριοι μάρτυρες δολοφονούνται, τα αποδεικτικά στοιχεία εξαφανίζονται. Ο κομισάριος Τρον αντιλαμβάνεται ότι έρχεται και η δική του σειρά, αφού είναι γνωστό ότι πίεζε πρόσωπα που δεν έπρεπε. Αγνοεί όμως ο ήρωας, πως στο πλευρό του βρίσκεται και η ίδια η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας, κάνοντας κι εκείνη την έρευνά της, για να βγει από την ανιαρή καθημερινότητά της. Η τελική πράξη του έργου δίδεται τη νύχτα που οι Τρον διοργανώνουν αποκριάτικο χορό στο παλάτσο τους, όπου παρευρίσκονται όλα τα εξέχοντα πρόσωπα της πόλης. Εκεί, εμπλεκόμενοι άμεσα ή έμμεσα σχεδόν όλοι οι επιφανείς πολίτες, θα κονταροχτυπηθούν για το αν θα επικρατήσει η αλήθεια ή θα θαφτεί για ακόμη μία φορά κάτω από το χώμα της δόξας.

Ο Νίκολας Ρέμιν μας παραθέτει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, με έντονη ατμόσφαιρα, που πετυχημένα μας μεταφέρει στη Βενετία του 1860. Γραμμένο σε λιτή γλώσσα, με καλούς και απέριττους διαλόγους, υφαίνει ο συγγραφέας σπιθαμή προς σπιθαμή το μυστήριο της υπόθεσής του. Το βιβλίο, χωρισμένο σε ολιγοσέλιδες ενότητες, έχει μια συνεχή ροή, ενώ η εναλλαγή των προσώπων πετυχαίνει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χωρίς να τον κουράζει. Το ύφος του συγγραφέα είναι απλό, δίχως προσπάθειες εντυπωσιασμού και μακρηγοριών. Το έργο καταφέρνει να κρατά τον αναγνώστη αφοσιωμένο στην πλοκή του και πετυχαίνει να δημιουργήσει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα με τα χιονισμένα τοπία και την ομίχλη. Οι χαρακτήρες είναι καλά τοποθετημένοι, όπου χρειάζεται, ωστόσο καθίσταται σαφές ότι το δυνατό σημείο του κειμένου είναι η υπόθεσή του και δευτερευόντως τα πρόσωπα.

Το «Έγκλημα στη Βενετία» είναι ένα μυθιστόρημα που επιτελεί άριστα το ρόλο του αστυνομικού μυθιστορήματος. Η μετάφραση της Συριανώς Μάλαμα διατηρεί την ένταση στην υπόθεση και την ατμόσφαιρα του βιβλίου.