Η θεατρολόγος και φιλόλογος Μαρία Πολίτου διακρίνεται από ευρυμάθεια, πολυμάθεια και την περιέργεια της νεότητας που επιθυμεί να συνομιλήσει με την απελπισμένη (κι απελπιστική, ενίοτε) σοφία των γεροντότερων. Χωρίς να διακατέχεται από κάποια απροσδιόριστη νεκροφιλία σχολιάζει τα σπαράγματα στίχων παλαιοτέρων και συγχρόνων της ποιητών, συνεχίζοντας από εκεί που σταματάνε εκείνοι για να ξαποστάσουν. Η έντονη δραματικότητα στον λόγο συνδυαζόμενη με τη θεατρικότητα του σκηνικού πλαισίου όπου κραυγάζει μελωδικά η ομιλώσα ποιητική φωνή δίνει στο ποιητικό υποκείμενο μιαν αχλύ ηθοποιού, υπερεκτιμημένου αλλά κι απομυθοποιημένου συνάμα.

Ερωτική, υπαρξιακή η θεματολογία της… Ματιά αποκλειστικώς γυναικεία, σχεδόν κτητική, μοιάζει κάπως με την ανδροφόνα Μάνα Γη που τρώει τα παιδιά της, στην πέτρινή της αγκαλιά βιάζεται να ξαναδεχτεί…

Η Σελήνη από την εποχή της Σαπφούς έως τη Μαρία Πολίτου μοιάζει συνεκδοχή της Νίκης του ελαχίστου Φωτός επί του απείρου Ερέβους. Χωρίς να είναι απαραιτήτως μανιχαϊστική η κοσμοθεωρία της Μαρίας Πολίτου, είναι ηλιοκεντρική και φωτολατρική, αισιόδοξη και μοιρολατρική, μοιρολογιστική και παραλογιστική (από τα λαϊκά μοιρολόγια και τις δημοτικές παραλογές οι νεολογισμοί…).

Η Μαρία Πολίτου έχει χωνέψει βαθιά στο ποιητικό της καμίνι τις ποιητικές φωνές που συγχωνεύει, υπόκειται στον έλεγχο της αυτολογοκρισίας της κι η ευρυμάθεια φαίνεται σαν να της αποστερεί την ελαφράδα του αυτοδίδακτου και το ελαφρυντικό της Άγνοιας. Είναι υποψιασμένη και για τούτο προσεκτική. Ειδικά όταν χειρίζεται το μέτρο. Αποφεύγει να ναυαγήσει, ουδέποτε εξόκειλε, θεραπεύει και θεραπεύεται διά της γραφής καθιστώντας την ανάγνωση ύψιστο βιοποριστικό αγαθό.

Η ανάγκη του οργασμού υποκρύπτεται τεχνηέντως κάτω από το χαλί της αφήγησης. Η πίκρα της προδοσίας μετατρέπεται σε ψευδή εκδικητικότητα. Η ματαίωση φοράει ρούχα πανηγυρικά, αρμόζοντα σε νικηφόρο θρίαμβο του Πνεύματος επί της Ύλης. Ναι, είναι βαθιά νεοπλατωνική και ρομαντική η ποίησή της. Έλκει την καταγωγή της από τον κλασικισμό αλλά βυθίζει τις ρίζες της σε τωρινά νερά, αποφεύγοντας –ισμούς κι επιχωματώσεις φορτίων που κάποτε τα είχαμε για τα μπάζα και τώρα φτάνουν από μερικούς εξωθεσμικούς (ευτυχώς!) κύκλους να θεωρούνται «τέχνη υψηλή» εκ του πονηρού και δολίως (με σκοπόν το κέρδος ενίοτε και εις όφελος της προχειρότητος).

Στη γρήγορη εποχή μας με τα εναλλασσόμενα πεδία και τα πάσης φύσεως φορτία που κάνουν το λιθάρι του Σισύφου να φαίνεται πανάλαφρο κι απολύτως ανεκτό, η Μαρία Πολίτου φιλοσοφεί και φιλοσοφείται (επιτρέψτε μου τον νεολογισμό: εννοώ εξετάζεται από την πλευρά του επαρκούς αναγνώστου). Η Μαρία Πολίτου στοχάζει και στοχάζεται, οριοθετεί και καταλύει, σκάβει και υπερβαίνει τα ίδια από την ιδίαν εσκαμμένα. Είναι εν τέλει ένα πνεύμα ελεύθερο. Όταν γίνει ΚΑΙ ρηξικέλευθο κάτι πολύ καλό, νεοπαγές και καινοφανές θα βγει από αυτή την πένα. Για την ώρα ανασκάπτει κι ερευνά. Θα βρει, θα βρει οπωσδήποτε τους προσωπικούς θησαυρούς της τους πατρογονικούς. Κι όπως λέει ο Σεφέρης, για τα περισσότερα «σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις». Καθένας κι ένας κύκλος (ή τετράγωνο, για όσους από εμάς έχουν ανακαλύψει ή εν-θυμηθεί τον μυστικό τετραγωνισμό του κύκλου) κι η ακτίνα αυτού, εννέα μέτρα το πολύ, για τους φωτισμένους. Η Μαρία Πολίτου είναι μία εξ αυτών, όχι για αυτό που μας έδειξε μέχρι τώρα αλλά για εκείνο που θα γίνει (προληπτικό κατηγορούμενο). Κι ελπίζω η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας να με δικαιώσει!!!