Θ’ αρχίσω από το κείμενο με τίτλο:
Αναλόγιο καθήκοντος
Μια έννοια δοκιμάζεται, «αναπαλαίωση». Καλλιέργεια αντιθέσεων. Διαχείριση και κολακεία μύθων. Τελικά κανείς δεν ξέφυγε απ’ τον λαβύρινθο. Η προσμονή του Αιγέα είναι το μόνο χρέος του ορίζοντα ενώπιον.
Τα δρομολόγια καταρρίπτονται στο Ικάριο πέλαγος αενάως. Κι ύστερα ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κηφισός, καταβυθίστηκαν ερπετά. Η πόλη επαργυρώνει το ουδέτερο· αποχρωματίζει την αιμορραγία της. Μινώταυρος πατάει την επανάληψη.
Ο ρυθμός των αιφνιδιασμών δεν είναι παρά υποδιαίρεση του χρόνου. Αντιλαμβάνεσαι με την αφή την αστάθεια. Οι αμφιβολίες παράγουν ελπίδα, όπως η ομίχλη ταξιδεύει τα δέντρα. Μια συμπτωματική κίνηση ανέμου.
Αλλά και ο λόγος μου έχει ξεπέσει. Τοξικές λέξεις θολώνουν φως, νερά, αλώνια. Όλο και πιο βαθιά ξεφυλλίζοντας βιβλίο ασφάλτου [δεν βάζει σημείο στίξεως ο συγγραφέας ή και ο εκδότης]…
Αν σας παράθεσα αυτό το πεζό ποίημα είναι γιατί πρόκειται για εξαιρετικό δείγμα και ποιητικής του αρχιτέκτονα μηχανικού Σταύρου Σταμπόγλη, που γεννήθηκε το 1946 στην Αθήνα, τέλειωσε την τεχνική σχολή Δοξιάδη και σπούδασε στην Ειδική Αρχιτεκτονική Σχολή του Παρισιού, τη γνωστή στους γαλλοτραφείς ESA.
Είτε γράφει «διηγήματα» είτε ποιήματα, έπειτα από εννέα βιβλία (6 αμιγώς ποιητικά + 2 πεζά + συμμετοχή σε συλλογικό τόμο με αφήγημά του) ο εν λόγω λογοτέχνης εκπονεί κάτι μεταξύ ποιητικής πρόζας κι εικαστικής αφηγήσεως. Αυτό το ιδιότυπο αμάλγαμα είναι γνωστό πλέον υβρίδιο και δεν το ανακάλυψε ο πεζο-ποιητής, όμως το φτάνει μέχρι τα έσχατα όριά του «κεντώντας» με τη γραφίδα του ως πινέλο τοπιογραφίες της μνήμης μιας Παραδείσου μακρινής, ασφαλώς θηλυκής και γυναικείας. Ιδιόλεκτος προσεκτικά επεξεργασμένη όπου μιλάει για «τη σκόπελο» (αντί για τον σκόπελο) στη σελ. 14, κείμενα που αφήνοντα μετέωρα στο τέλος, χωρίς τις περισσότερες φορές τελεία και παύλα, ή άλλο σημείο στίξεως. Αλλού πάλι περισσεύουν κόμματα, όπως στην ένατη γραμμή της σελ. 15. Φράσεις σαν διαφημιστικά τσιτάτα, σλόγκαν για μια ταινία, μυθολογική, της φαντασίας, που δεν γυρίστηκε ακόμα. Φράσεις κοφτές σαν βιαστικές πινελιές δεξιοτέχνη χαράκτη, αδρές κι αποφασιστικές. Ζωγραφική αφήγηση, χρωματική περιγραφικότητα, εικαστική προσέγγιση ανθρώπων και πραγμάτων. Καταλήγει συχνά-πυκνά σε επιγράμματα-γνωμικά που θα μπορούσαν να γίνουν και ρεφρέν λαϊκών τραγουδιών. Στο επίπεδο της θεματολογίας, εφηβολατρεία απροκάλυπτη, το θηλυκό κορίτσι κι η γυναίκα-μάνα-τροφός-γαλακτοφόρος, ταυτισμένη με τη Φύση και την αλμύρα της Θάλασσας. Η άλως, ταυτιζόμενη ίσως με την αύρα σωμάτων και άλλων άψυχων όντων, παραπέμπει ίσως στον απαγορευμένο καρπό του κήπου της Εδέμ που φέρνει μόνο δάκρυα στον τρυγητή της ηδονής. Αυτή η αδιόρατη ενοχή ως παράπλευρη απώλεια του τεχνητού και βίαιου σώματος-ψυχής στοιχειώνει ολόκληρη ετούτη τη συλλογή μικρών ποιητικών πεζών. Μαζί με τη νοσταλγία μιας εφηβείας γεμάτης κρυφού ερωτισμού κι απαγορευμένων όψεων, που αποδίδονται με εικόνες προσεκτικά αφαιρετικές και ποιητικώς μεταπλασμένες.
Όπως κι όλοι οι άλλοι επίμονοι ποιητές, ο Σταύρος Σταμπόγλης γράφει πάντα το ίδιο «ποίημα» με μηδενική πιθανότητα επιτυχούς καταλήξεως, αφού η διαρκής αυτή εναγώνια προσπάθεια ακυρώνει κάθε παρόμοια προσδοκία κι απομακρύνει κάθε τέτοιο ενδεχόμενο…