«Η ποίηση είναι υψηλή υπόθεση όταν Ποίησις είναι» (ρητό δικής μου κοπής κι εμπνεύσεως). Η Μαριέττα Πεπελάση είναι άνθρωπος ζωντανός, ενεργητικός, συμπάσχων, βοηθητικός (με την έννοια του αρχαίου θεράποντος) κι αλληλέγγυος, πνευματικώς εναργής και ποιητικώς εν εξελίξει. Η ζωγραφική της. Η μουσική σύνθεση κι ερμηνεία (στο πιάνο), το λειτούργημά της ως ψυχολόγος, με έμφαση στις προδομένες γυναίκες (όπως μαρτυρεί κι ο τίτλος ενός εκ των βιβλίων της), η συνολική αναγεννησιακή της προσωπικότητα, καταδεικνύουν το αρτιμελές και υψηλόν του πνευματικού της αναστήματος. Ας πλήθαιναν οι τόσον πληθωρικοί άνθρωποι σε μια κατασυκοφαντημένη χώρα, που γέννησε, έθρεψε κι εξόρισε τόσο σπουδαία πνεύματα. Όσον αφορά την ποιητική τέχνη της Μαριέττας Πεπελάση, ο λυρισμός συνδυάζεται με τον υπαρξισμό κι ο ρεαλισμός με τον ιδεαλισμό, η γνώση της ανθρώπινης φύσης με την υπέρβασή της, η μοναξιά με τη συμπαντική ένωση του δυστυχισμένου κι αποκομμένου ατόμου με το Όλον. Αυτό το «ωκεάνιο συναίσθημα» είναι το κλειδί όλης της παρουσίας αυτού του ποιητικού και καλλιτεχνικού φαινομένου που αποκαλείται Μαριέττα Πεπελάση. Αναζητεί επειγόντως τον Παράδεισο –όχι έναν οποιονδήποτε παράδεισο για να καταφύγουν εντός του συγγραφέας κι αναγνώστης, αλλά τον αρχετυπικό εκείνο χώρο της ασφάλειας, της ελευθερίας, της ισονομίας και της δικαιοσύνης, όπου ο θάνατος ουκ έστιν έτι και πόνος δεν ημπορεί να εμφιλοχωρήσει. Αυτή η βαθιά ουμανιστική σκοπιά, σε συνδυασμό με την πλήρη συνειδητοποίηση της «θείας» ανθρώπινης κωμωδίας ως δράματος, καθιστά το ποιητικό σώμα του βιβλίου με τον συμβολικό τίτλο «Δίδυμες ακτίνες» εξόχως σύγχρονο και ταυτόχρονα διαχρονικό. Διάβασα το κείμενα ως λιμπρέτο ενός ορατορίου που δεν έχει γραφτεί ακόμα, ως την ανάσα της συλλογικής ανθρώπινης ψυχής να ανυψωθεί προς τα Φώτα μιας Αναγέννησης που μόλις γλυκοχαράζει, αναζητώντας τον Χρυσούν Αιώνα του εικοστού πρώτου και των αιώνων που θα έρθουν. Από αυτήν την άποψη, η Μαριέττα Πεπελάση είναι πρωτοπόρος στην ελληνική ποίηση, των μεμψιμοιρούντων, των μυκτηριζόντων, των αυτοψυχαναλυομένων, των ηττοπαθών, των θηρευτών βραβείων και χειροκροτημάτων. Η Μαριέττα Πεπελάση είναι σεμνή. Το ίδιο και η Ποίησή της. Χαμηλόφωνη κι υψιπετής. Στην Ποιητική της επικρατεί ο ρυθμός και η μουσικότητα της φράσης, οι λέξεις είναι προσεκτικώς επιλεγμένες, οι παρηχήσεις διακριτικές και συνάδουσες, η εικονοπλασία αρμονική. Η «μουσική των σφαιρών» αντηχεί στους στίχους της. Ο Άνθρωπος ξαναβρίσκει την αξιοπρέπεια και το θάρρος ν’ αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Η σκόνη κι ο ορυμαγδός του βίου δεν τρομάζουν τον αληθινό ποιητή, τον γνήσιο, αφού καλώς γνωρίζει πώς να υπερυψούται πάνω από την πικρία και τη μικρότητα του κόσμου, στο Σύμπαν το μέγα. Απόλαυσα πολλαπλώς την ανάγνωση αυτού του πονήματος, προτού καν τυπωθεί. Κάθε φορά ανευρίσκω καινούργια νοήματα, καινούργιες εικόνες, πρωτόγνωρες συνηχήσεις του εσωτερικού με το εξωτερικό, του νοητικού με το θυμικού, του βουλητικού με το αναλλοίωτο. Ναι, η Μαριέττα Πεπελάση κοσμεί την Αθήνα και την πολιτιστική ζωή της χώρας μας και της οφείλουμε σεβασμό. Όσο για την αποδοχή μας, δεν την έχει ανάγκη, αφού κινείται στον υπερβατικό χώρο της Ποίησης, εκείνης που «δεν ζητεί τα εαυτής», που δεν φωνασκεί, δεν ξιφουλκεί, δεν απαιτεί, δεν χωράει στην κλίνη του Προκρούστη, αλλά τραγουδάει τη χαρά της ζωής του έλλογου όντος που έχει επιτύχει μετά πολλών άθλων κι αγωνίας τη συμφιλίωσή του με το Άπαν. Αυτή η συν-χώρεση πεθαμένων και ζωντανών, ορατών κι αοράτων είναι η κλείδα της αληθούς επικοινωνίας με την ατομική, τη συλλογική και την πανανθρώπινη συνειδητότητα. Κι η Μαριέττα Πεπελάση είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτού του επιτεύγματος, συμβάλλοντας στη δημιουργία της κρίσιμης εκείνης μάζας που θα οδηγήσει την Ανθρωπότητα στο καινούργιο (και πολλά αναμενόμενο) «ποιοτικό άλμα», όπως το οραματίστηκε ο χριστιανός φιλόσοφος Σόρεν Κίρκεγκωρ. Διαβάστε τις «Δίδυμες ακτίνες» χαμηλόφωνα και δυνατά, τραγουδήστε τες, συνθέστε μουσική για να τις ντύσετε και να τις φωτίσετε με το δικό σας λαμπρό φως μιας συνείδησης που δεν δέχεται συμβιβασμούς και δεν υποχωρεί ούτε εκατοστό από το όραμα της Ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ας πληθαίνουν οι άνθρωποι με το ύφος και το ήθος της Μαριέττας Πεπελάση. Μόνον έτσι θα αναπτύξουμε πάλι πνευματική ζωή στο σταχτί και σκουρόχρωμο παρόν μας. Όλα τα άλλα είναι σιωπή. Κι έτσι είναι…
