Εικονογράφηση: Σοφία Παπαδοπούλου

Αυτό το βιβλίο, που συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των λογοτεχνικών βραβείων «Διαβάζω» και που απέσπασε έπαινο από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, έχει συζητηθεί και αγαπηθεί πολύ. Μιλά για ένα παιδί με το σύνδρομο Asperger, μία από αυτές τις πολλές «διαταραχές» που έχουν αποκτήσει πια όνομα και έχουν αρχίσει να μπαίνουν στο καθημερινό λεξιλόγιο γονιών και εκπαιδευτικών. Είναι κοινός τόπος ότι υπάρχουν πάρα πολλές «αποκλίσεις» και ιδιαιτερότητες που παλιότερα μας ήταν άγνωστες. Παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, με δυσλεξία, με σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής, με το σύνδρομο Άσπεργκερ, με το σύνδρομο Down, με διάφορες μορφές αυτισμού, και χίλιες δυο άλλες περιπτώσεις που καθιστούν το έργο του εκπαιδευτικού, του γονιού και της οικογένειας ιδιαίτερα απαιτητικό. Εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί, γιατροί και ψυχολόγοι, ειδικευμένοι σε μία ή περισσότερες από αυτές τις «ασθένειες», μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να βοηθήσουμε τα παιδιά αυτά. Όλα αυτά τα εισαγωγικά, που δυστυχώς βαραίνουν αυτό το σημείωμα, είναι απαραίτητα γιατί η γλώσσα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή για αυτά τα άτομα είναι πολύ σχηματική. Μιλάμε για «περιπτώσεις», για «ασθένειες», για «σύνδρομα» και ξεχνάμε τον άνθρωπο και την ιδιαίτερη προσωπικότητα που κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις. Μόνο οι ενήλικες που ζούνε κοντά τους ξέρουν πόσο πολύ μπορεί να αγαπηθούν και να αγαπήσουν και πόσο μοναδικά είναι αυτά τα παιδιά. Για τους υπόλοιπους, βιβλία όπως το «Δεν είμαι τέρας, σου λέω» είναι πολύτιμα γιατί μας ανοίγουν ένα παράθυρο στο άγνωστο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο σύνδρομο Άσπεργκερ.

Πάνω από όλα όμως το βιβλίο είναι μια πολύ καλογραμμένη ιστορία, με χιούμορ, με ειλικρίνεια συναισθημάτων, με περιπέτεια και ρυθμό. Η Παναγιώτα, διοργανώτρια πάρτι, αναλαμβάνει να κρατήσει τον Αγάπιο για 20 μέρες γιατί ο μπαμπάς του, καλός γείτονας, πρέπει να λείψει. Ο Αγάπιος έχει σύνδρομο Άσπεργκερ αλλά η Παναγιώτα το αγνοεί, όπως αγνοεί και το σημείωμα με «οδηγίες χρήσεως» του Αγάπιου που έχει δώσει ο μπαμπάς στην Παναγιώτα. Τα επεισόδια που διαδραματίζονται είναι κωμικοτραγικά. Από τη μια αγανακτούμε με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Αγάπιου που βάζει την Παναγιώτα σε μπελάδες, και από την άλλη, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, συνδεόμαστε και αγαπάμε τον Αγάπιο τόσο που δε θέλουμε να τον αποχωριστούμε. Ο μπαμπάς επιστρέφει κι εμείς δε θέλουμε να πούμε αντίο. Ευχαρίστως θα τον αναλαμβάναμε για άλλες 20  μέρες και ίσως να τα καταφέρναμε καλύτερα από την Παναγιώτα γιατί επιτέλους ξέρουμε τι γράφει το σημείωμα με τις «οδηγίες» και έχουμε παρακαταθήκη και την εμπειρία της Παναγιώτας. Αυτό είναι και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του βιβλίου. Χωρίς να διδάσκει μεθόδους ή ηθική, οδηγεί τον αναγνώστη σε μια περιπέτεια συναισθημάτων και αυτογνωσίας. Γιατί μέσα από τον διαφορετικό κατανοούμε τον εαυτό μας. Οι Αγάπιοι του κόσμου είναι εμείς, απογυμνωμένοι από τις κοινωνικές δεξιότητες. Εμείς είμαστε ευγενικοί αλλά κατά βάθος θα θέλαμε πολύ να γίνουμε λίγο Αγάπιοι και να τα κάνουμε λίμπα σε ένα πάρτι ή σε ένα ταχυφαγείο.

Χαρούμενα τα  ασπρόμαυρα σκίτσα της Σοφίας Παπαδοπούλου ταιριάζουν απόλυτα με το ηλικιακό κοινό στο οποίο απευθύνεται το βιβλίο. (Μεγάλα παιδιά, έφηβοι και ενήλικες).

Η Παναγιώτα Πλησή είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας. Έζησε στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως δασκάλα για δώδεκα χρόνια. Τα δύο τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος. Ο «Κλέφτης ονείρων» απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας του υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. Άλλα της βιβλία είναι η «Τεμπελόπολη Πόλη-Πόλη». Το «Δεν είμαι τέρας, σου λέω» έχει και ιστολόγιο: http://deneimaiterassouleo.blogspot.com

Η Σοφία Παπαδοπούλου είναι αρχιτέκτων, graphic  designer  και εικονογράφος παιδικών βιβλίων. Η πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά της παρουσιάζεται εδώ: http://calartistic.blogspot.com/