Δεκατέσσερα διηγήματα μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μακριά πολύ από το ρεαλισμό και την ηθογραφία, σε ένα παλαιο-ρομαντικό σύμπαν μιας μετέωρης μετ-εφηβείας. Πρωταγωνιστής στα δεκατέσσερα αυτά διηγήματα ο Έρωτας, με το αντίπαλο δέος του, το Θάνατο. Δύο ισχυροί θεματικοί πόλοι, ανάμεσα στους οποίους κινείται η αφηγηματική φωνή (άλλοτε αντρική κι άλλοτε γυναικεία), με μια διάθεση φυγής σε ένα μετα-φυσικό χωροχρονικό συνεχές όπου όλα είναι εφικτά και οι επιθυμίες πραγματοποιούνται ακαριαία, ειδικά οι πλέον δυνατές, οι μύχιες. Παρά τις κάποιες κοινοτοπίες και τις παρατραβηγμένες εξωπραγματικές καταστάσεις, ορισμένα διηγήματα καταλήγουν σε ευφάνταστες ανατροπές, καταδεικνύοντας έτσι το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της Άννας Ρούσσου, που έχει εκδώσει μέχρι τώρα μια ποιητική συλλογή και ένα παραμύθι. Στα αρνητικά της αφήγησης, ένας επαναλαμβανόμενος συγγραφικός ναρκισσισμός. Στα θετικά, η φιλάνθρωπη ματιά στον πλησίον και η εξομολογητική απλότητα μιας αγνής ψυχής (όπως φαίνεται στο τελευταίο διήγημα με τον ελαφρώς ειρωνικό τίτλο «Pummaro»). Πρόκειται για μια υποσχόμενη πεζογράφο που ασκείται πάνω στην ευανάγνωστη «μικρή φόρμα».