Εκεί που δεν φυσάει καλοκαίρι.

Στους τόπους που η έρημος βρυχάται…

(από το ποίημα «Τα σύννεφα»)

Η Μαρία Σκουρολιάκου γεννήθηκε στην Τιθορέα (Βελίτσα) Λοκρίδος. Υπάλληλος επί πολλά χρόνια στην Εθνική Τράπεζα, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθύντρια. Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της ΠΕΛ (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών και συγγραφέων και της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας.

Στην ποιητική συλλογή της Μαρίας Σκουρολιάκου με επίκεντρο τον άνθρωπο και την πορεία του μέσα στο χρόνο, συνδέεται το κλασικό με το σύγχρονο, η ζωή με τον θάνατο, ο θρήνος με την ελπίδα. Συστατικά στοιχεία ενός κόσμου που βάλλεται και αυτοκαταστρέφεται, ανθρώπων που κατακρημνίζονται μα ελπίζουν.

Αν έπρεπε να ταυτοποιήσουμε χρωματικά το αύριο, ο καθένας θα του πρόσδιδε τη δική του χρωματική οπτική. Όμως οι οπτικές όλων θα ενείχαν τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν τη δομή, τη μορφή και την ουσία της λέξης «άνθρωπος».

Κι αυτό ακριβώς πραγματεύεται στην παρούσα συλλογή η Μαρία Σκουρολιάκου. Με στίχο ελεύθερο, καμωμένο με προσοχή και εμπλουτισμένο με τις φλόγες της ζωής, η Μαρία Σκουρολιάκου αφήνει τον ψυχικό συναισθηματισμό να ξεχειλίσει στα γράμματα και στις λέξεις, φωνασκώντας για το όλον που απαρτίζει την ίδια τη ζωή.

Γιατί μπορεί να θρηνεί, αλλά δεν εγκαταλείπει το όνειρο, το αύριο. Μπορεί να γεύεται το σύγχρονο, όμως δεν λησμονεί το κλασικό, την παράδοση, ως θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης. Και τέλος, δεν κρύβεται από τη στείρα πραγματικότητα, διαχέοντας σε κάθε έκφραση τον λυτρωτικό συναισθηματισμό που παρασύρει κάθε τι περιττό στο πέρασμά του.

Η ποιητική συλλογή της Μαρίας Σκουρολιάκου είναι η σύνθεση ενός κόσμου που, με όλα τα εφόδια από το παρελθόν και τα βιώματα του παρόντος, ελπίζει σ’ ένα υπέροχο αύριο, σ’ ένα όμορφο χρώμα, σ’ έναν ανθρώπινα αληθινά κόσμο.