Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος (Αθήνα, 1959) έχει δημοσιεύσει είκοσι τίτλους μυθοπλασίας («Διόδια», «Τα τζιτζίκια», «Ο εργένης», «Λούλα», «Η απίστευτη ιστορία της πάπισσας Ιωάννας», «Μαύρος γάμος», «Η επινόηση της πραγματικότητας», «Φίλοι», «Η Μεγάλη Άμμος», «Ιστορίες της Λίμνης», «Η πιο κρυφή πληγή», «Λεσβία», «Ο άνθρωπος που έκαψε την Ελλάδα» κ.ά.), τέσσερα βιβλία μεταξύ χρονικού και αυτοβιογραφίας («Ακούει ο Σημίτης Μητροπάνο;», «Η δική μου Αμερική», «Λίγη ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας», «Η υψηλή τέχνη της αποτυχίας»),, καθώς και μια συλλογή-σύνθεση με μεταφρασμένα αποσπάσματα από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έργα του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες και διασκευάστηκαν για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Συνολικά έχουν τυπωθεί περισσότερα από 250.000 αντίτυπα των βιβλίων του. Διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο μεταπτυχιακό τμήμα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (ΕΑΠ). Το προσωπικό αρχείο του βρίσκεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.

Ο πατέρας του Άγγελου Γεωργιάδη πέθανε. Ο Άγγελος είχε απομακρυνθεί από τον πατέρα του, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τον ίδιο και τη μητέρα του πριν από είκοσι χρόνια και συζούσε στη Θεσσαλονίκη με την κουνιάδα του, τη θεία Τίνα. Ο Άγγελος βρίσκεται σε μια περίοδο της ζωής του όπου όλα είναι ρευστά, έχει βγει μόλις από μια μακροχρόνια σχέση, η δουλειά του τον έχει παρασύρει στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Στα πράγματα του πατέρα του ο Άγγελος βρίσκει ένα τετράδιο, στο οποίο ο πατέρας του αφηγείται την περίοδο του νεανικού του έρωτα με τη θεία Τίνα.

Ο Άγγελος, αναζητώντας διέξοδο στον κυκεώνα της δικής του ζωής, καταβυθίζεται στο σπιράλ των αναμνήσεων του πατέρα του, αναδιαμορφώνοντας και τοποθετώντας εκ νέου τα στοιχεία που αποτελούν το ψηφιδωτό του βίου του. Προσπαθεί να αφουγκραστεί το παρελθόν για να ερμηνεύσει το παρόν, οδηγούμενος σε μια λυτρωτική αναζήτηση του ίδιου του του εαυτού.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος γράφει ένα μυθιστόρημα για τη σχέση πατέρα και γιου και για το πώς οι πράξεις του πρώτου καθορίζουν την πορεία του δεύτερου. Το κείμενο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με δύο αφηγητές: εν πρώτοις ο Άγγελος που αφηγείται τη ζωή του, αλλά και σκηνικά από την παιδική του ηλικία και κατά δεύτερον ο πατέρας του Άγγελου, όπου μέσω τετραδίου διηγείται την ιστορία του έρωτά του με την Τίνα. Ο Ραπτόπουλος στο συγκεκριμένο βιβλίο έχει σύγχρονο ύφος και τρόπο γραφής, οικοδομώντας μια πλοκή που η έκτασή της εντάσσεται στο κοντινό παρελθόν, χρησιμοποιώντας προφορικότητα στον λόγο, μεθοδεύοντας την εγγενή αποδόμηση του πρωταγωνιστή του σε μια σκιαγράφηση του σύγχρονου ανθρώπου.

Το ψυχολογικό κόστος της εγκατάλειψης χειρίζεται άρτια ο συγγραφέας, καταδεικνύοντας τις συνέπειες μέσω περιστατικών στη ζωή του πρωταγωνιστή. Η διάλυση της προσωπικότητας του Άγγελου προκειμένου να ανασυντεθεί εκ νέου γίνεται με εύσχημο τρόπο, καθ’ ότι η ανάγκη του Άγγελου να αιτιολογήσει τρόπον τινά το φευγιό του πατέρα του, του δίνει μια λυτρωτική διέξοδο από τον λαβύρινθο όπου έχει περιπέσει. Και πηγαίνοντας ο συγγραφέας ένα βήμα παραπέρα, αφήνει να διαφανεί εν τέλει η ασυνείδητη προσπάθεια του παιδιού να μοιάσει στον γονέα του.