All the lonely people

Το πρώτο μυθιστόρημα του δημοσιογράφου Διονύση Μαρίνου, αν και μικρό το δέμας, είναι γεμάτο εκπλήξεις. Και πρώτα απ’ όλα ο τίτλος: τα χαμένα κορμιά, δεν είναι μια μεταφορική έκφραση που παραπέμπει σε τύπους περιθωριακούς και ναυαγισμένους αλλά κυριολεκτεί: σε μια χώρα που δεν κατονομάζεται αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για τη σύγχρονη Ελλάδα, οι άνθρωποι ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να εξαφανίζονται ή πιο σωστά να εξαϋλώνονται. Αναίτια και παράλογα, ανεξάρτητα από κοινωνική θέση ή οικονομική κατάσταση, διάσημοι ή εντελώς αθόρυβοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας απλά παύουν να υπάρχουν. Κυβέρνηση και στρατός, μυστικές υπηρεσίες και μέσα μαζικής ενημέρωσης, ψυχολόγοι και παραψυχολόγοι αδυνατούν να βρουν εξήγηση και πολύ περισσότερο λύση. Μια επιδημία εξαφανίσεων σπέρνει τον πανικό και οδηγεί ολόκληρη την κοινωνία στη μαζική υστερία…

Όπως είπα ήδη, τα ”Χαμένα κορμιά” κρύβουν εκπλήξεις για τον αναγνώστη. Όχι μόνο για την πρωτοτυπία της ιδέας και το μυστήριο των εξαφανίσεων αλλά κυρίως για το πόσο επίκαιρα και απόλυτα ταιριαστά είναι η ατμόσφαιρα και τα γεγονότα που διαδραματίζονται στις σελίδες του, με τα όσα ζούμε στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο – αλλά και ο καθένας μας στον κύκλο της δικής του ζωής, στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης. Γιατί μπορεί να μην εξαφανίζονται οι άνθρωποι αλλά εξαφανίζονται οι ζωές τους, ενώ μια κρίση τέτοιας έκτασης είναι πάντα η αφορμή για να βγει στην επιφάνεια η αρρώστια μιας κοινωνίας. Υπ’ αυτή την οπτική το βιβλίο δεν είναι ένα μυθιστόρημα αλλά ένα χρονικό των ημερών μας, καυστικό, αιρετικό, με ”λοξό” χιούμορ: ένας καθρέφτης παραμορφωτικός που παραδόξως δείχνει την αληθινή εικόνα, με το ίδιο τρόπο που μαθαίνεις από έναν τρελό την αλήθεια.

Μια ακόμα έκπληξη, είναι το γνήσιο ύφος και η καθαρότητα της φωνής του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Δεν μιμείται και δεν αναμασά, παλεύει να αρθρώσει λόγο δικό του – και κατά την εκτίμησή μου όχι μόνο το καταφέρνει αλλά δημιουργεί σοβαρές ελπίδες για τη μελλοντική του εξέλιξη στο λογοτεχνικό πεδίο. Και είναι παρήγορο που εν μέσω χάους, νέες φωνές βρίσκουν το δρόμο τους και γράφουν κείμενα δυνατά και κυρίως με απεύθυνση στο αναγνωστικό κοινό, όχι κλεισμένα σε αυτιστικούς κόσμους αλλά με μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα στα όσα συμβαίνουν ή σε όσα έρχονται.

Τα ”Χαμένα κορμιά” είναι ένα μυθιστόρημα οπωσδήποτε πολιτικό αλλά ταυτόχρονα υπαρξιακό. Βάζει ερωτήματα δύσκολα: ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας, ποιοι είμαστε εμείς – υπάρχουμε όντως ή απλά ζούμε απομιμήσεις ζωής στον αυτόματο πιλότο; Κι αν εξαιτίας μιας ακραίας κατάστασης, όπως αυτής που βιώνουμε όλοι σήμερα, ο αυτόματος πάψει να λειτουργεί, υπάρχει κάποιος πίσω από τη μάσκα, μέσα από τη στολή να συνεχίσει να ζει; Το κέλυφός μας έχει περιεχόμενο ζωντανό ή έχουμε προ πολλού εξαφανιστεί; Διαβάστε το και τα συμπεράσματα δικά σας.