«Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά,

την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια»

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Αν θέλαμε να σκιαγραφήσουμε στοιχειωδώς την καθημερινότητα του ανθρώπου, θα λέγαμε ότι ουσιαστικά μοιράζεται ανάμεσα στην εργασία, την οικογένεια και τους φίλους. Όμως από ‘κει και πέρα εκείνο που διαμορφώνει και χαρακτηρίζει τις σκόρπιες στιγμές είναι το συναίσθημα. Αγάπη, έρωτας, μίσος, πάθος, ευτυχία, χαρά, είναι μερικά από τα κυριότερα συναισθήματα που μετασχηματίζουν τις στιγμές σε αναμνήσεις και ολοκληρώνουν το παζλ που οι άνθρωποι αποκαλούμε ζωή.

Στο νέο μυθιστόρημα του Φώτη Σιμάτου πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει η γυναίκα. Όχι μια συγκεκριμένη ηρωίδα, αλλά διαφορετικές γυναίκες που έπαιξαν ρόλο στη ζωή του κεντρικού προσώπου και αφηγητή, δημιούργησαν τα συναισθήματα εκείνα, ώστε μυθιστορηματικά να αποτελούν πηγή έμπνευσης.

Ο αφηγητής του βιβλίου λοιπόν, ανασκαλεύει στη μνήμη του και θυμάται τις πιο σημαντικές γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του και χαρακτήρισαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περιόδους, μικρές και μεγάλες, συναισθήματα, θετικά ή μη, και διαμόρφωσαν την προσωπικότητα ενός ατόμου, που αγωνιζόταν να καταλάβει τον εαυτό του μέσα από αυτές. Αργεντινή, Σουηδία, Ελλάδα, ο ήρωας αρχικά ως πλήρωμα στο Εμπορικό Ναυτικό και στη συνέχεια ως ιπτάμενος φροντιστής στην Ολυμπιακή Αεροπορία, ταξιδεύει και έρχεται σε επαφή με γυναίκες άλλων πολιτισμών και κοινωνιών, που δεν παύουν παρόλα αυτά να παραμένουν, με τη γενική έννοια του όρου, θηλυκά. Ένα ερωτικό ταξίδι γεμάτο συναισθήματα, αναμνήσεις, αλλά και αναζητήσεις.

Το μυθιστόρημα του Φώτη Σιμάτου είναι γεμάτο από εικόνες και το άρωμα «του κόσμου», αποπνέοντας μια έντονη αίσθηση φυγής και την ομορφιά του ταξιδιού. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο καθότι ο ήρωας είναι και ο αφηγητής, ενώ η γλώσσα είναι απλή με μερικούς ιδιωματισμούς κυρίως από την αργκό των ναυτικών. Οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί και διαθέτουν χιούμορ, προωθώντας παράλληλα και την εξέλιξη του κειμένου. Τα θετικότερα χαρακτηριστικά είναι η αυθεντικότητα, η ζωντάνια και η φρεσκάδα, που αναδύονται από το βιβλίο από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Επίσης ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι ο συγγραφέας δεν επιχειρεί να προστατέψει τον ήρωά του από τα συναισθήματα και τα προσωπικά του φαντάσματα, αλλά τον αφήνει να αποκαλυφθεί και να ξεγυμνωθεί επί σκηνής, δίνοντας έτσι στο κείμενο την εικόνα ενός απόλυτα ρεαλιστικού έργου.

Ως επίλογο παραθέτουμε μια φράση από το βιβλίο που μας άρεσε πολύ : «Πολύ θα το ‘θελα να πάρω τη ζωή μου πίσω, πολύ πίσω, στην ηλικία όπου όλα ήταν ένα συνεχές φλερτάρισμα, ένας μόνιμος χαβαλές, ένα μπιλιάρδο με τρεις μπίλιες κι ένα cafe που σερβίριζε πάντοτε ένα ατελείωτο σήμερα…»