Το κορίτσι που το γύρισαν πίσω
«Και ποια είναι η μαμά σου;» με ρώτησε απεγνωσμένα.
«Έχω δύο. Η μία είναι η μητέρα σου».
Ένα παιδί, στα δεκατρία του, μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένο, όταν, ξάφνου, οι γονείς του το επιστρέφουν στη βιολογική του οικογένεια. Η Αρμινούτα, όπως τη βάφτισαν στη διάλεκτο του τόπου τους οι νέοι της συμμαθητές, χάνει τον κόσμο, αυτόν που γνώριζε και θεωρούσε έως τότε δικό της, και μάταια προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της στη νέα της οικογένεια.
Για ποιο λόγο δόθηκε εξαρχής; Και γιατί επιστρέφεται τώρα – σαν να είναι απλά ένα πακέτο; Ποτέ δεν δόθηκαν εξηγήσεις στην ίδια. Κι όσο κι αν ρωτάει, κανείς δεν της απαντά.
Στο νέο της σπίτι, που είναι γεμάτο παιδιά, όλοι αδιαφορούν για εκείνη. Εκτός από τον Βιντσέντζο, έναν από τους αδερφούς της, και από την Αντριάνα, τη μικρότερη αδερφή της, η οποία από την πρώτη στιγμή την προστατεύει με οποιοδήποτε τίμημα. Τα δύο κορίτσια γίνονται αχώριστα.
Έναν χρόνο μετά, και με νωπή ακόμη την απώλεια στο πετσί της –ο θάνατος επισκέφτηκε νωρίς και άδικα τη νέα της οικογένεια–, η κοπέλα, άριστη μαθήτρια, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα αδέρφια της, συνεχίζει τις σπουδές της στο λύκειο και επιστρέφει στην πόλη. Εκεί, μια νέα οικογένεια την περιμένει – αυτή που θα τη φιλοξενήσει όσο σπουδάζει.
Ανάμεσα σε τρεις οικογένειες πλέον, η μικρή μοιάζει μπερδεμένη περισσότερο από ποτέ. Πού ανήκει τελικά; Και τι επιθυμεί περισσότερο; Και έπειτα, έρχεται η αποκάλυψη, η αλήθεια σχετικά με την επιστροφή της στους βιολογικούς της γονείς. Μια αλήθεια-καταπέλτης που τα ανατρέπει όλα μέσα της και την επαναπροσδιορίζει.
Φάκελος «μητρότητα» με ό,τι συνεπάγεται αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το συγκλονιστικό αυτό μυθιστόρημα της Donatella Di Pietrantonio με τίτλο «Αρμινούτα». Η φροντίδα των παιδιών, η ευθύνη των γονιών γι’ αυτά και το μεγάλωμά τους, η εγκατάλειψη, η έννοια του ανήκειν είναι κάποια από τα θέματα που τίθενται επί τάπητος. Και ακόμη, η διαμόρφωση του χαρακτήρα τους και η συμπεριφορά τους και πώς αυτά επηρεάζονται από το περιβάλλον στο οποίο εκτίθενται. Ή μήπως τα παραπάνω είναι καταγεγραμμένα στο DNA τους;
Η αφήγηση, πρωτοπρόσωπη, όλα παρουσιάζονται από τη μεριά της πρωταγωνίστριας. Και τόσο εκρηκτική και συγκλονιστική. Το κορίτσι αφηγείται την περίεργη και τόσο τρικυμισμένη ιστορία της ζωής του, μιλώντας απλά, ντόμπρα και ουσιαστικά. Χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς φιοριτούρες. Προσπαθώντας να κατανοήσει τι συμβαίνει, τόσο στην καθημερινότητά της, όσο και εντός της, πού οδηγείται και πού θα καταλήξει.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην πολύ καλή μετάφραση της Δήμητρας Δότση, χάρη στην οποία μεταφέρεται στα ελληνικά ο απλός και ανεπιτήδευτος λόγος ενός παιδιού.
