«Αρλεκίνος» τιτλοφορείται η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιώργου Λίλλη, ήτοι «μικρός διάβολος» όπως είναι η ερμηνεία της λέξης που έχει τις ρίζες της στον 16^ο αιώνα.  Ένα πρόσωπο θεατρικό, που κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Ενδύεται ρόλους, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινότητα του καθενός, κρύβοντας ή θάβοντας πολλές φορές την αληθινή όψη του εαυτού μας.

Ξεκινώντας από τη δύναμη της ελπίδας ο «Αρλεκίνος» του Γιώργου Λίλλη αλυχτά, καθώς τα χτυπήματα της άνυδρης πραγματικότητας προκαλούν αρχικά εκδορές, στη συνέχεια βαθιές πληγές, στον ψυχισμό του. Κι όμως, αποζητώντας τη συνδρομή ενός προσώπου που θα μπορούσε να είναι μια επίγεια ύπαρξη ή μια ιδεατή θεότητα, που τρόπον τινά συμπυκνώνει το νόημα της αυθεντικής ζωής, ο «Αρλεκίνος» ανθίσταται, ρίχνοντας ματιές πίσω στα κομμάτια μιας ολότητας που έμειναν κομμένα από το λεπίδι του κόσμου.

Πότε ήταν που συνέβη αυτός ο κατακλυσμός;

Και πού αφήσαμε την κιβωτό μας,

σε ποιο προσωπικό Αραράτ;

Είναι όλα εκείνα που αφήσαμε πίσω, κάνοντας συμβιβασμούς και θεωρήσαμε ότι στο πέρασμα του χρόνου θα διατηρήσουμε την αυθεντικότητά μας. Όμως, καθώς οι συμβιβασμοί πολλαπλασιάζονται, η αλήθεια εντός μας συρρικνώνεται, ώσπου μια κουκκίδα εν μέσω χάους και σκοταδιού κρατάει ζωντανό ό,τι αληθινά υπήρξε – και μπορεί να ξαναϋπάρξει.

Ο Γιώργος Λίλλης παρουσιάζει την ποιητική του συλλογή με ενιαία δομή, ως μια ακέραια μορφή, που ελίσσεται στον χώρο και τον χρόνο, σε ελεύθερο στίχο με πλούσια λεκτική και νοηματική υπόσταση. Οι αναφορές σε θρησκειολογικά, ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία είναι διάχυτες σε όλη την έκταση της συλλογής, φέρνοντας τη δική του Αριάδνη στον προσωπικό του λαβύρινθο, κρύβοντας τα όσα αξίζουν σε μια κιβωτό προσπαθώντας να διασωθεί από τον κατακλυσμό – που μπορεί να μη σταμάτησε και ποτέ τελικά.

Η γραφή του Γιώργου Λίλλη και στην παρούσα συλλογή είναι λυρική, ελεγειακή και εκ βαθέων συναισθηματική. Αντιμετωπίζοντας ως βράχος έναν κόσμο που τον γδέρνει με τα κύματα του χαώδους ωκεανού του, αντέχει, γνωρίζοντας όμως ότι καθώς το νερό χτυπά με ορμή πάνω του, κάθε φορά λίγο λίγο χάνει πέτρες στον πυθμένα της θάλασσας, μειώνοντας την πληρότητα της ύπαρξής του.

Κι ο «Αρλεκίνος» κρύβει την ουσία πίσω από τη μάσκα, προσπαθώντας να τη διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού, απ’ όσα την πληγιάζουν, προσπαθώντας να αντέξει στο πάλκο, στην παράσταση του κόσμου.