Ρομαντισμός εναντίον επικούρειου τρόπου ζωής, που απέχει βεβαίως από τον υλισμό κι από κάθε είδους μεταφυσική, πέραν της νοσταλγίας της χαμένης και μηδέποτε ξανακερδισμένης σαρκός. Ο Γιώργος Ρούβαλης, ειδικευμένος στις Λατινοαμερικάνικες σπουδές, καθηγητής πανεπιστημίου στο Μεξικό και στη Βενεζουέλα, ακάματος εργάτης της γραφής, σημειώνει τα αποστάγματα των αισθητηριακών του εντυπώσεων σε αυτή την άκρως ερωτική κι απροκάλυπτα λυρική, την «αγαπησιάρικη» ποιητική του συλλογή με τίτλο (διόλου υπαινικτικό αλλά συμβολικά κυριολεκτικό) «Αρχιπέλαγος με σειρήνες». Στιγμές-στιγμές ακούγεται σαν τον αισθησιακό Καβάφη, ή σαν εκείνους τους ποιητές της Παλατινής Ανθολογίας που έγραφαν από σεβντά, από μαράζι ερωτικό, από ξεχείλισμα τεστοστερόνης κι όχι για να εγγράψουν υποθήκες στην αιωνιότητα, σαν κάποιους μωροφιλόδοξους ανόητους, που υποκαταστήσανε τη ζωή και την αληθινή ζωή, την ηδονή του αγγίγματος, με λέξεις πεταμένες σε χαρτιά από ανακυκλώθηκαν στη μαύρη τρύπα του Χρόνου, δικαίως. Το μόνο που μένει από εποχή σε εποχή, αναλλοίωτο κι ακέραιο, είναι το σώμα που ποθεί και σπαράσσει και μάχεται να αντισταθεί στη θλίψη του αποχωρισμού, στη στέρηση του ποθητού άλλου, στην αγωνία της νοσταλγίας για Ιθάκες χαμένες ανεπιστρεπτί στο αρχιπέλαγος της ηφαιστειακής αμφιθυμίας. Αυτό είναι που ξεχωρίζει τους μεγάλους ποιητές από τους «εγκεφαλικούς», εκείνους που περιγελά ο Μολιέρος στον «Μισάνθρωπό» του. Ο μνησίκακος, εκδικητικός Ορόντ είναι τόσο «λίγος» για την τέχνη της Ποιήσεως, που μόνον θιασώτης της Οιήσεως μπορεί να λογιάζεται. Αντιθέτως, ο Γιώργος Ρούβαλης είναι σπαραξικάρδια αυθεντικός, χωρίς να γίνεται σε καμιά περίπτωση μελοδραματικός, σε αυτή την έντεχνη κατάθεση αισθητηριακής μνήμης, τεχνηέντως επεξεργασμένης με ρομαντική επίστρωση σε μεσογειακώς αισθησιακό υπόστρωμα. Διαβάζεται απνευστί, χωρίς να είναι πάντα εύπεπτο. Είναι όμως αυθεντικό, μακριά από σοβαροφάνειες κι επιτηδεύσεις. Τον παραδέχομαι ανεπιφυλάκτως.