Μια γνώριμη πόλη σε άγνωστο φόντο

Ο Περικλής Μποζινάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974, όπου ζει μέχρι σήμερα με την οικογένειά του. Έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων («Σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών», « Στο λυκόφως, εκείνα» και «Ζώνη ερήμωσης»), ενώ ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση και την αρθρογραφία. Το «Απόκρημνος χρόνος» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Σε μια Αθήνα όχι πολλά χρόνια από σήμερα, εκτυλίσσεται η ιστορία του μικρού Φίλιππου. Ζώντας στα προάστια και βλέποντας τριγύρω ένα τοπίο ρημαγμένο και παραμελημένο, το νεαρό αγόρι αρχίζει μαζί με τους φίλους του να πηγαίνει κρυφά στο κέντρο της πόλης, στο οποίο οποιαδήποτε διέλευση, κυρίως τις βραδινές ώρες, είναι απαγορευμένη. Όσο ο Φίλιππος έρχεται σ’ επαφή με το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής και της λεηλασίας, τόσο τον επισκέπτονται στον ύπνο του σκοτεινοί εφιάλτες και πρόσωπα που οδηγούν τη σκέψη του σ’ έναν ατελείωτο λαβύρινθο. Παράλληλα, μια δημοσιογράφος, ειδικευμένη σε επιστημονικά ζητήματα, επισκέπτεται ένα ψυχιατρικό άσυλο, για να δει από κοντά τους ασθενείς και ιδιαίτερα έναν που ονομάζεται Φίλιππος. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε δύο διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Ή μήπως όχι;

Το βιβλίο του Περικλή Μποζινάκη είναι ένα μυθιστόρημα που ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Οι πρώτες σκέψεις που μου ήρθαν στο νου κατά την ανάγνωση ήταν ότι το κείμενο αποτελούσε ένα περίλαμπρο αμάλγαμα από τις ταινίες Gattaca, Mad Max και I Am Legend. Η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο, ενώ τα κεφάλαια εναλλάσσονται ανάμεσα στις δυο ιστορίες. Το ύφος του συγγραφέα είναι αρκετά πειθήνιο, η γραφή του πολύ δυνατή, ενώ οι διάλογοι φαίνονται προσεκτικοί και καλοδουλεμένοι. Από τα μεγάλα θετικά του βιβλίου είναι ότι πετυχαίνει να «ρουφήξει» τον αναγνώστη, δημιουργώντας πολύ πετυχημένα εικόνες μιας φανταστικής Αθήνας. Διεγείρει τη φαντασία, ώστε ο αναγνώστης, με τη βοήθεια του κειμένου, να σκιαγραφήσει το θέαμα μιας Αθήνας υπό το πρίσμα της επιστημονικής φαντασίας.

Το βιβλίο «Απόκρημνος χρόνος» είναι μια φωνή (διορατική, ίσως) που εκφράζει την άνυδρη καθημερινότητα μιας πόλης, η οποία αφαιρώντας το πολιτισμένο προσωπείο της, θα μπορούσε κάλλιστα να υφίσταται ως πραγματικότητα ανάλογη με του κειμένου. Τέλος, μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο «ανθίζει» μόνο τη νύχτα.