Τα δεκαπέντε διηγήματα (δεκαέξι, μαζί με τις «Οδηγίες χρήσεως») της Μαρίας Μήτσορα, άλλα ήδη δημοσιευμένα και άλλα καινούρια, που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Από τη μέση και κάτω», είναι δύσκολο να περιγραφούν. Ο αναγνώστης τα προσεγγίζει χωρίς αποσκευές, αφήνοντας πίσω την προσδοκία για μια συμβατική αφήγηση, έτοιμος να παραδοθεί σε μια γλώσσα που τον/την οδηγεί κάπου (σε μια σκηνή, έναν μπερντέ;) μέσα από απρόβλεπτες διαδρομές. Το ένα φέρνει το άλλο, όμως υπάρχει μια δομή και η εικονοποιία των διηγημάτων δεν προκύπτει από το πουθενά. Από τον «Γάτο που δεν ξέρει χορό» μέχρι «Την προφητεία της Αλθαίας» και την «ΨυχοΝικολέττα» (η επιλογή είναι τυχαία), παρελαύνουν πρόσωπα, ιστορίες και τοπία που καλούν σε μια απελευθέρωση της φαντασίας (δεν γίνεται αλλιώς), σε μια αποδέσμευση από τα οικεία δεσμά, τις έγνοιες, τις καθημερινές ασχολίες, σαν πολύχρωμος χαρταετός που ανεβαίνει στον ουρανό.

«Για μια τέλεια φράση θα έπεφτα στα γόνατα» (σελ. 15). Με γνώση και τέχνη.