Ο «Αόρατος άνθρωπος» περιλαμβάνεται στα 100 καλύτερα μυθιστορήματα του καταλόγου της «Μodern Library» και στον αντίστοιχο κατάλογο του περιοδικού «Τime». Πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση στις ΗΠΑ (1952), εκδίδεται και στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα αμερικανικά μυθιστορήματα του 20^ού αιώνα που γράφτηκαν από Aφροαμερικανούς συγγραφείς.

Ο Ραλφ Έλισον (1914-1994) γεννήθηκε στην Οκλαχόμα. Εκτός από μυθιστορήματα, έγραψε μελέτες και βιβλιοκριτικές. Συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τα περιοδικά «New Challenge» και «New Masses». Δίδαξε ρωσική και αμερικανική λογοτεχνία στο Bard College. Ο «Αόρατος άνθρωπος», που είναι το γνωστότερο έργο του, τιμήθηκε με το National Book Award το 1953. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Αφροαμερικανούς συγγραφείς. Λάτρης της τζαζ, συμμετείχε ενεργά στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Άλλα έργα του είναι το «Shadow and Act» (1964), «Going to the Territory» (1986), «Trading Twelves» (2000).

Ένας εικοσάχρονος Αφροαμερικανός, που δεν κατονομάζεται στο βιβλίο και που είναι ταυτόχρονα πρωταγωνιστής και αφηγητής, αφηγείται την ιστορία του. Ζει σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου, όπου προοδεύει στο κολέγιο και κατορθώνει να κερδίσει μια υποτροφία σε ένα ανώτερο κολέγιο το οποίο είναι αποκλειστικά για Αφροαμερικανούς. Η επιτυχία του αυτή οφειλόταν σε μια εξαίσια ομιλία του σχετική με τον αγώνα του μέσου Αφροαμερικανού, θέμα που άγγιζε πολύ κόσμο εκείνη την περίοδο. Η ζωή του στο νέο κολέγιο είναι ταραγμένη καθώς είναι γεμάτη από επεισόδια μέχρι που καταλήγει να εμπλακεί στην τρομερή φυλετική εξέγερση του Χάρλεμ, όπου και πρωταγωνιστεί. Η περίοδος αυτή είναι καθοριστική για τον ίδιο και τον προσδιορισμό της ταυτότητάς του.

Το μυθιστόρημα μάς περιγράφει τον κόσμο της αφροαμερικανικής κοινωνίας με ρεαλισμό και χωρίς μελοδραματισμούς γκρεμίζοντας κάθε είδους στερεότυπο. Διότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η ποιότητα του κάθε ανθρώπου, όχι το χρώμα και η εμφάνισή του. Τα στερεότυπα αφαιρούν τη λογική από τους ανθρώπους και τους καθιστούν ανίκανους να σκεφθούν και να κρίνουν. Ο συγγραφέας σε ρυθμούς της τζαζ μάς παραδίδει ένα κείμενο πολύ καλά δουλεμένο, με βαθιά νοήματα και έναν ήρωα τον οποίο οι άλλοι «αρνούνται να δουν» και γι’ αυτό ονομάζεται αόρατος.