Περισσότερο γνωστός ως ζωγράφος, ο Ανδρέας Καραγιάν (ή Κάραγιαν) γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1943 και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απ΄ όπου πήρε το δίπλωμά του το 1967. Εγκατέλειψε την ιατρική για να σπουδάσει ζωγραφική στο Central  και στο Camberwell Schools of Art., στο Λονδίνο. Στη συνέχεια σπούδασε χαρακτική στη Γερμανία. Το 1978 έκανε την πρώτη του έκθεση στην γκαλερί «Ώρα» στην Αθήνα. Ως ζωγράφος, αντιπροσώπευσε την Κύπρο στην Μπιενάλε της Βενετίας (2001) και του Καΐρου (2006). Από το 1978 έως το 2004 ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και την κριτική κινηματογράφου και θεάτρου. Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία, την Αλεξάνδρεια και την Αθήνα. Το 2012 η Κυπριακή Δημοκρατία τον τίμησε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για εκδόσεις του έτους 2011, για το βιβλίο του «Ανήθικες ιστορίες: Λονδίνο-Αλεξάνδρεια».

Το κείμενο χωρίζεται σε τρία μέρη: Βιβλίο πρώτο – Η άνθηση του έρωτα, Βιβλίο δεύτερο – Μετά είκοσι έτη, Βιβλίο τρίτο – Αλεξάνδρεια και στο τέλος παρατίθενται διευκρινιστικές σημειώσεις που αντιστοιχούν στο κάθε κεφάλαιο (ή μέρος όπως επιγράφεται). Το πρώτο βιβλίο θα λέγαμε ότι είναι και το πιο μυθιστορηματικό και συμπαγές: ξεκινάει από το φοιτητικό διαμέρισμα στου Ζωγράφου που μοιραζόταν ο Ανδρέας με την Ελεονόρα, που σπούδαζε πιάνο, συνεχίζεται με μια αναδρομή στα εφηβικά χρόνια στη Λευκωσία που λειτουργεί σαν γέφυρα και κορυφώνεται με τα χρόνια στο Λονδίνο, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του τέλους της δεκαετίας του 1960, των καλλιτεχνικών κινημάτων, της κοινωνικής και σεξουαλικής απελευθέρωσης των νέων, των ομοφυλοφίλων. Οι δύο ιστορίες του δεύτερου βιβλίου λειτουργούν παρενθετικά, για ν’ ακολουθήσει το τρίτο μέρος που μεταφέρει πιο πρόσφατες εικόνες και γεύσεις από την Αλεξάνδρεια όπως προκύπτουν από σπαστές ιστορίες με ανάκατη χρονολογική σειρά.

Η τρυφερή σχέση του Ανδρέα με την Ελεονόρα, η συγκίνηση και η έλξη που ένιωθε για τους άντρες, η προσωπική απελευθέρωσή του μετά την αποδοχή της σεξουαλικής του ταυτότητας, σκηνές και αναμνήσεις από φίλους, συμφοιτητές, συντρόφους και εραστές, μαζί με αναφορές σε λογοτεχνικά, κινηματογραφικά, μουσικά και ζωγραφικά έργα, καταγράφονται με ειλικρίνεια, αμεσότητα και λιτότητα ύφους. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να αποδείξει ούτε να μας πείσει για τίποτα: άλλωστε, «τα πρόσωπα και οι ιστορίες τους είναι παραμυθία» που την πλέκει ο ίδιος μαζί με το χρόνο, όπως μας προειδοποιεί στις εσωτερικές σελίδες, προτού σηκωθεί η αυλαία στο «χρυσοποίκιλτο θέατρο με τα κόκκινα βελούδα», για να καταλήξει στο φινάλε, ένα για το Λονδίνο και ένα για την Αλεξάνδρεια.

Καθώς δεν υπάρχει η «κλασική» δομή ενός μυθιστορήματος, δηλ. η ιστορία και η πλοκή, και από την άλλη ξεφεύγει από τα στενά όρια της βιογραφίας ή της μαρτυρίας, που ήταν η πρώτη πεζογραφική εμφάνιση του Καραγιάν με τον τίτλο «Η αληθής ιστορία» (Καστανιώτης, 2008), είναι δύσκολο να αποτιμηθεί το έργο αυτό λογοτεχνικά. Μάλλον πρόκειται για ένα καλογραμμένο αφήγημα που συμπληρώνει μια συγκροτημένη εικόνα του ζωγράφου και μας αφήνει με μια αίσθηση πραγματικής ζωής, λύπης για την απομάκρυνση ή και τον θάνατο αγαπημένων ανθρώπων, αλλά και με την υπόμνηση ενός βασάνου (όπως υποδηλώνεται στην προμετωπίδα) .

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί για τον αναγνώστη που πιθανόν να μην το γνωρίζει, πως η Νίκη στην οποία ο Καραγιάν αναφέρεται ιδίως στο τελευταίο βιβλίο, στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο, είναι η Νίκη Μαραγκού, ποιήτρια και πεζογράφος κυρίως εκείνη, αλλά και βραβευμένη ζωγράφος, που κατά τραγική ειρωνεία έχασε τη ζωή της σε τροχαίο στην Αίγυπτο το Φεβρουάριο του 2013.