Ο χορός που γεννά τον Κόσμο
Τη Μαρία Κατσοπούλου τη γνώρισα, πριν συναντηθούμε διά ζώσης, μέσα από την πρώτη της ποιητική συλλογή, «Τα ποιήματα της τρελής» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009). Ζήλεψα τον τίτλο, αγάπησα την ποίησή της κι έπειτα και την ίδια, καθώς η πρώτη μας συνάντηση γέννησε μία δυνατή φιλία αλλά και συνεργασίες. Έτσι ήμουν σε θέση να παρακολουθήσω περίπου εκ των έσω την ποιητική της πορεία και εξέλιξη, στο επόμενο βιβλίο της, «Ποιήματα για τσακισμένες καρδιές και σαλεμένα μυαλά» (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012), και μέχρι την πρόσφατη καινούρια ποιητική της συλλογή, «Anima», από τις εκδόσεις Βακχικόν: μία πορεία από το σκοτάδι που εγκυμονεί στο φως που γεννά κόσμους.
Επέλεξα για τον τίτλο αυτής της παρουσίασης τον τελικό στίχο του τελευταίου ποιήματος της συλλογής, θα έλεγα όχι το τέρμα του ποιητικού ταξιδιού στις σελίδες του βιβλίου αλλά την κορωνίδα του. Μέσα από τους στίχους της η Μαρία Κατσοπούλου αποτυπώνει με σύμβολα και αρχέτυπα, και με την καθοδήγηση των Αγγέλων και των Δασκάλων της όπως γράφει, μία μετάβαση από το υλικό πεδίο στο πνευματικό: μία αλχημική μετουσίωση των «κοινών μετάλλων» σε «χρυσό», με καταλύτη την ποίηση και αλχημιστή την ίδια την ποιήτρια, αφού η ποιητική της εξέλιξη ακολουθεί την πορεία της ψυχής της. Επομένως, δεν μιλάμε εδώ μόνο για καλή ποίηση, αλλά για κάτι πολύ βαθύτερο και σημαντικό: για τη μεταμόρφωση της χρυσαλλίδας σε πεταλούδα.
Η ποιήτρια γνωρίζει ότι κάθε τι που από ενέργεια γίνεται ύλη, δεν παύει να είναι ενέργεια με διαφορετική μορφή: γι’ αυτό και χρησιμοποιεί συνειδητά κι έχοντας πλήρη επίγνωση, τη δύναμη των λέξεων να δημιουργούν αυτό που φέρουν στο νόημά τους, ενώ στους στίχους της συμπυκνώνεται γνώση αρχαία και μαζί διαχρονική, για όσους έχουν μάτια ώστε να δουν και ώτα για να ακούσουν. Αυτοί μπορούν στίχο τον στίχο, να ακολουθήσουν «το χορό που γεννά τον κόσμο»…
Θα επιλέξω εδώ, όπως κάνω πάντα όταν προτείνω ένα ποιητικό έργο, εκείνα τα ποιήματα που ξεχώρισα με ένα μικρό δείγμα γραφής: «Τη Καλλίστη», «καθώς οι μονόκεροι αποχωρούσαν από τα καλλιστεία παίρνοντας μαζί τους τις σκέψεις τους. Ηθικό δίδαγμα: Να έχεις πάντα πρόχειρο τον αναπτήρα σου!», «Mistress of the Robes», «Αφροδίτη διευλαύνουσα στα μάτια των θνητών Ωραία», «Konx Om Pax», «Ακτίνες άστρων φθάνουν στους οφθαλμικούς κόγχους των θνητών: Άκουε Όρα Σίγα». Όμως η ποιητική συλλογή «Anima» αποτελεί μία ενότητα, ένα όλον, που ξεκινά από τον υπέροχο πίνακα του εξωφύλλου «Η αφύπνιση της Ψυχής» (Guillaume Seignac, 1904) και καταλήγει στην «Ανάσα του Βράχμα», όπως είναι ο τίτλος του ποιήματος που κλείνει τη συλλογή, αλλά ανοίγει τον νέο κύκλο στη σπείρα του χρόνου…