Όταν ένα παιδί γίνεται Ανεπιθύμητο

Όταν τελείωσα το βιβλίο της Kristina Ohlsson, μια σκέψη μού ήρθε: ότι θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τα αστυνομικά μυθιστορήματα μ’ έναν απλό τρόπο, από τη μία εκείνα που ο δράστης είναι κάποιος που γνωρίζει ο αναγνώστης και όλη η πλοκή στηρίζεται στο ποιος είναι και από την άλλη σ’ εκείνα που ο δράστης είναι κάποιος άγνωστος στον αναγνώστη και όλη η πλοκή βασίζεται στα κίνητρα και το κυνήγι του δράστη (όπως ήταν η ταινία The January Man με τον Kevin Kline), που σε καμία περίπτωση δεν υστερεί από την πρώτη. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ισχύει η δεύτερη περίπτωση.

Στα μέσα ενός βροχερού καλοκαιρού, μια γυναίκα ταξιδεύει με την κόρη της προς τη Στοκχόλμη. Στον προηγούμενο σταθμό η μητέρα κατεβαίνει να μιλήσει στο κινητό. Όταν επιστρέφει όμως το τρένο έχει ξεκινήσει. Πανικόβλητη, ενημερώνει τους πάντες ότι μέσα στο βαγόνι βρίσκεται η κόρη της και ψάχνει μέσο ώστε να φτάσει το γρηγορότερο στο σταθμό της Στοκχόλμης. Λίγη ώρα μετά, όταν το τρένο φτάνει στον κεντρικό σταθμό,  το κορίτσι έχει εξαφανιστεί.

Τάχιστα ειδοποιείται η ειδική ομάδα με επικεφαλής τον Άλεξ Ρεστ, η οποία πλέον έχει ως νέο μέλος την αναλύτρια Φριεντρίκα Μπέργιμαν, και αναλαμβάνει την υπόθεση. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν μια συνηθισμένη περίπτωση χωρισμένων γονιών. Όμως γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι έχουν να κάνουν μ’ έναν ανελέητο δολοφόνο, όταν το κορίτσι βρίσκεται νεκρό με μια λέξη χαραγμένη στο μέτωπό του: «Ανεπιθύμητο».

Το βιβλίο της Kristina Ohlsson το διάβασα σε μία ημέρα. Είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική, οι εικόνες τόσο έντονες, σαν να βρίσκεται ο αναγνώστης παρών στις σκηνές που διαδραματίζονται. Οι χαρακτήρες, άκρως πειστικοί και ρεαλιστικοί, καθ’ ότι η συγγραφέας δεν φοβάται να τους τσαλακώσει, ενώ τους χειρίζεται άψογα και τους τοποθετεί με μαεστρία στην πλοκή της υπόθεσης. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι μας δίνει αρκετά στοιχεία για την προσωπική ζωή τους, γεγονός που τους κάνει πιο ζωντανούς και εντυπωμένους στο κοινό.

Ακόμα, μου έκανε θετική εντύπωση ότι η συγγραφέας δεν φοβάται να βάλει τον δολοφόνο να «σκοτώσει» παιδιά και να στήσει μια ολόκληρη υπόθεση γύρω απ’ αυτό. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μια καθ’ όλα αληθοφανή ιστορία. Αλλά και στην εξέλιξη στέκεται άρτια –διευκρινιστικά αναφέρω ότι αρκετά αστυνομικά μυθιστορήματα ξεκινούν καλά αλλά στη συνέχεια πέφτουν σε τετριμμένες κι εύκολες λύσεις–,  και την προχωρά προσεκτικά, τοποθετώντας τα στοιχεία και τα πρόσωπα.

Νομίζω ότι το «Ανεπιθύμητο» είναι από τα πολύ καλά μυθιστορήματα της αστυνομικής λογοτεχνίας και δη της σκανδιναβικής που ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη του είδους. Σας προτείνω να το διαβάσετε και σίγουρα θα σας ανταμείψει για το χρόνο που θα διαθέσετε.