Η ίδρυση της Ένωσης Κέντρου το 1961 και οι εκλογές που έμειναν στην συλλογική μνήμη ως εκλογές “βίας και νοθείας” συνιστούν ουσιαστικές αφετηρίες μιας δεκαετίας μεστής πολιτικών γεγονότων, που μόλις ξεκινούσε. Στο επόμενο διάστημα πολιτικές σταθερές αμφισβητήθηκαν και το αίτημα της εμπέδωσης της δημοκρατίας ενισχύθηκε. Αντικείμενο του παρόντος βιβλίου αποτελεί η μελέτη του Ανένδοτου Αγώνα της Ένωσης Κέντρου: του στρατηγικού εγχειρήματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ως στόχο είχε την μεταβολή των πολιτικών συσχετισμών μέσω της αποδυνάμωσης της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της σφυρηλάτησης της ενότητας του Κέντρου.
Υπό την αρχηγία του Γεωργίου Παπανδρέου και με την ενεργή συμμετοχή ενός δυναμικού πυρήνα σημαντικών στελεχών – προεξάρχοντος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του εκδότη της εφημερίδας Ελευθερία Πάνου Κόκκα – το νέο κόμμα κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να εγκαινιάσει μια διαλεκτική σχέση με ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, γεγονός που επέτρεψε στον Ανένδοτο να λειτουργήσει ως αγωγός έκφρασης πολιτικών αναζητήσεων και μέσο κοινωνικών διεκδικήσεων.
Αντικείμενο της μελέτης του Χρήστου Χρηστίδη αποτελεί ο ανένδοτος αγώνας της Ένωσης Κέντρου. Επικεντρώνεται στη διάσταση της πολιτικής στρατηγικής ενός δύσκολα επανενοποιημένου Κέντρου. Εν ολίγοις, ερμηνεύεται η στρατηγική που ακολουθήθηκε από την ηγετική ομάδα του κόμματος καθώς και οι διακυμάνσεις και οι σχέσεις της με την κοινωνική δυναμική της εποχής.
Τελικά ο ανένδοτος αγώνας λειτουργούσε τόσο ως προς τις «άλλες» πολιτικές δυνάμεις όσο και ως προς το εσωτερικό της Ένωσης Κέντρου: αποσκοπούσε ταυτόχρονα στην επάνοδο του Κέντρου ως αξιόπιστου διεκδικητή της εξουσίας έναντι των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων (Δεξιάς και Αριστεράς), και στην οριοθέτηση και κατοχύρωση της ίδιας της δύσκολα κατακτημένης ενδοπαραταξιακής του ενότητας. Ουσιαστικά στο επίκεντρο της μελέτης του Χρηστίδη βρίσκεται η φύση του ανένδοτου αγώνα, ως εγχείρημα εντοπισμένο σε αυτή την πολύπλευρη στόχευση.
Πρέπει να επισημανθεί ότι η βιβλιογραφία γύρω από τον ανένδοτο αγώνα είναι περιορισμένη. Τα έργα που καταπιάνονται με την αντιπολιτευτική στρατηγική της Ένωσης Κέντρου, κατά κανόνα, απέχουν από την αμιγώς ιστορική καταγραφή ή διερευνούν το εγχείρημα ως τμήμα μιας γενικότερης ανάλυσης.
Ο Χρηστίδης στήριξε κατά κύριο λόγο τη μελέτη του στην έρευνα αρχείων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές της εποχής και εξαντλητική έρευνα της σχετικής βιβλιογραφίας. Αποτέλεσμα τούτου είναι η ανάδειξη του στρατηγικού σχεδιασμού αυτού του σύνθετου και παράλληλα πρωτόγνωρου εγχειρήματος, ενώ παράλληλα επιχειρείται μία συνολική ερμηνεία του ως φαινομένου ενταγμένου στο ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής. Χαρτογραφεί τους παράγοντες που κατά καιρούς επέδρασαν στην επιλεγείσα αντιπολιτευτική τακτική και τις εναλλακτικές επιλογές που απορρίφθηκαν ή απέτυχαν στο διάστημα των είκοσι και πλέον μηνών ανάμεσα στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1961 και στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή τον Ιούνιο του 1963. Η ανάλυση ακολουθεί την πορεία των γεγονότων, και τα κεφάλαια ταυτίζονται με τις βάσεις του εγχειρήματος, όπως αυτές προκύπτουν από τις σχετικές αποφάσεις της ηγεσίας του Κέντρου και τις αναλύσεις του Τύπου της εποχής.