«Ό,τι δεν είναι λογοτεχνία με κάνει να πλήττω και το μισώ γιατί με ενοχλεί ή με εμποδίζει έστω και μόνο στη φαντασία μου»

 Franz Kafka

Η Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου και σήμερα ζει και εργάζεται στην Πράγα. Η «Ανεμόεσσα» αποτελεί ένα μικρό αφιέρωμα στην Πράγα, που ως μνημείο  Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO διαθέτει το παλαιότερο πανεπιστήμιο της Ευρώπης και το παλαιότερο σε λειτουργία αστρονομικό ρολόι στον κόσμο. Όλα τα κτίρια στο ιστορικό κέντρο της πόλης έχουν τη δική τους ιστορία, ενώ τα οικόσημα που στολίζουν τις πόρτες τους σε ταξιδεύουν σε ιστορίες του μακρινού παρελθόντος. Σε ένα από τα πολύχρωμα σπίτια στο «χρυσό δρομάκι» του κάστρου της πόλης έζησε ο μεγάλος εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας Franz Kafka. Η λογοτεχνική δημιουργία ήταν ο μοναδικός του λόγος ύπαρξης.

Με αφορμή τα λόγια του Kafka «Η Πράγα δεν σ’ αφήνει να φύγεις» τα οποία επαναλαμβάνει με την ίδια ευκολία και η συγγραφέας Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη, ο αναγνώστης –είτε έχει επισκεφθεί την Πράγα είτε όχι– εντάσσει τον εαυτό του κατά την ανάγνωση των διηγημάτων της συγγραφέως σε ένα μαγικό-μυθικό περιβάλλον, όπου το ιδανικό φαντάζει ρεαλιστικό. Υπάρχουν στιγμές όπου το ιδανικό –οριζόμενο βέβαια στο πλαίσιο αδιαμφισβήτητων αξιών– αγγίζεται, είτε μέσα από την ανάγνωση βιβλίων όπου επιτυγχάνουν να σε υποβάλουν σε μια ιδανική κατάσταση είτε σε πιο ρεαλιστικό πλαίσιο.

Η καθημερινότητα στην Πράγα είναι αποδεσμευμένη από αδιέξοδα συναισθήματα, από εικόνες ισοπέδωσης των αξιών στον βωμό του κέρδους, από κάθε αίσθημα άγχους, ρουτίνας και δυσφορίας που προκαλούν οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Όπως δηλώνει η ίδια η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της, «η καθημερινότητα στην πόλη μοιάζει με συνεχή περιπλάνηση στην ιστορία της Ευρώπης».

Τα επτά διηγήματα συνοδεύονται από αντίστοιχες φωτογραφίες από τα οικόσημα που στολίζουν τα κτίρια της Πράγας. Το πρώτο διήγημα φέρει τον τίτλο του οικόσημου «Στους δύο σκαντζόχοιρους» και αφορά την ιστορία τριών αδελφών, του Τόμας, του Ρόμαν και του Στεφάν, με αφηγητή τον μεγάλο αδελφό,  τον Τόμας. Ο Τόμας προσπαθεί να διαφυλάξει με κάθε τίμημα, τη δική του αξία και αλήθεια, η οποία φαίνεται στα αδέλφια του ως παράλογη και ασύμφορη. Στο δεύτερο διήγημα, «Ανεμόεσσα», που φέρει και τον τίτλο του ίδιου του βιβλίου, ένας ογδοντάχρονος Τσέχος οικονομολόγος, ο Γιαν, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δίλημμα το οποίο συνδέεται με την ιστορία της χώρας του, καθώς «η ζωή του ήταν ταυτισμένη με μαύρες εποχές» (σελ. 48). «Τα βιβλία λέγανε ακόμα πως η Ανεμόεσσα ήταν συνομήλικη του κτιρίου, από τον δέκατο πέμπτο αιώνα, και πως η γλυκιά μα λυπητερή φωνή της που έφτανε στους ενοίκους των διαμερισμάτων μέσα από τα φουγάρα των τζακιών, ήταν προάγγελος συμφορών και δυστυχίας» (σελ. 26). Στο τρίτο διήγημα «Τρία κόκκινα τριαντάφυλλα», η ιστορία της Μόνικας, ενός κοριτσιού με μάνα Τσέχα και πατέρα αγνώστου ταυτότητας προκαλεί ποικίλα συναισθήματα στον αναγνώστη. Στο τέταρτο διήγημα, «Στον άσπρο λαγό», η κυρία Κράλοβα ανησυχεί για τον γιο της ο οποίος ζωγραφίζει αντισυμβατικά σχέδια που πιθανόν να αποδίδουν τις εικόνες μιας δικής του πραγματικότητας. «Στην μπλε αλεπού», με αφορμή ένα μεγάλο χάρτινο κουτί με 127 γράμματα που ποτέ δεν ανοίχτηκαν, και με αποδέκτη τη Ζόρα Κόζλοβα, συντίθεται μια περίεργη ιστορία. «Στη χρυσή τίγρη», βασικό θέμα μια συνάντηση: «Τότε πήρα την απόφαση να έρθω να σε βρω. Σκέφτηκα πως πρέπει να το κάνω τώρα. Άμεσα. Προτού πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Το είχα και το παίδευα χρόνια» (σελ. 100). Τέλος, στο έβδομο διήγημα που φέρει τον τίτλο «Χωρίς οικόσημο», η ιστορία λαμβάνει χώρα σε ένα ταχυδρομείο. Η κυρία Ιβάνοβα με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους στο ταχυδρομείο το οποίο έχει σημαντική ιστορική αξία ως κτίριο.

Τα επτά διηγήματα κινούνται στο πλαίσιο της πρότασης «Κτίριο χωρίς οικόσημο, οικογένεια χωρίς ιστορία» (σελ. 119). Η συγγραφέας μέσα από τις ιστορίες αυτές ξεναγεί τον αναγνώστη με έναν μοναδικό λογοτεχνικό τρόπο στη γοητευτική Πράγα του παρελθόντος και του παρόντος. Μετά την ανάγνωση των διηγημάτων αυτών ο αναγνώστης θα δει με μια διαφορετική ματιά, πιο στοχαστική και πιο ουσιαστική, «την πόλη που σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι, να δοκιμάζεις, να δημιουργείς», την πόλη του Kafka.