«Δεν είμαι ακόμα έτοιμος για όμορφες μέρες»

Τι υπάρχει ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά; Και αν υπάρχει κάτι, γιατί ο τίτλος ήδη αναιρείται από το εξώφυλλο, με τη διαγραφή του;

Βρισκόμενη υπό την επήρεια (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) της ποίησης στη δεύτερη προσωπική συλλογή του Νίκου Ερηνάκη, θα έλεγα ότι η απάντηση δίνεται όταν διαβάσεις αυτούς τους ποιητικούς μονολόγους που συναποτελούν μία σύνθεση από τέσσερις ενότητες, με τίτλους που είναι επίσης συμπυκνωμένα ποιήματα: «η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον», «θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος», «η λάμψη θα μας συναντήσει όπως χορεύεις την κραυγή» και «δεν είμαι ακόμα έτοιμος για όμορφες μέρες».

Και αφού τα διαβάσεις ξανά και ξανά (είναι στ’ αλήθεια εθιστικοί οι στίχοι, εξ ου και η φράση «υπό την επήρεια» που χρησιμοποίησα πιο πάνω), η απάντηση θα γεννηθεί μέσα σου, σαν χρησμός που σου δίνεται ή σαν προφητικό όνειρο που «ξεδιαλύνει», όπως έλεγε η γιαγιά μου, και καταλαβαίνεις λυτρωμένος τη σημασία του.

Η ποίηση του Νίκου Ερηνάκη είναι έντονα συναισθηματική, με ένα ιδιόμορφο και εντελώς προσωπικό κράμα μελαγχολίας και πεισματικής αισιοδοξίας, όχι γιατί ελπίζει ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε θα αλλάξει, αλλά γιατί κατανοεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να την αλλάξουμε, «ταΐζοντας» το θηρίο με το αίμα μας. Και σε ό,τι με αφορά, ποίηση αλλά και τίποτα άλλο στη ζωή δεν γεννιέται παρά μόνον έτσι.

Η γραφή του θα έλεγα ότι μοιάζει προφητική, ακριβώς με τον τρόπο που σημαντικοί ποιητές υπήρξαν προφήτες στον καιρό τους, και έχει έναν τόνο που σε πείθει για το απόλυτο και το αποφασισμένο: τη βεβαιότητα μιας προγραμματισμένης έκρηξης που θα ανοίξει το δρόμο.

Από το προσωπικό βίωμα στο συλλογικό, από τον έρωτα στο θάνατο, από το πολιτικό στο μυθικό, τα ποιήματα της συλλογής συνθέτουν τελικά μία ενοποιημένη εικόνα που αποκαλύπτει τι κρύβεται ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά – αυτό που θα τη νικήσει:

«Πού να ξέραν λοιπόν

Πως εμείς κοιταζόμαστε τα βράδια μέσα από καθρέφτες και τα λέμε

Γεννάμε λέξεις

Χορεύουμε ξανά αρχαίες μουσικές

Κάνουμε βουτιές

Έχουμε τους τρόπους μας να ερωτευόμαστε

Οπλιζόμαστε

Και τους περιμένουμε

Αναζητώντας την πραγματικότητα που θα εκφράσει το όνειρο

Περιμένουμε να μας ανοίξουν τις πόρτες

Νομίζοντας πως μας έχουν ημερέψει».