Για το χαμόγελο του Ζυλ

«Στο σπίτι υπήρχαν τέσσερα δωμάτια. Το δικό μου, το δωμάτιο του μικρού μου αδερφού, Ζυλ, το δωμάτιο των γονιών μου, και το δωμάτιο με τα πτώματα.

Γαζέλες, αγριόχοιροι, ελάφια. […]

Και σε μια γωνιά η ύαινα», σελ. 9

Ένα τυπικό προάστιο κοντά στο δάσος των Μικρών Κρεμασμένων. Μια δυσλειτουργική οικογένεια. Ο βίαιος πατέρας, η τρομαγμένη μητέρα, η μαχητική και ευφυής κόρη, ο μικρός αθώος γιος: οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος της Adeline Dieudonne «Αληθινή ζωή».

Η μεγάλη αδερφή –και αφηγήτρια της ιστορίας– λατρεύει και προσέχει με κάθε τρόπο τον μικρό της αδερφό Ζυλ, ο οποίος συνεχώς γελάει με τα μικρά λευκά του δοντάκια. Ο Ζυλ είναι ένα χαρούμενο παιδί. Τα δύο αδέρφια περνούν  τις μέρες τους παίζοντας στο νεκροταφείο αυτοκινήτων και περιμένοντας ανυπόμονα να ακούσουν από μακριά το «Βαλς των λουλουδιών», σημάδι ότι καταφτάνει του καροτσάκι του παγωτατζή.

Ώσπου μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, ένα ατύχημα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, απαλείφει κάθε ίχνος παιδικότητας από τη ζωή τους. Το σοκ είναι τόσο μεγάλο που ο Ζυλ μετατρέπεται σε ζόμπι, δίχως καμία αντίδραση ή συναίσθημα, πλήρως αδιάφορος για τα πάντα, με βλέμμα κενό. Μεγαλώνοντας δε, γίνεται βίαιος και το μόνο που τον ευχαριστεί είναι το κυνήγι και τα θηράματά του. Ενώ η αδερφή του, κατατρεγμένη από ενοχές, βάζει σκοπό της ζωής της να κατασκευάσει μια χρονοκάψουλα, ώστε να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να ξαναγράψει την πραγματικότητα από το ατύχημα κι έπειτα και να βγάλει τον Ζυλ από τη σιωπή του.

«Οι ιστορίες μάς χρησιμεύουν για να βάζουμε μέσα τους όλα όσα μας φοβίζουν, κι έτσι είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα συμβούν ποτέ στην πραγματική ζωή».

Ολόκληρη η ζωή τους, ένας διαρκής τρόμος. Ώσπου έρχεται η κάθαρση και ο Ζυλ ξαναβρίσκει το χαμόγελό του. Και όχι μέσω της χρονοκάψουλας.

Βίαιο, ωμό, ακραία ρεαλιστικό. Μια πραγματικότητα σκληρή και απάνθρωπη. Με μια ασυνήθιστη, ευαίσθητη και κοφτή γραφή που μεταφέρει τους αναγνώστες σε μία επίγεια κόλαση.