Ο Βασίλης Τσιράκης γεννήθηκε το 1961 στην Καρδίτσα. Από το 1980 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του ΑΠΘ. Έχει γράψει το μυθιστόρημα «Ποδηλάτες του χρόνου» (εκδ. Κοχλίας, 2004).
Το πολιτικό μυθιστόρημα «Ακορντεόν, Βιολί και Φυσαρμόνικα» εκτυλίσσεται σε τρεις διαφορετικές χώρες, στην Ανατολή, το Βορρά και τη Δύση. Ο Νίκος Σιαμάντης και ο Αϊντίν Αρντάς πρωτοσυναντήθηκαν ως μαθητές σε μια εγκαταλελειμμένη κωμόπολη στα σύνορα, αναζητώνοντας τα σπίτια των παππούδων τους. Ο Αϊντίν, μάλιστα, έσωσε το Νίκο από τους πυροβολισμούς των συνοριοφυλάκων. Ο Νίκος παίζει ακορντεόν και ο Αϊντίν φυσαρμόνικα. Την παρέα συμπληρώνει η Ιρίνα Μπαρίκοβα, από τη χώρα του Βορρά, που παίζει βιολί. Πέντε χρόνια μετά τη γνωριμία τους, ο Νίκος έχει τελειώσει την πολυτεχνική σχολή και έχει μόλις προσληφθεί σε κατασκευαστική εταιρία, ενώ η Ιρίνα, αριστούχος του μουσικού πανεπιστημίου, ετοιμάζεται να περάσει από ακρόαση για την κρατική συμφωνική ορχήστρα. Ο Αϊντίν, που μετά την αποφοίτησή του πήγε φαντάρος και τώρα εργάζεται ως οικοδόμος, έχει συλληφθεί και δικάζεται για το φόνο δύο αστυνομικών σε μια γειτονιά της μειονότητας.
Με αφορμή τη δίκη του Αϊντίν, ο Νίκος θα βρεθεί σε δίλημμα: να επανασυνδεθεί με την ακροαριστερή πολιτική οργάνωση στην οποία είχε ενταχθεί ως πρωτοετής φοιτητής, αλλά από την οποία έχει απομακρυνθεί ή να παραστεί στη δίκη ως μέλος της αντιπροσωπείας της Επιτροπής Συμπαράστασης για τους πολιτικούς κρατούμενους στη γειτονική χώρα; Την ίδια, περίπου, στιγμή, το καθεστώς στη χώρα της Ιρίνα καταρρέει, ο πατέρας της συλλαμβάνεται και η ίδια και η μητέρα της εκδιώκονται από το διαμέρισμά τους που επιστρέφει στον παλιό ιδιοκτήτη του. Η Ιρίνα θα το σκάσει με τη «βοήθεια» ενός σωματέμπορου για τη χώρα του Νίκου, ο οποίος θα τη φιλοξενήσει μέχρι να εξασφαλίσει διαβατήριο για τη χώρα της Ανατολής. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ένας πολιτικός στη χώρα της Δύσης δολοφονείται από την πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση «Ένοπλη Πάλη».
Περίπου δέκα χρόνια μετά, ο Νίκος είναι υπεύθυνος σε ένα μεγάλο έργο, ενώ ο Αϊντίν και η Ιρίνα ζουν στη χώρα της Ανατολής με την κόρη τους. Έπειτα από την πολύνεκρη επίθεση μιας γυναίκας-καμικάζι στους εορτασμούς για τον ερχομό του 2000, ο Αϊντίν συλλαμβάνεται ως ύποπτος και κλείνεται στη φυλακή. Θα δραπετεύσει, όταν ένας σεισμός ισοπεδώνει το κέντρο μεταγωγών και θα περάσει απέναντι, στη χώρα του Νίκου. Η Ιρίνα ειδοποιείται από τους συντρόφους του Αϊντίν να εγκαταλείψει την πόλη της Ανατολής. Ο πρώην αριστερός πρόεδρος της κατασκευαστικής εταιρίας, όπου εργάζεται ο Νίκος, δολοφονείται από την «Ένοπλη Πάλη». Οι τρεις φίλοι δίνουν χωρίς να το ξέρουν την τελευταία παράστασή τους. Ο κύκλος κλείνει εκεί που άρχισε.
Ο Τσιράκης μιλάει λιτά και τρυφερά για τη φιλία τριών νέων που υπερβαίνουν τα εθνικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά ή άλλα σύνορα, κυριολεκτικά και μεταφορικά (μέσα από τη μουσική). Το πολιτικό στοιχείο είναι έντονο, χωρίς να επισκιάζει την ανθρώπινη διάσταση των πραγμάτων. Η επιλογή να μην κατονομάζονται οι χώρες και οι πόλεις και να μην προσδιορίζονται ιστορικά ή άλλα σημαντικά γεγονότα, καθώς και η απουσία κάθε ρητής αναφοράς στα σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα, που ωστόσο θίγονται με ευφάνταστο τρόπο, δημιουργεί κάποια σύγχυση που ίσως αποβαίνει τελικά εις βάρος της λογοτεχνικής αξίας του κειμένου. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στη φροντισμένη από κάθε πλευρά έκδοση.