Εκ Κυθήρων ορμώμενος (από το Τσιρίγο) ο καθηγητής ΑΣΠΑΙΤΕ, διπλωματούχος αρχιτέκτων μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ο Χάρης Μελιτάς είναι ειδικός πλέον σε αυτό το είδος παραδοσιακής γιαπωνέζικης ποίησης που το λέμε στα ελληνικά «χαϊκού», ενώ στο πρωτότυπο είναι δύο ξεχωριστά φωνήματα (για να θυμηθώ και τη Γλωσσολογία που πέρασα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο με άριστα). Συγχωρέστε μου τον προσωπικό τόνο, αλλά ακόμα και η λογοτεχνική κριτική στον καιρό της μετανεωτερικότητας ενέχει, σε υβριδική μορφή, και άλλα είδη (σχεδόν όλα) του προφορικού ή γραπτού λόγου. Η προφορικότητα, εκτός από αυθορμητισμό, σημαίνει και υποδηλώνει άλλες αρετές όπως: φιλαλήθεια, ειλικρίνεια, τόλμη, ελευθερία, ανεξαρτησία, υπευθυνότητα στο να είσαι συνεπής με τη συνείδηση και τις γνώσεις σου, κεκτημένα που προκύπτουν από την άδολη κι ανιδιοτελή επικοινωνία με τους άλλους, από την επισταμένη μελέτη του έργου τους, από την εμβρίθεια που απαιτεί η σφαιρική γνώση της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας».

Έπειτα από αυτή την αναγκαστική εισαγωγή, σπεύδω αμέσως να διευκρινίσω ότι το είδος των χαϊκού, όπως και των σονέτων, ή άλλων παραδοσιακών μορφών εγχώριας ή εισαγομένης ποιήσεως, συνήθως πόρρω απέχουν των προτύπων τους κι αποτελούν μάλλον αμήχανες προσπάθειες εξελληνισμού της μεσογειακής αυθαιρεσίας κι ιμπρεσιονιστικής δοκησισοφίας μας. Με ελάχιστες εξαιρέσεις υπακοής και συμμορφώσεως στους κανόνες, όπως στη φωτεινή περίπτωση του Χάρη Μελιτά, που δεν σπάει σε καμία περίπτωση την αυστηρή δομή των 5-7-5 συλλαβών ανά στίχο αυτής της ιδιότυπης κι άκρως ελκυστικής [«γοητευτικής» θα έπρεπε να πω και διόλου εύκολης] στιχουργημένης ποιήσεως.

Μακράν της Οιήσεως κάποιων (ελαχίστων) άλλων, ο Χάρης Μελιτάς με τη σοφή γνώση των Μαθηματικών («μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω») συνδυάζει την υψηλή επινοητικότητα με ποιητικά οράματα ελαστικά που μπορούν τεχνηέντως να συμπυκνωθούν έτσι ώστε να χωρέσουν σε ασφυκτικά (για άλλους) καλούπια, που για τον ίδιον όμως δεν είναι «κλουβιά» αλλά καμβάς ελευθερίας κι εκφραστικής επάρκειας.

Πρέπει να κατέχεις στο έπακρο την ελληνική γλώσσα, αν θέλεις να αφαιρείς κάθε τι περιττό και να εκφράζεσαι με τη μεγίστη λιτότητα, όντας λακωνικός αλλά και ουσιαστικός. Ο Χάρης Μελιτάς πλάθει εικόνες, μεταδίδει νοήματα, μπολιάζει με ρυθμούς την ταλαιπωρημένη και φθαρμένη από την κοινή της χρήση νεοελληνική λαλιά, καινοτομεί προσεκτικά και πρωτοτυπεί υπογείως, δημιουργώντας νοήματα που εγγράφονται ανεξίτηλα στη μνήμη, αποφεύγοντας τα βεγγαλικά, τις άσκοπες επιδείξεις δεξιοτεχνίας και τους αστεϊσμούς άλλων «κομητών» που πέφτουν απρόσκλητοι και «με τα μούτρα» σε αυτό το απαιτητικό λογοτεχνικό είδος.

Ο ίδιος είναι μετέωρο δίχως σκιά, λειτουργεί με τη μεγίστη δυνατή διαύγεια, μας ξεναγεί στο εργαστήρι του Λόγου του κι επιμένει να τεχνουργεί υπομένοντας τη χλεύη των ματαιοκαμάτων.

Είναι αξιοθαύμαστος «ποιητής τεχνίτης» (“poeta faber”, όπως θα έλεγαν οι Λατίνοι θεωρητικοί μελετητές της Λογοτεχνίας).

Πενήντα κι ένα χαϊκού στα ελληνικά και τα ίδια μεταφρασμένα στα αγγλικά στεγάζει αυτός ο τόμος καθιστώντας αξιοθαύμαστο τον ποιητή κι αξιοζήλευτο το αποτέλεσμα της επιστημοσύνης του, αλλά και της εμπειρίας του στην κατεργασία και στη στίλβωση ενός λόγου καινοφανούς κι απαστράπτοντος.

Ως διδάκτωρ μεταφρασεολογίας, θα πω ότι και τα αντίστοιχα μεταφράσματα συναγωνίζονται το κείμενο-πηγή σε μορφική και ρυθμολογική, εννοιολογική, θεματολογική κι αισθητική καθαρότητα, ενάργεια, ευστοχία. Σίγουρα πρόκειται για μια δουλειά που εγγράφει υποθήκες για το μέλλον και καθιστά τον Γιώργο Νικολόπουλο πανάξιο να βραβευτεί για τη μεταφραστική του επάρκεια κι αποτελεσματικότητα.

Μεταφραστικός άθλος και νεοελληνική μετροέπεια (χωρίς το α-  το στερητικόν).

Τίποτα στερημένο στην τέχνη και στη ζωή του Χάρη Μελιτά. Ένας πλήρης βίος εις την υπηρεσίαν της Αληθούς Ποιήσεως και του Πανανθρώπινου, του Παγκόσμιου (ενιαίου κι αδιαίρετου μέσα στον Χρόνο) Ελληνικού Πολιτισμού.

Ο Χάρης Μελιτάς δεν γράφει χαϊκού, αλλά (για να μην μιμηθώ τον Ρεμπώ) εκείνα τον υποβάλλουν επιβάλλοντάς του να τα κατα-γράψει.